Vlinders zijn vrij is een boek geschreven door Stephen Davis. Hij verwoord in dit boek zijn kijk op onze werkelijkheid. Een kijk die voor een groot gedeelte aansluit bij mijn eigen kijk op de werkelijkheid, de virtuele holografische realiteit. Omdat Stephen het op een zeer unieke wijze beschrijft wil ik jullie dit niet onthouden.   De komende tijd zal ik het complete boek op mijn blog publiceren.   Stephen heeft zijn boek vrijgegeven voor publicatie.   voor de totale inhoudsopgave kijk op: Vlinder zijn vrij

MET ELKAAR

Nieuwe Volwasmensen die de achterkant van het filmtheater halen, vertonen doorgaans persoonlijke trekken.

Ten eerste krijgen ze door dat er mogelijkheden zijn die ze zich als Kindmens nog niet konden voorstellen. Zelfs het vrij rondlopen is al een nieuwe sensatie waar ze aan moeten wennen. Dat ze zijn opgestaan geeft hen nieuwe hoop en energie. Ze hoeven niet geheel te begrijpen wat er aan de hand is, maar vinden het spannend dat uit te zoeken, om hun vrijheid te verkennen en hun mogelijkheden te onderzoeken.

Ten tweede kan er woede komen, voor de tijd die ze als Kindmens in die stoel hebben doorgebracht; woede en wrok over degenen die hen daar hebben neergezet en gehouden. Het maakt niet uit dat de boeien nooit op slot zaten; er is het gevoel slachtoffer te zijn van anderen, en komt voor de Volwasmens te vroeg om reeds verantwoordelijkheid voor de toestand als Kindmens te voelen.

Daarna komen de uitdagingen en de vastberadenheid om nooit meer terug te keren naar die stoel. Als ze zouden willen zouden ze kunnen; het is nog niet te laat. Maar net als de bevrijde gevangene in Plato’s Grot, lijkt het voor de Volwasmens onvoorstelbaar om vrijwillig terug te keren naar de boeien, om weer geketend te zijn aan de stoelen, naar niets anders te moeten kijken dan naar die films die voor hen worden afgespeeld. ‘Ik verdom het om daarnaar terug te gaan,’ hoewel enkelen het wel doen.

En ten vierde, maken ze plannen om dingen te veranderen. Wát ze gaan veranderen – henzelf, of datdaarbuiten – hangt van veel factoren af. Maar na de sombere ‘kan de dingen niet veranderen’ houding van de Kindmens, wordt het de overweldigende ‘de dingen moeten veranderen’ obsessie van de Volwasmens. De 3D films die hun leven uitmaakten, spelen zich nog steeds rondom hen af en komen uit alle richtingen; ze zien deze films nog steeds als de enige realiteit zoals de schaduwen op de grotwand. Ze hebben nog steeds de emotionele reacties die ze ook in het filmtheater hadden, wat ze ertoe dwingt de filmscripts te herschrijven.

Je zult als Volwasmens op zijn minst wat van het volgende herkennen:

Een goed voorbeeld is de hippiebeweging. De Vietnamoorlog in het filmtheater werkte als een katalysator en liet vele Kindmensen opstaan en Nee schreeuwen. Ze liepen naar de achterzijde van het theater (‘dropping out’) waar ze ontdekten dat er andere mogelijkheden waren om te leven. Ze begonnen te experimenteren met hun nieuw gevonden vrijheid. Er was woede vanwege de oorlog, gericht op de makers van deze film. Ze kwamen in opstand en wilden er niet langer deel uitmaken; ze wilden verandering. Zoals de groep Chicago in 1972 zong: ‘We can make it happen, we can change the world now, we can save the children, we can make it happen,’.₁

Voor zover ik kan zien prikkelden de Vietnamoorlog en de hippiebeweging (zestig- en zeventiger jaren) meer Volwasmensen, dan enig andere gebeurtenis in het recente verleden. Duizenden jonge mensen stonden op en liepen weg. De beweging ging ook redelijk snel weer ten onder, maar veel mensen ontwaakten en zwoeren nooit meer naar hun stoelen terug te zullen keren en lieten een grootse legende achter in de achterzijde van het theater.

