DE TOEKOMST

Vraag: Ik meende in hoofdstuk zevenentwintig gelezen te hebben dat tijd niet bestaat. Waarom noem je dit laatste hoofdstuk dan ‘De Toekomst?’

Antwoord: Je hebt gelijk. Maar in hoofdstuk twintig heb ik gezegd: ‘Ik heb mijn dromen;’ en dat doe ik graag – een beetje dromen over de toekomst – zolang ik maar niet aan de vervulling gehecht raak.

Zo tegen het einde van de coconfase begin je rimpelingen in de universele oceaan te zien, beweging in deomgevingstemplate; het is dan in zijn algemeenheid leuk om te speculeren waar die rimpelingen heen leiden. Zo zijn er een paar rimpelingen waar ik bij wil stilstaan voordat ik dit boek beëindig, omdat het me fascineert.

De eerste rimpeling die ik zie is een van drama en conflict, van pijn, lijden, oorlog en geweld, dat die wereldwijd toenemen, ondanks of misschien dankzij, zoals ik in hoofdstuk achttien heb uitgelegd, de weerstand ertegen van al die vredesactivisten. De ontwikkelde landen zijn er nog niet zo door getroffen, maar raken er door het steeds chaotischer wereldwijde economische systeem wel bij betrokken.

Het dagelijkse nieuws bevat steeds meer oorlog, geweld en natuurrampen. Steeds meer werkelozen wereldwijd, meer honger, meer thuislozen, meer die geen idee hebben hoe zijzelf en hun families zullen overleven. Meer economieën die falen, regeringen die omvallen of problemen hebben en meer theorieën over dit alles die in de berm belanden.

Voor mij is dit alles echter niet meteen een slecht iets. Het zou een massale exodus uit het filmtheater op gang kunnen brengen met grote aantallen Spelers die zich in de tuin verzamelen om van de Boom des Levens te gaan eten. Met andere woorden: de duimschroeven worden nóg vaster aangedraaid, het rubber nóg verder uitgerekt en de situatie nóg slechter, totdat meer en meer Kindmensen uit hun stoelen zullen opstaan en zullen schreeuwen: ‘Weworden hier doodziek van en doen niet langer mee.’ Steeds meer Volwasmensen zullen ontdekken dat de achterkant van het theater ook niet werkt en de deur  daar zullen vinden. Vaak moet het eerst erger worden voordat het beter wordt.

Maar ik ben eerder te optimistisch geweest en ben er dus niet zeker van. Zoals Alan Shore zei in een slotpleidooi in de tv serie Boston Legal:

Toen de aanwezigheid van massavernietigingswapens niet waar bleek, verwachtte ik dat het Amerikaanse volk zou opstaan. Maar dat deden ze niet. Toen daarna de Abu Ghraib martelingen aan het licht kwamen en bleek dat onze regering daarin participeerde en een rol speelde – het kidnappen van mensen en aan regimes overdragen die gespecialiseerd zijn in marteling – was ik er zeker van dat het Amerikaanse volk van zich zou laten horen. Maar het bleef stil.

Toen kwam het nieuws dat we duizenden zogenaamde van ‘terrorisme’ verdachten gevangen hielden zonder vorm van proces, zelfs zonder recht op een gesprek met hun aanklagers. Hier zouden we toch zeker geen genoegen mee kunnen nemen. Maar deden het wel.

En nu is ontdekt dat de Executive Branch op massale schaal illegaal heeft gehandeld bij het aftappen van eigen burgers, u en mij; en ik troostte mezelf met de gedachte dat eindelijk, eindelijk het Amerikaanse volk hier genoeg van zou krijgen. Klaarblijkelijk niet dus.

Áls dan het volk van dit land heeft gesproken, dan is de boodschap: ‘We gaan ermee akkoord, met marteling, met illegale huiszoekingen en inbeslagnemingen, met illegale afluisterpraktijken, met gevangenschap zonder proces, met welk proces, oorlog of valse voorwendsels dan ook. Wij als burgers voelen ons niet beledigd. Er zijn op universiteitscampussen geen demonstraties; er zijn geen duidelijke indicaties dat jongeren het hebben opgemerkt.’₁

Dat jongeren niet hebben gedemonstreerd is misschien een goed teken. Mogelijk realiseren ze zich datverandering niet werkt en ze de futiliteit van weerstand inzien, het zinloze van deelname aan groepen achterin het filmtheater, de ongebreidelde contradicties en inconsistenties van alle oordelende geloofssystemen.

