De techniek voor de maanlanding

Om op de maan te komen moest de NASA natuurlijk een techniek bedenken en ontwerpen.

In 1961 kondigde Kennedy het project aan en in 1969 stond de eerste men op de maan, volgens zeggen.

Dit is voor de grootste prestatie die de mens tot nu toe geleverd heeft een heel erg korte periode.

Er moest heel veel techniek ontwikkeld en getest worden. Techniek die tot dan er nog niet was.

In het volgende gedeelte zal ik de verschillende technische onderdelen van het Apollo programma behandelen en in het tweede gedeelte ga ik op deze onderdelen verder in waarom het technisch niet mogelijk was om dit te realiseren en uit te voeren

Ten eerste was er natuurlijk de Saturnus raket die door Werner von Braun en zijn kompanen ontwikkeld was. Deze raket was al regelmatig gebruikt en had zijn nut al bewezen. Hier hoefde dus niet zoveel voor ontwikkeld te worden.

Maar de astronauten moesten in een maanmodule vervoerd worden naar de maan. Dit verliep als volgt.

Nadat de Saturnus raket in een aantal stappen de Lunar Module in een baan om de aarde had gebracht. Werd de hoofdmotor van deze module gestart en de baan richting maan ingezet.

Vervolgens wordt de maanlander in de dan gevolgde baan gekeerd t.o.v. de punt van de Apollocapsule. De Apollocapsule is het gedeelte wat om de de maan blijft draaien en waarin 1 iemand achterblijft.

Hiernaast kun je zien dat de Lunar Module zich in de raket onder de Apollocapsule bevindt en deze moet dus op het puntje van de Apollo Commando Module gezet worden.

Hierna wordt de weg vervolgt naar de maan, alwaar de stuurraket weer wordt aangezet om het geheel af te remmen en zodoende het geheel in een baan om de maan te brengen.

Vanuit deze positie wordt de Lunar module in gereedheid gebracht. Poten worden uitgeklapt en er vinden allerlei controles plaats.

Indien je het allemaal exact wilt weten kijk dan eens op deze site waar de gehele procedure geheel beschreven wordt:  http://www.project-apollo.info

De vervolgfase is het verlaten van de Lunar Module van de commandomodule.  De afdaling wordt ingezet richting de oppervlakte van de maan. Tijdens deze afdaling remt het afdalingsgedeelte van de module met een raketmotor het geheel af tot een acceptabele snelheid. De voelsprieten die onderaan de voeten van de module zitten schakelen uiteindelijk de motor uit als deze de maanbodem aanraakt.

De maanlander is dan geland en de astronauten kunnen op de maan aan het werk in hun ruimte pakken.

Tevens gebruiken ze de maanauto die geparkeerd stond in het onderste gedeelte van de maanlander.

Na het maanbezoek blijft het onderste gedeelte van de module achter op de maan en vertrekt alleen het opstijg gedeelte met de twee astronauten weer naar de commando module om daar weer aan te sluiten.

De aangekoppelde lunar module wordt nadat de astronauten zich weer in de commando module bevinden losgekoppeld en valt terug naar het oppervlak van de maan en zal daar terpletter vallen.

De commando module gaat nu alleen terug richting aarde en komt weer in een omloop .

De laatste fase is dan het loskoppelen van servicemodule en de commando module valt terug op aarde en wordt door de luchtweerstand roodgloeiend en zal het laatste gedeelte door parachutes worden afgeremd

De astronauten worden daarna opgevangen uit zee door een schip en daarna nog een poosje in quarantine te blijven.

Dit is zoals het officieel door de NASA wordt weergegeven en voor een feit gehouden.

Maar er zijn echter een heleboel zaken die niet kloppen en dus ook niet kunnen.

Om te beginnen eerst maar iets wat wel kan en dat is het afvuren van de raket met de maanlander er in dit was technisch mogelijk in die tijd en dat is ook gebeurt. Ook werd de service module in een baan om de aarde gebracht. Tot zover niets aan de hand. Maar het gedeelte naar de maan is nooit gebeurt.

Allereerst is de afstand naar de maan ca 380000 kilometer ! Als je bedenkt dat na de maanlandingen er nooit meer een mens verder is geweest dan 300 km !!! van de aarde is het bijna onvoorstelbaar dat in die tijd dat bij de eerste poging zomaar lukte.

Als je bedenkt dat er nog niet zoiets was als een soort GPS systeem en dat de navigatie werd gegaan door een aantal gyroscopen.

