Vlinders zijn vrij is een boek geschreven door Stephen Davis. Hij verwoord in dit boek zijn kijk op onze werkelijkheid. Een kijk die voor een groot gedeelte aansluit bij mijn eigen kijk op de werkelijkheid, de virtuele holografische realiteit. Omdat Stephen het op een zeer unieke wijze beschrijft wil ik jullie dit niet onthouden. De komende tijd zal ik het complete boek op mijn blog publiceren. Stephen heeft zijn boek vrijgegeven voor publicatie. voor de totale inhoudsopgave kijk op: Vlinder zijn vrij

Hoe wordt vanuit Het Veld de realiteit gecreëerd?

De meeste kwantumfysici zijn het erover eens dat het erg lijkt op het creëren van een hologram. Met andere woorden, het universum dat wij waarnemen is een ‘hologram universum.’

Als we enkele wetenschappelijke zienswijzen over ‘realiteit’ onder de loep nemen en naar binnen gaan, naar binnen tot aan het allerkleinste, dan zien we op dat ultieme niveau… dat realiteit niet solide is – voornamelijk lege ruimte – en als het enige soliditeit heeft, dan is die eerder om een hologram bij elkaar te houden dan voor materiële, harde, solide realiteit.

Fysicus David Bohm van de Universiteit van Londen, geloofde bijvoorbeeld:

…dat ondanks de schijnbare soliditeit, het universum in de grond een hersenschim is, een gigantisch en prachtig gedetailleerd hologram.

Laten we even stoppen…

Kwantumfysica is in principe een mathematische wetenschap, de meest precieze wetenschap van vandaag als het gaat om wat we zien als onze realiteit.

Kwantummechanica is naar ons idee de meest fundamentele mechanica die er is, de meest precieze mathematische beschrijving van de natuur; deze wiskunde laat zien dat de beweging van objecten onvoorstelbaar is, maar dan in termen van mogelijkheden, niet in gebeurtenissen zoals wij die ervaren.

De wiskunde waarmee de kwantumfysica de ‘natuur beschrijft‘ en daarmee verklaart op welke wijze deze zich aan ons voordoet, is dezelfde wiskunde als waarmee een hologram wordt gecreëerd. Daarom zeggen kwantumfysici dat het universum meer op een hologram lijkt dan op solide werkelijkheid.

We kunnen dus naar een hologram kijken om een ‘holografisch universum’ te begrijpen. Maar eerst wat achtergrondinformatie…

Het hologram is uitgevonden door de Hongaarse fysicus Dennis Gabor, waarvoor hij in 1971 de Nobelprijs voor Fysica kreeg. Pas in 1960, toen de laser werd uitgevonden, werd het hologram werkbaar. Deze wordt nu voor veel toepassingen gebruikt, inclusief creditkaarten en productverpakkingen.

Er zijn drie soorten hologrammen: voor gebruik met lasers en andere voor gebruik met wit licht. Laten we eens kijken naar de basis van het laserproces en een eenvoudig hologram creëren.

Het is een tweedelig proces.

De eerste stap is het afschieten van een laserstraal uit een lasergun, die onmiddellijk wordt gesplitst in twee stralen. De ene helft van de oorspronkelijke straal (de referentiestraal) wordt via via op een plaat met een (blanco) holografische film gericht. De andere helft van de straal raakt een bepaald object, we
erkaatst en gaat daarna richting dezelfde holografische film.

We zien hierna op de holografische film een holografische afbeelding (patroon); maar nog niet een afbeelding van het object. Op de film zie je een heleboel niets; een onherkenbare wirwar.

Je herinnert je misschien nog een rage uit de jaren negentig met zogenaamde 3D foto’s. Dat waren foto’s waarop je als je normaal keek, niets zag… werkelijk niets. Alleen een wirwar van lijnen en patronen.

Het stukje holografische film uit stap 1 ziet er net zo uit. Er valt niets bekends op te herkennen.

Maar laten we naar stap 2 gaan. Als we nu de referentiestraal van stap 1 nogmaals op de holografische film richten…

…dan komt ineens het object uit stap 1 te voorschijn. Dit zou het equivalent kunnen zijn van de focusverandering, nodig om de 3D foto te kunnen waarnemen.

Het interessante van de holografische afbeelding van de appel uit stap 2 is, dat die er natuurgetrouw en solide uitziet; zo echt, dat je bijna gaat watertanden en een hap wilt nemen. Maar als je dat zou proberen, zou je hand er gewoon doorheen gaan, omdat er op de plek van de appel niets is.

Een illusie creëren, dat er dingen zijn op plaatsen waar ze NIET zijn, dat is de typische eigenschap van een hologram… Een hologram lijkt ruimte in te nemen, maar als we de hand er doorheen halen, merken we dat die er niet is… Ondanks wat je ogen je vertellen, zal een instrument op de plek van het hologram geen enkele energie of substantie waarnemen. Dat komt omdat een hologram een virtuele afbeelding is, een afbeelding die lijkt te zijn waar deze niet is.