De hippiebeweging is een goed voorbeeld van een tendens onder Volwasmensen: de wens om deel uit te maken van een groep. In veel gevallen is het zelfs meer dan een verlangen, het is een noodzakelijkheid. Tenslotte heb je een heel leven tussen andere Kindmensen verkeerd, wat vertrouwd voelde. Nu zoek je als Volwasmens ook soelaas en steun; je zoekt naar andere manieren om dezelfde dingen te veranderen; je kijkt rond naar nieuwe groepen om je bij aan te sluiten.

Gelukkig is de achterzijde van het theater vol met groepen voor Volwasmensen; gelijkgestemden die een band aangaan voor een gezamenlijk doel. Misschien hang je een tijdje wat rond, om de groepen van een afstandje te bekijken, te luisteren en te zien of je het eens kunt zijn met wat er door de leider wordt gezegd, om een keus te kunnen maken. Maar je zult al gauw van een van hen deel uitmaken. Je moet. Want je voelt je alleen en zoekt kameraadschap; andere mensen om je heen die je laten weten dat je niet gek bent geworden omdat je die stoel hebt verlaten; nieuwe vrienden je die helpen dingen te veranderen.

Het collegejaar dat volgde op het lezen van There is a river, vulde ik met het spelen van golf en bridge en feestjes. Met andere woorden, ik hing een jaar lang wat rond in de achterzijde van het theater in een poging de films te ontlopen.

Kort na mijn twintigste verjaardag sloot ik me bij een eerste groep aan en deed mee aan het creëren van een musical extravaganza, later bekend geworden als Up with People.₂ Het was de bedoeling de wereld met muziek en een ideologie, met de naam Moral Re-armament, te veranderen.₃

Moral Re-Armament is gebaseerd op een soort zelfverantwoordelijkheid, op het geloof dat we de films – de wereld, het leven, de realiteit – zouden kunnen veranderen als iedereen een strikte morele code zou hanteren; absolute liefde, absolute zuiverheid, absolute eerlijkheid en absolute onzelfzuchtigheid. Het was onze plicht zelf ook zo te leven en om erop uit te gaan om anderen ook daarvoor te winnen. We besloten onszelf te presenteren middels een vermakelijke, professionele musical, waarin onze moraliteit was verpakt in goede en aansprekende songteksten, zoals: ‘Freedom isn’t free’ en ‘What color is God’s skin?’₄

Bijna twee jaar lang gaf ik me volledig, 24/7/365 en had er bijzonder veel plezier in; ik maakte dingen mee die te gek zijn voor woorden. Ik heb nog steeds vrienden uit die periode en sommige muziekteksten van Up with People waren erg krachtig. Songs als: ‘Coming Home,’ ‘Where the Roads Come Together,’ en ‘Moon Rider’₅zullen altijd vreugdetranen bij mij doen opwellen; pure dankbaarheid voor mijn tijd bij deze groep.

Het gaf zoveel voldoening, dat ik de opkomende tegenstrijdigheden van het groepsdenken over het hoofd zag.₆In 1966 bijvoorbeeld was ik van de honderden direct betrokkenen de enige die tegen de oorlog was, zelfs in het licht van ‘absolute liefde.’

Maar het onvermijdelijke gebeurde in die dagen; ik moest opkomen en in 1969 bood men mij dan ook een kosteloze rondtour door Vietnam aan van een jaar, als hospik; wat inhield dat ik Woodstock miste. Ik werd ook gemist in de drugscene. Gelijktijdig met de hippiebeweging liep ik in uniform, hoewel ik daar graag aan had deelgenomen.

Gezien mijn tegenstand tegen de oorlog had ik drie keuzes. Één: het land ontvluchten en naar Canada of Zweden gaan, Volwasmens blijven en me bij een groep aansluiten van jonge mannen die hetzelfde hadden gedaan. Maar ik was bang dan nooit meer terug te kunnen naar de U.S.A., een land waar ik van hield en niet voor altijd wou verlaten.