Die bovendien ook nog niet eens er precies waren. Hoe konden ze dan ooit precies bij de maan uitkomen?

Daarnaast had de boordcomputer een rekenkracht van een zakcalculator, bijna niks dus.

Verder op de reis stuiten we op het feit van de afdaling naar de maan zelf.  De maanlander.

Deze maanlander is voor het eerste gebruik nooit getest. men wist dus niet of het ding zou werken. Zelfs vlak voor de eerste reis naar de maan zag de maanlander er nog compleet anders uit en het was een apparaat dat geheel onbetrouwbaar was.

Bij deze test die ca 2 maand voor de eerste lancering nog plaats vond werd Neil Amstrong nog bijna gedood. Maar dit voertuig was uitgerust met een jet motor zoals ook in helicopters zit. Het voordeel van zo’n motor is dat deze goed te doseren is. maar in de maanlander zat een raketmotor die eigenlijk alleen maar aan of uit kon. en ook niet het geavanceerde besturingssysteem had wat bij deze lander te zien is.

Hoe kun je een aantal mensen naar de maan sturen in een onstabiel apparaat dat ook nog nooit in een reële situatie was getest ?  We kunnen dus wel zeggen dat de techniek van de maanlander nog niet af was.

Verder is te horen in de video hoeveel herrie een motor maakt en helemaal een raketmotor. Maar het gekke is dat tijdens de afdaling van de maanlander er op de achtergrond geen enkel geluid te horen is van een motor als de bemanning contact heeft met Houston.

Je hoort wel wat ruis maar als je beseft hoe dicht de astronauten op de motor zitten en hoe klein de maanlander eigenlijk is dan had Neil Amstrong bijna onverstaanbaar moeten zijn.

De “landing” heeft plaats gevonden en de astronauten verlaten uiteindelijk de capsule. Maar dan is er iets wat eigenlijk nooit verklaard is. Hoe konden de astronauten de grote verschillen in temperatuur verdragen?

De pakken waren wel voorzien van een koel en verwarmingssysteem maar je moet je beseffen dat de temperatuursverschillen tussen zonlicht en schaduw wel tussen de -150 graden en + 123 graden.

Dit verschil zou door het systeem gecorrigeerd worden in de pakken. Maar als je dergelijke temperatuursverschillen wilt wegwerken heb je een kolossale airco nodig.

En we weten allemaal wat die dingen aan energie vreten. Daar komt bij dat er op de maan geen atmosfeer is en er dus ook geen mogelijkheid is om de warmte aan de omgeving af te staan. Rara hoe werd dit gedaan?

Het betrof natuurlijk niet alleen de pakken maar ook de capsule zelf die weliswaar met folie ter isolatie was afgedekt maar uiteindelijk maar een heel klein blikken dingetje was.

Verder is het maanstof verwoestend voor elke mechanisch onderdeel. Nasa is nu nog aan het testen met pakken voor mars en is er nu nog niet uit hoe ze dit probleem moeten oplossen. Het fijnstof zou binnen een uur elk scharnierend element compleet blokkeren.

Maar uiteindelijk moeten onze astronauten natuurlijk weer een keer terug naar de aarde. Dit gebeurt in het opsteig gedeelte van de maanlander. Deze wordt met een raket vanaf het onderste gedeelte gelanceerd. Ja ook weer met een raketmotor. Nu is de zwaartekracht op de maan wel zes keer minder dan op de maan maar het neemt niet weg dat die zwaarte kracht wel overwonnen moet worden.

Hierop aarde hebben we een raket van wel 111 meter nodig en een hoeveelheid brandstof waar je u tegen zegt. Maar op een of andere manier krijgt de NASA het voor elkaar deze module met een ietsje pietsje brandstof te lanceren en ook nog eens op beeld geen enkel spoor van de aandrijving. ( raketstraal)

Al met al zijn er dus heel veel technische zaken die toch heel veel vraagtekens oproepen. Wat ik hier heb benoemd zijn de belangrijkste zaken maar er zijn nog veel meer punten die vragen oproepen die ik hier niet behandeld heb. Op internet is hierover overigens nog heel veel van te vinden.

Ik zal in de komende artikelen andere zaken belichten die hier nog niet aan de orde zijn gekomen. zoals de fysieke problemen voor de astronauten, problemen met film en video materiaal en wat er na de maanlandingen gebeurde.

Ik hoop dat het bovengenoemde weer voldoende stof tot nadenken geeft en bedenk dat de grootste leugen het makkelijks door veel mensen geaccepteerd wordt.