Misschien zijn jongeren gewoon verdoofd, doodziek van het hele gedoe, zonder enig idee wat te doen, met nog geen idee van een vruchtbaar alternatief op het verouderde en inaccurate model van het filmtheater. Misschien zijn ze aan dit Mensenspel toe.

In hoofdstuk eenentwintig heb ik gevraagd: ‘Hoeveel pijn en lijden, inperking en restrictie moet er komen voordat miljoenen Spelers overstag gaan en begrijpen dat het hun oordeel en weerstand is die dat alles veroorzaakt, dat ze de onechte kennis en egolagen die deel van het filmtheater uitmaken gaan verwerken?’

Rimpeling nr.1 lijkt me dus in de richting van meer pijn en lijden te wijzen en vertelt me dat de achtbaan de top van de eerste klim nadert en de toestand in het filmtheater pas echt hevig wordt.

Rimpeling nr.2 gaat in tegenovergestelde richting en toont tekenen dat steeds meer Spelers uit hun droomstaat ontwaken, of op zijn minst ontwaken binnen hun droomstaat.

Herinner je nog wat ik zei over een template (of matrix) voor de aardse omgeving, in hoofdstuk vierentwintig? Laten we eens wat speculeren over die template, hoe met de tijd zou kunnen veranderen…

Weet je nog van Het Veld?

Een veld met alle mogelijkheden.₂

Aan het universum ligt een enkel universeel veld van intelligentie ten grondslag… de basis van alle natuurwetten, alle fundamentele energieën, alle fundamentele deeltjes, alle wetten die het leven besturen, op elk niveau van het universum.₃

Wat we als materie zien kunnen we niet verklaren… tenzij we aannemen dat deze materiedeeltjes op een of andere manier voorkomen uit deze gedachtegolfpatronen. ₄

Een Oneindige Ik maakt gebruik van dit Veld en kiest daaruit bepaalde golffrequenties om daarmee de holografische ervaringen voor een Speler te creëren.

Om niet ieder keer auto’s, gebouwen en brievenbussen, maar ook niet sterrenstelsels, zonnestelsels en planeten te hoeven creëren, gebruikt het een template uit Het Veld met de naam Omgeving, als basis voor de set van de totale onderdompelingfilm. Het voegt daar voor zijn individuele Speler unieke aspecten aan toe. Daarna wordt dit hologram naar het brein van de Speler gedownload.

Ook heb ik het over het brein van de mens gehad die deze holografische golffrequenties uit Het Veld ontvangt en vertaalt in ‘fysieke realiteit,’ zoals een radio geluidsgolven omzet naar muziek en geluid en waar de Speler in beeld komt. Laat me dit uitleggen…

Een radio kan een bepaald bereik aan frequenties opvangen en in muziek vertalen. Het bereik van AM is van 535 tot 1605 kHz en het FM bereik is meestal van 88 tot 108 MHz; dat kan van land tot land verschillen. Uiteraard zijn er buiten deze bereiken meerdere frequenties, maar die kan een radio niet meer opvangen.

Voor mensen geldt dit ook; ons gehoor heeft voor geluidsfrequenties een beperkt bereik. Honden en dolfijnen bijvoorbeeld horen andere geluidsfrequenties dan wij.

Het is wetenschappelijk komen vast te staan dat ons brein een groter bereik aan frequenties opvangt dan wij waarnemen. Michael Weliky van de universiteit van Rochester leidde een onderzoek waarbij werd geconcludeerd dat zeker 80% van de door ons ontvangen frequenties ‘op slot gaan’₅ en niet worden waargenomen.