Waarom zeggen kwantumfysici dat we in een holografisch universum leven? Dat lijkt onbegrijpelijk. Want wat we aan kunnen raken en zien lijkt en voelt echt en solide. We kunnen een appel gewoon pakken en opeten; hoe kan die een hologram zijn? Ook zakken we niet door de vloer en kunnen we niet door muren heenlopen (de meeste tenminste niet).

Het antwoord is, dat kwantumfysici niet zeggen dat onze fysieke realiteit een hologram is, maar dat diefungeert als een hologram, omdat de wiskunde om beide te verklaren hetzelfde is.

Maar wetenschappers gaat verder en suggereren nu dat we inderdaad in een hologram leven, wat gebaseerd is op recente experimenten. In 2008 bijvoorbeeld zei Graig Hogan, directeur van Fermilab’s Center for Particle Astrophysics:

Als de resultaten van GEO600 zijn wat ik verwacht, dan leven we met z’n allen in een gigantisch kosmisch hologram.

Het idee dat we in een hologram leven klinkt waarschijnlijk absurd, maar het is een natuurlijk vervolg op onze kennis over zwarte gaten, puur theoretisch. Die bleek verrassent nuttig voor wetenschappers die met theorieën over de werking van het universum worstelen, op het meest fundamentele niveau.

En Dr. Jacob Bekenstein, professor in theoretische fysica aan de Hebrew University van Jeruzalem zegt:

Een verbazingwekkende theorie met de naam Holografisch Principe vertelt ons dat het universum als een hologram is… De fysica van zwarte gaten – immense concentraties van massa – geven de hint dat dit principe mogelijk waar is.

Op dit punt wil ik je vragen om alle vooroordelen uit te stellen en de mogelijkheid te overwegen dat we in een holografisch universum leven, zoals wetenschappelijke resultaten uit de kwantumfysica suggereren. Je hoeft dit niet voor eeuwig te geloven, maar probeer het eens uit, bij wijze van experiment. Ik geef toe dat het een radicale manier van denken is, maar we zijn uiteindelijk op waarheid uit – waarvan het meeste overigens niet erg goed werkte – mogelijk is het tijd voor een radicaler iets.

Het is relatief eenvoudig om in iets dat buiten onszelf ligt het idee van holisme te zien. Wat het ingewikkeld maakt is, dat we niet alleen naar het hologram kijken, maar er een deel van zijn.

Als we aandachtig om ons heen kijken, zijn er voortdurend aanwijzigen en hints waar te nemen over hoe het universum werkt. Ik zal in de loop van dit boek een paar van die hints noemen en ga je een aantal Hollywood films aanbevelen om te bekijken. Nu zul je zeggen: ‘Dat is allemaal fictie; slechts een film,’ en daar heb je gelijk in. Maar fictie en films kunnen hints geven over wat er aan de hand is.

Neem science fiction. In mijn jeugd had je het beeldverhaal Dick Tracy, en Dick had dat ongelofelijke twee-weg-polshorloge-radioding. Ik zeg ongelofelijk, omdat dit in 1950 pure science fiction was. Tegenwoordig is het realiteit.₉ Ik zou net als jij honderden technologische dingen kunnen noemen, die eerst in een artistiek medium zijn verschenen en een paar decennia later waarheid werden, waarvan George Orwell’s 1984 en Ayn Rand’s Atlas shrugged goede voorbeelden zijn, helaas.

Daarom hierbij twee korte YouTube video’s om te bekijken om een beter idee te krijgen waar het holografisch concept over gaat en hoe waarachtig een hologram kan zijn.

De eerste is een scène uit de film The thirteenth floor. In deze film lukt het een Duitse geleerde om een volledige hologram te creëren waar je onderdeel van kunt worden, zoals in een totale onderdompelingfilm. Maar de geleerde wordt vermoord en zijn vriend en kompaan (Douglas Hall) wil uitzoeken door wie. Daarom gaat Douglas in de hologrammachine naar het Los Angeles van 1937, waar de geleerde voor hem een aanwijzing heeft achtergelaten over de moord.

De scène laat Douglas’ eerste keer in de hologrammachine zien. Let eens op zijn reactie als hij in het hologram zit en let op zijn verbazing over hoe echt dat lijkt en voelt.

Klik hier voor de video.

De tweede videoclip is uit Star trek: The next generation (Episode 16, 11001001). Omdat het ruimteschip Enterprise voortdurend het universum doorkruist, zoeken ze een manier voor de bemanning om te ontspannen. Daarom wordt het Holodeck gecreëerd, een ruimte waarin hologrammen worden aangevraagd en afgespeeld, ter leringhe ende vermaeck.

In de scène zie je commander Riker die wat tijd wil doorbrengen in New Orleans met het luisteren naar jazz en met interessant publiek. Nogmaals, let op zijn verbazing als een vrouw aldaar bijzonder echt aanvoelt en ruikt.

Klik hier voor de video.

Als dit allemaal mogelijk zou zijn, dan rijst de vraag: Hoe is ons holografisch universum dat wij als een fysiek universum ervaren dan gecreëerd?