Mijn tweede keus was de gevangenis ingaan als dienstweigeraar, om me dan ook daar als Volwasmens bij een groep aan te sluiten van jonge mannen die ook hadden gekozen voor opsluiting in plaats van soldaat. Maar ik was in dit geval bang mijn vriendin te verliezen én mijn moeder en vrienden; die konden of wilden het eenvoudigweg niet begrijpen. Deze keuze wierp ook een grote vraag op: hoe zou deze gevangenisstraf mijn toekomst beïnvloeden?

En zo, uiteindelijk, gebaseerd op mijn angsten, gaf ik vrijwillig het Volwasmens zijn op en verliet ik Up with People, ging weer terug naar mijn theaterstoel, werd weer Kindmens en spendeerde de volgende drie jaar aan onderdompeling in een oorlogsfilm. Hét moment dat ik eervol werd ontslagen, sprong ik meteen weer uit die stoel en rende ik naar de achterzijde van het theater.

Liggend op mijn brits in Vietnam nam ik een beslissing; ik zou na mijn diensttijd niet terugkeren naar Up with People, maar me laten kiezen tot president van de Verenigde Staten. Als president, zo vogelde ik uit, zou ik werkelijk veranderingen kunnen doorvoeren; dus sloot ik me bij een politieke groep aan te sluiten. Mijn carrière daar begon door me op achtentwintig jarige leeftijd te laten kiezen voor de senaat van de staat Arizona. Ik had echter maar één termijn als senator nodig om me te realiseren, dat deze groep geen kans had ook maar íets te veranderen, maar dat de tegenwoordige praktijk van regeren de feitelijke oorzaak van de problemen is, en dus het hardst zou moeten veranderen.

Ik stelde me weer herkiesbaar, omdat ik geen idee had wat anders te doen, maar ik verzekerde me er wel van te gaan verliezen; ik deed dit door enkele bewuste keuzes die geen andere uitkomst toelieten, door geen aansluiting te zoeken bij een andere grote partij en als Onafhankelijke verder te gaan, door geen campagne te voeren, en door met een andere vrouw dan mijn echtgenote naar de Grand Canyon te gaan en me daar publiekelijk te vertonen.

Ondanks dat won ik toch bijna; maar gedurende de late verkiezingsnacht werd duidelijk dat ik zou verliezen; mijn vrienden begonnen de hotelkamer waar we de uitslagen volgden al te verlaten, condoleerden me en huilden zelfs om mijn verlies. Ik heb erg mijn best gedaan om teleurgesteld te lijken, maar van binnen was ik opgelucht en zo gelukkig als wat.

Het was toen dat ik me realiseerde dat er iets mis was met mij, wat ik waarschijnlijk eerder had moeten ontdekken alvorens door te gaan met de wereld te veranderen. Ik had zojuist een briljante politieke carrière als dé nieuwe darling van de Arizona Republican Party weggegooid, en was volkomen gelukkig met die uitslag. Het was kompleet onlogisch en niet uit te leggen.

Ik ging zoeken naar een verklaring en ging achterin het theater op zoek naar een groep die me zou helpen die te begrijpen. Zo kwam terecht bij de meest controversiële en radicale groep die ik kon vinden, de Scientology kerk. Het duurde niet lang of ik had de top bereikt en was een OT6 en een ‘Commodore’s staff aide’ van L. Ron Hubbard. Ik zal later in een andere context op deze ervaring terugkomen. Voor het moment kan ik ervan zeggen, dat mijn verblijf bij die kerk nog geen twee jaar heeft geduurd.

Het is niet ongewoon dat Volwasmensen van tijd tot tijd van de ene groep naar een andere gaan. De afgelopen veertig jaar, sinds de hippiebeweging en een grote toename aan Volwasmensen, zijn er meer en meer groepen opgekomen met een groot scala aan benaderingen en technieken; als de ene groep om wat voor reden dan ook niet beviel, was er altijd wel een andere die je opwachtte. Tegenwoordig puilt de achterzijde van het theater ervan uit en wil sommige van die groepen en hun werkwijze eens nader bekijken.