Afgezien van het bereik aan frequenties dat een mensenbrein uit Het Veld zou kunnen ontvangen, is het duidelijk dat we er maar een klein deel van waarnemen. En door wat wordt dit bereik aan frequenties bepaald? Door de oordelen en angsten die in de eerste helft van het Mensenspel worden gevormd. Hieruit volgt dat deomgevingstemplate uit Het Veld, die een Oneindige Ik naar ons download, wordt gelimiteerd door het frequentiebereik van de Speler, op basis van zijn oordelen en angsten.

Ik wil het nog eens voor een derde keer herhalen omdat het zo belangrijk is:

Onze oordelen en angsten beperken het frequentiebereik dat onze Oneindige Ik uit Het Veld naar ons download en daarmee beperken we de holografische ervaring die wij waarnemen.

 Dit wordt door de gekleurde brillenglazen van Dr. Bruce Lipton met de angst en liefde afbeeldingen goed gedemonstreerd.₆

Met dit in gedachten wil ik eens naar het frequentiebereik van onze huidige omgevingstemplate kijken, hoewel het gewaagd is vanwege de analogie met de radio. Voordat we daarmee beginnen wil ik benadrukken dat er geengoede of foute frequenties zijn; bij hogere of lagere frequentiewaarden is de ene niet beter of slechter dan de andere. De muziek op 91.4 is niet beter dan die op 104.7. Het is slechts een andere frequentie met een andere inhoud. Bij jou heeft de ene soort muziek misschien meer voorkeur dan een andere, maar dat maakt die niet beter.

Om geen oordelen aan frequentiegetallen te koppelen, heb ik met opzet de volgende grafieken omgedraaid en is die anders dan je verwacht. Deze is nu meer in overeenstemming met onze achtbaananalogie, waarbij met het toenemen van de hoogte ook de ervaringsinperking toeneemt.

Oké, laten we er eens van uitgaan dat het totale frequentiebereik in Het Veld voor een Oneindige Ik van 0 tot 2000 gaat…

De hedendaagse Speler kan maar een deel van dat frequentiebereik ontvangen (500-1800), vanwege zijn oordelen en angsten…

Als we het frequentiebereik van alle Spelers op Aarde in een grafiek uitzetten, dan krijgen we iets wat hierop lijkt…

…met erg weinig ervaringen van totale vreugde en overvloed (wat het onbeperkte benaderd); er zijn ook maar weinig ervaringen met catastrofale rampen en plagen (volledige inperking); en een meerderheid met deomgevingstemplate die een bereik heeft van schoonheid, zonsondergangen, vreugde en liefde tot oorlog, geweld, misbruik en angst.

Ik vindt het interessant om het frequentiebereik van de omgevingstemplate in mijn hologram in de gaten te houden en op veranderingen te letten. Zoals ik al zei, lijkt het erop dat oorlog, geweld, misbruik en angst toenemen. Het aantal mensen dat met pijn en lijden te maken krijgt lijkt in verhouding tot vroegere templates over de laatste vijftig jaar dramatisch toe te nemen. Dat vertelt me dat steeds meer eerste helft Spelers een hoogtepunt in inperking naderen en dat steeds meer Oneindige Ikken zich opmaken voor de Spelers die de tweede helft gaan betreden.

Ben ik duidelijk? In plaats van het toenemende aantal doden te veroordelen, door natuurrampen, financiële rampen en smeltende gletsjers als slecht te beoordelen, kan het ook een indicatie zijn dat de inperkingen hun hoogtepunt bereiken waardoor meer Spelers de tweede helft van het Spel zullen betreden; zoals dat stuk rubber waar ik het over had, dat net zover wordt uitgerekt tot die scheurt.

Hoe kunnen we in de omgevingstemplate een ander frequentiebereik bereiken? Door op spelersniveau de oordelen en angsten los te laten. We hebben met de vrije wil de mogelijkheid daartoe; daarmee zal het waargenomen frequentiebereik van de omgevingstemplate verschuiven en daarmee het frequentiebereik voor onzeOneindige Ikken in onze hologrammen, van deze…

…naar deze…

Je zult opmerken dat in dit nieuwe bereik, oorlog, geweld, misbruik en angst niet langer voorkomen. Ze bestaan nog wel, zoals alle frequenties, maar we ervaren ze als individuele Spelers niet meer.

