Tekst: Tabitha van Wieren

Ik ontmoette gister een bijzondere en mooie vrouw in onze paar uur van gevangenschap.
Een vrouw van Duitse komaf.
Ze vertelde dat haar opa een NSB’er was.
Hij pleegde naderhand zelfmoord…

Iris, zo heet deze dappere vrouw, vertelde dat ze begreep dat haar opa gebrainwashed was.
Hij zag dat achteraf waarschijnlijk in en kon niet leven met die wetenschap.
Hij heeft zijn eigen zoon in problemen gebracht destijds met het idee het juiste te hebben gedaan..
De aanloop naar die tijd lijkt op wat er nu gaande is, zei Iris..
En daarom is Iris herhaaldelijk aanwezig bij de demonstraties.

Ondanks dat zij in januari in haar eentje, door 10 ME’ers in een hoek werd gedreven.
Ondanks dat zij haar aanvaller recht in de ogen keek toen hij voor haar stond.
Ondanks dat hij zijn wapenstok toen liet zakken.
En ondanks het feit dat zij toen van achteren herhaaldelijk werd geslagen door een andere ME’er….

Zij ving de klappen op.
En staat opnieuw op.
Meer dan staan doet zij niet.
Meer dan er zijn doet zij niet.

Kan iemand mij vertellen hoe het zover heeft kunnen komen?
Dat onschuldige vrouwen geslagen worden?
Dat een groep mensen niet mag opkomen voor hun rechten.
Niet mag demonstreren?

Althans, niet voor vrijheid.

Gister werd er ook een demonstratie gehouden voor het klimaat. Waarom werd deze niet afgelast op het laatste moment?
Waarom houdt de ME zich daar op de achtergrond, mochten ze überhaupt al aanwezig zijn?

WAAROM?
Waarom eindigen deze vreedzame demonstraties VOOR vrijheid en verbinding herhaaldelijk in een strijd TEGEN de politie???

WAAROM werd er niet toegestaan het programma van 12-16 af te laten draaien op het Museumplein?
Er zouden sprekers aanwezig zijn om ons te bemoedigen.
Maar al na tien minuten werd het veld schoongeveegd.
Van het ongedierte ontdaan.

Wij werden als ratten verjaagd.
Denkende vrij te zijn liepen wij in een fuik.
Het voelde urenlang.
Echter weet ik het niet eens precies.
Het was koud, dat weet ik wel.

Het doet pijn om op het nieuws te horen dat er een illegale demonstratie was waarbij de politie uren is bezig geweest de mensen uit het centrum te verwijderen..

De politie had thuis kunnen blijven.
Wij hadden onze vier uren moeten uitzitten op het Museumplein.

Ik hoop dat mensen de andere kant van het verhaal lezen in plaats van blindelings af te gaan op de mainstream media.
En daarom schrijf ik, mijn verhaal.
Mijn pijn.
Mijn tranen.
Mijn verdriet.
Om wat ooit eens was.
En nu niet meer.