HET EGO

Vraag: Je gaat in dit boek flink tekeer tegen het ego. Is dat niet een oordeel op zichzelf?

Antwoord: Goed punt, wat ik voor de verandering graag wil uitleggen.

Laten we eerst vaststellen wat onder het ego wordt verstaan, omdat dit een veelgebruikt woord is en voor iedereen iets anders betekent.

Hier bedoel ik met ego de persoonlijkheidsconstructie die we in het Mensenspel opbouwen. Het bestaat uit meerdere lagen van onechte identiteiten; we hebben die aangenomen om de restricties en inperkingen van de eerste helft mee tegemoet te kunnen treden.

Eigenlijk kunnen we door het ego de eerste helft in het Mensenspel meespelen; we hadden anders nooit onze oordelen kunnen vormen en onze rol voor onze Oneindige Ik kunnen spelen.

Onze angsten bijvoorbeeld zijn het resultaat van egobedreigingen, van bepaalde terugvechtende egolagen die willen overleven. De meest basale is wel de angst voor niet-zijn.

Wat dat betreft heeft het ego zijn rol in het filmtheater goed gespeeld. Net als al het andere paste het perfect in onze holografische ervaring.

Tijdens het coconproces worden we ons van deze egolagen gewaar en laten we ze los. Het zijn de onechte identiteiten die we hebben aangenomen. Het is een proces van uitvinden wie we niet zijn, om uiteindelijk te vinden wie we wel zijn.

Maar in de eerste helft van het Mensenspel hebben we het ego veel energie toegekend en hebben we het keer op keer beloond voor het goede werk, totdat het erop ging lijken dat het een eigen leven is gaan leiden.

Jed McKenna geeft in zijn Enlightenment Trilogy₁ het ego zelfs een persoonlijkheid, een vrouwelijke met de naam Maya…

 …de godin Maya, architect van dit prachtige paleis der illusie…

 Maya, godin van verwarring en misleiding…

 Maya, heerseres van de Kerkers der Dualiteit…

 Jed gebruikt voor de weg naar vlinderwording veel termen over het gevecht met Maya…

Maya, de godin van de waan, heeft sinds de eerste vonk van zelfgewaarwording die in een aap zijn hersenpan opflikkerde, haar werk met groot meesterschap volbracht…

 Dit is het huis van Maya. Zij heerst hier. Zij heeft hier alle voordeel. Hier in Maya’s wijkplaats zijn wij patiënten…

 Blader door tijdschriften, zap langs tv kanalen, ga naar plaatsen waar mensen zijn, en je ziet slechts morbide jeugdigheid in een angstgestuurde, onvolgroeide kalverrace waarover Maya heerst, machtig en onbedreigd…

 …en Jed schijnt te denken dat Maya veel tijd wint…

Je denkt dat je iets beheerst, maar het enige wat je beheerst is Maya, zij beheerst jou, zoals de kat een muis…

 Dit is dé oorlog die al de andere in de schaduw stelt, waar alle andere conflicten slechts metaforen zijn. Op korte termijn verplettert Maya vrijwel altijd de rebellie. Ik schat haar overwinningsratio in op 100.000.000:1.

 Het zal niemand verbazen dat het ego bij zijn ontmanteling terug gaat vechten. Het weet dat het letterlijk voor zijn leven vecht, omdat met het Proces en spirituele autolyse het vrijwel zal worden vernietigd. (Zolang we een lichaam hebben en het Mensenspel meespelen, zal het nooit helemaal worden vernietigd.)

Maar laten we niet de fout maken over het ego te oordelen en overal de schuld van te geven, of om de transformatie in vlinder als een totale oorlog tegen het ego te zien. Want het is eenvoudig een deel van het hologram en is niet echt; het lijkt en voelt alleen zo. Het heeft zijn rol in onze holografische ervaring goed gespeeld, net als alle anderen die we in het Mensenspel zijn tegengekomen. Elke andere houding zal alleen betekenen dat we energie aan het ego blijven toekennen, iets wat het van zichzelf niet heeft.

De fundering waarop Maya’s Paleis der Begoocheling rust, is angst voor waarheid. Ze heeft zelf geen vermogen; wij geven haar die.

Zo bekeken is het idee, dat Maya het kwaad is, dat waan negatief is, dat de droomstaat een kerker is, of dat het dualistisch universum alles behalve een grootse en luisterrijke zegening is, belachelijk en absurd. Waarom Maya haten? Waar zouden we zonder haar zijn?

 Als je een voettocht van Maine naar Florida plant die in januari begint, dan doe je er goed aan om voor warme kleding te zorgen. Als het tijdens de tocht nog kouder wordt, heb er zelf nog meer kledinglagen nodig. Maar als je in april South Carolina hebt bereikt, zul je wat van die kledinglagen willen uittrekken, een voor een; je hoeft je niet meer zo tegen het weer te beschermen. Eenmaal in Florida zul je bijna helemaal geen kleren meer nodig hebben.

