Om te kunnen begrijpen hoe de wereld om ons heen is gecreëerd is het van belang te begrijpen hoe deze wordt opgebouwd.
Alles om ons heen is pas een deeltje als het waargenomen wordt, zoals in deel 1 behandeld (micro wereld)
De materie die wij waarnemen is dus niet altijd aanwezig, maar wel in potentie.

Om ons heen bevind zich dus een veld van mogelijkheden. Een soort raster van plekken waar deeltje kunnen ontstaan. Ik noem dit het alles omvattende veld.

Dit veld is te vergelijken met de opbouw van een beeldscherm door de computer. En dan specifiek de moderne 3D beeldschermen.  Op deze schermen bevindt zich een raster van beeldpunten. Deze zijn door de fabrikant bepaald en geproduceerd. deze punten hebben allemaal de mogelijkheid om voor ons zichtbaar te worden maar op het moment dat ze niet aangestuurd worden zijn ze voor ons onzichtbaar (zwart)

Maar ze zijn in potentie wel aanwezig. De computer bepaald echter welk beeld er opgebouwd wordt en wat wij dus zien. Nu kunnen wij zelf ook hierin een rol spelen. Op moment dat wij op de computer een game spelen bepalen wij dus mede wat we zelf zien op dit scherm.  Als wij linksaf slaan met onze virtuele auto wordt voor ons de beelden opgebouwd die zich links bevinden.

Maar het hele beeld kan alleen maar opgebouwd worden binnen de grenzen van het van te voren geprogrammeerde wereld. Wij kunnen met onze game niets zien wat zich buiten deze game bevindt. We blijven dus binnen het alomvattende veld van mogelijkheden.

Om dit nog beter te bevatten zou je kunnen bedenken dat je dus in een simulator zit van een vliegtuig.
Je hebt een 3D scherm voor je en een koptelefoon op. Daarnaast is de cabine geheel reëel nagebouwd en beweegt bovendien geheel mee met de bewegingen van de simulatie.
Op deze manier worden dus al je zintuigen gefopt en ontstaat de situatie dat je geen onderscheid meer kunt maken tussen de simulatie en de “echte wereld”  De simulatie is zo levensecht dat je denkt dat je werkelijk in deze wereld aanwezig bent.

Op deze manier worden onze hersenen dus ook gefopt. Want wat wij zien als de “echte wereld ” om ons heen is uiteindelijk ook maar een interpretatie van onze hersenen.

Want wij zien niet rechtstreeks onze ogen maken een elektrisch signaal dat naar de hersenen wordt gestuurd. Onze hersenen maken er vervolgens een beeld van. Zo werkt dat ook met al onze ander zintuigen. Ons brein maakt een interpretatie van de wereld om ons heen die voor ons geldt als werkelijkheid.

Maar deze werkelijkheid is voor elke persoon (waarnemer) anders. Het beeld wordt voor elke persoon apart gecreëerd en geprojecteerd in het al omvattende veld. Hierdoor is het dus wel mogelijk dat andere personen de omgeving ook op dezelfde manier waarnemen.

Vergelijk het met een aantal personen die gelijkertijd aan de zelfde simulatie deelnemen. De piloot en zijn copiloot bijvoorbeeld.

Je zult begrijpen dat een complete wereld tot in het kleinste detail simuleren een hele opgave is en een enorme hoeveelheid data moet kunnen verwerken en interpreteren.  Dit is in onze huidige computertechniek helaas nog niet mogelijk mede doordat het opbouwen van beelden enorme hoeveelheden reken werk omvatten.

In de virtuele realiteit wordt dit echter door middel van hologrammen weergegeven. Het voordeel van een holografische film is namelijk dat in het kleinste deel van een hologram zich het complete beeld bevindt tot in het kleinste detail. Door met hologrammen te werken kan een simulatie veel sneller werken en in het kleinste detail reëel lijken

In het volgende deel ga ik verder in op het fenomeen holografie en wat dit voor onze wereld om ons heen betekend.