In het algemeen kunnen we stellen dat het verschil tussen een Kindmens en een Volwasmens, de wens voor verandering is gekoppeld aan zelfinitiatief van de kant van de Volwasmens. Kindmensen mogen dan over de films en hun gevolgen klagen, ze zullen er nooit wat aan doen, verlamd als ze zijn door angst.

Daarom moet een groep, wil die bestaansrecht hebben, zich richten op de behoefte van de Volwasmens, die geobsedeerd is met de wens dingen te veranderen. Daarom beloven die groepen allerlei specifieke zaken aan hun volgelingen…

1. Ze beweren de Volwasmens te kunnen leren de inhoud van de films te veranderen; hoe ze hun leven, hun realiteit kunnen veranderen, of
2. ze beweren de Volwasmens te kunnen leren hun emotionele reacties op de films te veranderen, zelfs als ze geen kans zien de films zelf te veranderen, en
3. ze beweren dat hun volgelingen gelukkiger zullen zijn, welvarender, liefdevoller, wijzer, energievoller, meer van al het goede, als ze maar de groepsinstructies volgen.

Het is onmogelijk om alle individuele groepen te bespreken – er zijn er te veel – maar het is de moeite waard er een paar uit te lichten.

Allereerst zijn er de Activisten. De groepen die de intentie hebben de films zelf te veranderen, door daadwerkelijk iets te doen; zo zijn er dierenactivisten, milieuactivisten, politieke activisten, sociale activisten, zwarte activisten, mensenrechtenactivisten, consumentenactivisten, vrouwenactivisten, vredesactivisten, internationale gemeenschappen, redt de walvissen, redt de kinderen, redt de planeet, enz. De laatste vijftig jaar bijvoorbeeld zijn er in de Verenigde Staten alleen al meer dan tachtig anti atoomenergie groepen geteld.₇

Dan is er de categorie die ik de ‘bewustzijn verruimende’ groepen zou willen noemen. In deze groepen kom je tegen: meditatie, hypnotherapie, ademhalingstechnieken, yoga, bidden, de 12-stappen programma’s, illegale drugs, biofeedback, stress management, lachtherapie, tantrische sex, enz. Het doel van deze groepen is om je anders naar jouw films, jouw leven, jouw realiteit te laten kijken, door je gewaarwording te veranderen, of door in enkele gevallen met minder bewustzijn aan de films te ontsnappen.

De derde en grootste categorie is de New Age, met een hele sleep aan yogi’s, sjamanen, swami’s en goeroes, samen met meditatie, Abraham, The secret, De wet van aantrekking, Een cursus in wonderen, HeartMath, dolfijntherapie, licht- en kleurtherapie, Reiki, Emotional Freedom Technique (EFT), Electromagnetic Field Balancing (EMF), magneetveldtherapie, gedachtenveldtherapie, Psych-K, channeling, leringen van Indianen, en zo gaat de lijst verder. Deze groepen proberen je controle over je leven te geven met technieken, ceremoniën en rituelen, ontwikkeld om een alternatieve realiteit te scheppen, indien juist toegepast, om je beeldvorming op de realiteit te veranderen.

En dan zijn er nog ‘The Seekers of Eternal Bliss’ die het hart als uitgangspunt nemen, met touting meditation, positief denken, compassie, redding, liefde, geluk, overvloed, goedheid, schoonheid, mindfulness, innerlijke rust, vrede op aarde en goede wil. De basisgedachte van deze groepen is een slechte ‘computer programmering’₈ die kan worden aangepast; een energievolle reis naar het hart, waarbij we gaan begrijpen welke rol een ieder in het leven en in de wereld speelt, en dat volmaakt te gaan organiseren om ons geluk, voldoening en blijdschap te geven.₉

(Het zal je opvallen dat in elk van de laatste drie groepen meditatie voorkomt. Veel Volwasmensen kiezen voor deze techniek – oud, maar erg populair tegenwoordig – die dan ook wordt aangeboden; als wondermiddel.)