Ik betwijfel of je die kleren zult vervloeken en ze als slecht zult zien. Waarschijnlijker is dat je hun warmte zult hebben gewaardeerd en dankbaar zijn dat je ze had. Misschien bedank je ieder kledingstuk voordat je die wegdoet, voor hun nut tijdens de tocht.

In hoofdstuk zestien had ik het over een goede vriend die ongeveer anderhalf jaar in zijn cocon had doorgebracht en wat vooruitgang boekte, toen zijn ego – Maya – heftig begon terug te vechten. Zoals ons allen wel overkomt, werd hij in zijn holografische ervaringen geconfronteerd met eerdere en lastige oordelen en angsten, die zich het eerste jaar, in het filmtheater hadden ontwikkeld. Toen het écht heftig werd, beviel zijn gevoel hem niet. Aanvankelijk dacht hij genoeg te hebben gedaan en alleen nog maar tweede helft holografische ervaringen te hebben en begon zijn Oneindige Ik te beschuldigen. Hij stopte met het Proces en met spirituele autolyse en gaf toe aan zijn oordelen, behield zijn geloven en versterkte zijn meningen.

Iedere Speler heeft een vrij wil en kan kiezen hoe hij op de holografische ervaringen reageert en het was zijn eigen keus, dat Maya deze ronde had gewonnen, hoewel hij zich dat niet realiseerde. Hij was niet fout in zijn keuze, want ook dat was perfect om te doen. Maar deze vriend – die me geweldig heeft geholpen met dit boek – hielp míj om in te zien hoe slim Maya te werk kan gaan; hij gaf me daarmee de kans het volgende belangrijke punt aan te stippen…

In het voorwoord van deel twee sprak ik over het gebruik van modellen en niet van geloofssystemen, dat een ‘model is ontworpen om te testen en uit te dagen, om te zien of het werkt.’ In dit geval overtuigde Maya mijn vriend ervan dat hij het model terecht uitdaagde en in plaats daarvan, zijn ergernis uit de weg te gaan en haar in alle rust te laten overleven. Ze liet hem vragen stellen over de theorie achter het model, vragen als: ‘Waarom’ en ‘Wat als’ en ‘Ik weet niet of ik het wel eens kan zijn met…’

Echter, de enige ware test en uitdaging van een model ligt in de toepassing, niet de theorie. In mijn vriend zijn situatie werkte het model perfect en gaf het resultaat dat werd verwacht. Hij voelde zich er toen alleen niet goed bij. Maar dat heeft ook niemand gezegd, dat je in je cocon de hele tijd een goed gevoel hebt, zeker niet als je in de ‘nacht van de ziel’ terecht komt. Blijf dus bij ergernissen met het Proces doorgaan. Het is alleen maar het ego die je eruit probeert te praten als het ongemakkelijk wordt; besef dat Maya zeer geraffineerd, uitnodigend en intelligent tot je kan spreken.

Weet dit over het ego: onderschat het nooit; probeer niet slimmer te zijn; probeer het niet te weerstaan.

Er is een verhaal over het koken van een kikker. Dat doe je niet door de kikker in een pan met kokend water te gooien, want die springt er meteen weer uit om aan de hitte te ontkomen. In plaats daarvan doe je de kikker in een pan met koud water en ga je die pan langzaam verwarmen. De kikker zal blijven zitten totdat die is gekookt.

Je neemt ook niet in één keer een grote hap uit een ui. Die zal je overweldigen. Een ui eet je schil voor schil, totdat die op is.

Vernietiging van het ego is een vergelijkbaar proces, één laag per keer als je Oneindige Ik daarvoor de geschikte holografische ervaring biedt. Zoals is besproken, kom je bij het sterven oog in oog met het ego te staan; begrijp het dan, accepteer het, omarm het, waardeer het voor wat het is en hetgeen het voor je heeft gedaan, en ga het dan rustig en systematisch ontmantelen, één laag per keer totdat er niets van over is – en verwacht dat iedere nieuwe laag moeilijker zal zijn dan de vorige, en ga daarmee door totdat je klaar bent.

EINDNOTEN

1. McKenna, Jed, The Enlightenment Trilogy – Verder lezen

Vlinders zijn vrij is een boek geschreven door Stephen Davis. Hij verwoord in dit boek zijn kijk op onze werkelijkheid. Een kijk die voor een groot gedeelte aansluit bij mijn eigen kijk op de werkelijkheid, de virtuele holografische realiteit.

Omdat Stephen het op een zeer unieke wijze beschrijft wil ik jullie dit niet onthouden. De komende tijd zal ik het complete boek op mijn blog publiceren.

Stephen heeft zijn boek vrijgegeven voor publicatie.

Voor de totale inhoudsopgave kijk op: Vlinder zijn vrij