Om volledig te zijn dien ik ook de groepen te noemen die je niet achterin het theater zult vinden. Je zult er bijvoorbeeld geen groepen vinden die de belangrijkste wereldreligies vertegenwoordigen; Christendom, Islam, Hindoeïsme, Boeddhisme en Judaïsme (deze beslaan ca. drie-kwart van de wereldbevolking). Ze maken namelijk deel uit van de films op het projectiescherm. Hoewel deze religies lipservice bieden aan meer geluk in het ‘hier en nu,’ is hun onderliggende en ultieme boodschap, dat hun volgelingen geen echte verbeteringen in het leven hoeven te verwachten – geen echte veranderingen in hun realiteit – maar diverse geloofswetten en gedragsregels dienen op te volgen, met de hoop daar later voor beloond te worden; meest waarschijnlijk na hun dood. Deze boodschappen zijn prima voor Kindmensen vastgeplakt in hun stoelen, maar in het geheel niet acceptabel voor de Volwasmens, die de verandering nu wil.

Dat betekent niet dat in deze grote religies geen Volwasmensen zijn te vinden. Want die zijn er, enkelen. Ze zijn vaak vriendelijk en liefdevol, voelen compassie en zijn van goede wil, en hebben ervoor gekozen terug te gaan en weer in het theater plaats te nemen, om Kindmensen te dienen.

Wat je verder achterin het theater vindt zijn splintergroepen van die religies; kleine clusters van Volwasmensen die zeggen nieuwe wegen gevonden te hebben om het lijden en de levenspijn van het moment te verlichten, terwijl ze nog wel aan hun geloof vasthouden; voorbeelden daarvan zijn het Zen Boeddhisme, Baha’i, Advaita Vedanta en Christian Science, om een paar te noemen. Ook is er een lange lijst₁₀ van andere splintergroepen, de zogenaamde culten (de naam hangt van de gebruiker af) die Volwasmensen aantrekken die hun conventionele religie hebben afgelegd, maar nog wel een organisatiesysteem van moraliteit nodig hebben. De Scientology en de Morele herbewapening, mijn keuze uit het verleden, vallen in deze categorie.

Hetzelfde geldt voor politiek. In de Verenigde Staten maken de grote partijen, zoals Republikeinen en Democraten, deel uit van de theaterfilms. Maar achterin het theater vind je de Libertarians, de Green Party, de Constitution Party, de Tea Party, America’s Independent Party, enz. die Volwasmensen de mogelijkheid bieden aan een politieke groep van hun keuze deel te nemen en zo dingen te veranderen, ongeacht de kansen. Ze weten heel goed waar ze het tegen opnemen: een goed georganiseerd tweepartijen systeem met het doel juist niets te veranderen (wat de reden is dat Kindmensen op hen stemmen).

Conventionele medicijnen maken ook deel uit van de 3D films; omdat ze zich richten op het onderdrukken van symptomen, in plaats van de oorzaak van een ziekte te veranderen. Achterin het theater vind je over de honderd alternatieve therapiegroepen, zoals acupunctuur, Alexander techniek, Aroma therapie, Ayurveda, Bach bloesem, Body Works, Chelation therapie, Chinese medicijnen, chiropractie, Craniosacral therapie, Crystal Healing en dit is nog maar de C van het alfabet.₁₁

Heteroseksualiteit, het huwelijk en het gezin vormen ook een deel van de films, en zijn gedurende de menselijke historie onveranderd gebleven. Maar achterin vinden we groepen voor bijvoorbeeld homoseksualiteit, swinging, polygamie, vrije liefde, BDSM, voyeurisme, exhibitionisme en celibatair leven.

Als je de tv aanzet op welke dag van de week dan ook, en de soap opera’s bekijkt, dan weet je wat Kindmensen bezig en tevreden houdt: conventionele religies, conventionele politiek, conventionele medicijnen en conventionele seksualiteit. Wat je niet in de soaps ziet zijn de groepen achterin het theater voor Volwasmensen, met uitzondering van wat spot en vluchtige aanhalingen in een enkele film, om te voorkomen dat de Kindmens in veelbelovende geruchten gaat geloven.

Ik wil niet beweren dat je als monogame, kerkgaande en je arts bezoekende burger geen Volwasmens kunt zijn. Maar conventionele religies, conventionele politiek, conventionele medicijnen en conventionele seksualiteit zijn wel de vier hoekstenen van de films, van het leven en de realiteit. Alle Kind- en Volwasmensen in erin ondergedompeld, op elk moment van elke dag, en het maakt niet uit waar ze in het filmtheater staan of zitten. Het conventionele is het enige wat ze ooit hebben gekend, nooit aan hebben getwijfeld en daardoor moeilijk om aan de kant is te schuiven. Dit geldt zeker voor de nieuwe Volwasmens die tot een groep wil gaan behoren en achterin het theater nog niets passend heeft gevonden.

Wat ik wél wil zeggen is, dat dit met de tijd zal veranderen. Wanneer de Volwasmens zich wat meer in zijn nieuwe omgeving thuis gaat voelen en een groep vindt om bij aan te sluiten, dan zullen door de groepen achter in het theater de conventionele zaken worden vervangen, behalve conventionele seksualiteit, die blijft.

Het is duidelijk dat er veel meer groepen voor de Volwasmens zijn dan ik heb genoemd; letterlijk honderden, mogelijk meer dan duizend nu, die niet in een van de mijn categorieën vallen. Er worden bijvoorbeeld twee dozijn UFO religies in de Wikipedia opgesomd₁₂. De lijst met groepen en categorieën is dus incompleet, maar geegft een indicatie over de mogelijkheden van de Volwasmens. En ik zou niet weten welke Volwasmens zich níet bij een van deze groepen heeft aangesloten.

Na de Scientology sloot ik me aan bij een Chiropractie groep, waarvan het doel wereldverbetering is door correctie van de vertebrale subluxatie, persoon voor persoon; ik ben meer dan twintig jaar met deze groep verbonden geweest.

Het fijne is, dat je van meerdere groepen tegelijkertijd lid kunt zijn, zolang het wordt toegestaan tenminste. Terwijl ik lid was van de Chiropractie groep, werd ik ook lid van Loving More, Applied Metapsychology, de Royal-Priest Channeling group, Al-Anon, en de groep voor de Scientific Reappraisal van de HIV/AIDS hypothesis.

Hoewel niet echt lid, bezocht ik ook groepen die verbonden waren met de Seth boeken, met Walsch’s ‘Conversations with God’ en Sitchin’s Earth Chronicles, met A Course in Miracles, Urantia, meditatie, numerologie, astrologie, Tai Chi, Focusing en Rozekruisers. Ik bezocht talloze zelfhulpseminars en workshops, probeerde The Secret uit, luisterde naar Abraham, zag What the bleep!? – Down the rabbit hole, en las zo veel mogelijk van Peter Marshall, John Bradshaw, Sai Baba, Ayn Rand, J. Krishnamurti, U.G. Krishnamurti, Deepak Chopra, Eckart Tolle, Mahatma Gandhi en anderen.

Toen, in 1993, werd ik lid van de meest radicale en veelbelovende groep die ik ooit achterin het theater ben tegen gekomen. Het was een internationale gemeenschap met de naam ZEGG. Die bestond toen tien jaar en heeft nu een locatie in de buurt van Berlijn, Duitsland. Ik werd aangetrokken door hun ‘Twelve theses for a Nonviolant World₁₃,’ geschreven door Dieter Duhm en door de bij hen gepraktiseerde vrij liefde. ZEGG promoot het schrijven van Dr. Duhm echter niet langer, noch praktiseren ze de vrije liefde. De meeste mensen die ik daar in de 90-jaren heb leren kennen, hebben een andere internationale gemeenschap opgezet met de naam Tamera in Zuid Portugal, waar ik later op zal terugkomen. Maar een decennium lang heb ik gedacht dat deze groep werkelijk iets zou gaan veranderen en heb er enthousiast aan deel genomen.

Van welke groep(en) was jij lid?