Dit is wat er gebeurt als Spelers in hun coconfase vooruitgang boeken en als ze Roberts Proces en spirituele autolyse uitvoeren; het loslaten van oordelen en angsten en daarbij het afstrippen van egolagen; daarmee worden binnen hun hologram de inperkende ervaringen uit het filmtheater afgestopt.

Aan de andere kant van het spectrum gaan we dan meer schoonheid ervaren, meer zonondergangen, vreugde en liefde, op weg naar oneindige vreugde en overvloed.

Het heeft geen zin om, zoals sommige leraren suggereren, ‘nieuwe informatie’ naar Het Veld te zenden om zo nieuwe frequenties te creëren. Het Veld bevat al per definitie deze informatie en mogelijkheden. Bovendien creëren wij als Spelers niets. Het aantal DNA strengen hoeft voor het waarnemen van deze frequenties niet te veranderen; ook is het bereiken van verlichting niet nodig of het eten van biologisch voedsel of meditatie of wat dan ook. Het enige wat nodig is, is het loslaten van de oordelen en angsten; zij bepalen het frequentiebereik in de eerste helft.

De grote vraag is nu: ‘Wat als een groot aantal Spelers het filmtheater verlaten en hun cocon ingaan, hun oordelen en angsten loslaten en dit nieuwe frequentiebereik gaan waarnemen?’ Wat zou daarvan het effect zijn op de omgevingstemplate in Het Veld?

Met andere woorden, wat zou het effect zijn als grote aantallen Spelers transformeren in vlinder? Zou de grafiek er dan zo uitzien?

De Britse bioloog Rupert Sheldrake heeft een theorie met de naam ‘morfische resonantie’ of ‘morfisch veld.’₇

Die theorie zegt dat als er voldoende leden van een bepaalde soort hetzelfde gedrag vertonen, als er een kritische massa wordt bereikt, dan wordt nieuw gedrag snel en automatisch via ‘morfische resonantie’ naar de gehele soort overgebracht.

De term ‘morfisch veld’ is algemener in betekenis dan morfogenetisch veld en omvat allerlei organisatievelden naast die van morfogenesis; de organisatievelden van dierlijk en menselijk gedrag, van sociale en culturele systemen en van mentale activiteit kunnen alle als morfische velden worden gezien die een inherent geheugen bevatten.₈

De theorieën van Sheldrake zijn door de meeste biologen hevig bekritiseerd, vele jaren lang. Enkele kwantumfysici echter ondersteunen Sheldrakes hypothese en zelfs David Bohm suggereerde dat die in de pas liep met wat hij de impliciete en expliciete orde noemde. ₉

Door het zelf testen en uitproberen van dit model weet ik dat een individuele Speler invloed heeft op het frequentiebereik van zijn Oneindige Ik, voor zijn holografische ervaringen. Dat heeft alles te maken met het loslaten van oordelen en angsten en het afstrippen van egolagen.

Ik vraag me dus af…

Als meer en meer Spelers hun cocon ingaan, zal dan het transformatieproces voor iedere nieuwe generatie sneller verlopen en gemakkelijker worden?

Zal er dan een kritieke massa worden bereikt waarbij alle Spelers op Aarde automatisch het filmtheater uitlopen en hun cocon ingaan?

Zou dan de Aarde, zelf een Speler, niet langer een filmtheater nodig hebben en aan een geheel nieuw Spel beginnen?

Dit was rimpeling nr.2.

Ik hoop er nog lang genoeg bij te zijn om dat mee te mogen maken.

EINDNOTEN

1. Shore, Alan, slotpleidooi in tv serie Boston Legal, uit 2006, Stick it – Verder lezen
2. McTaggert, Lynne, The Field: The quest for the secret force of the universe – Verder lezen
3. Hagelin, John, What the bleep!? – Down the rabbit hole – Verder lezen
4. Wolf, Fred Alan, Ibid. – Verder lezen
5. Schirber, Michael, Only using part of your brain? Think again – Verder lezen
6. Lipton, Bruce, Biology of perception – Verder lezen
7. Sheldrake, Rupert, A new science of life: The hypothesis of morfic resonance – Verder lezen
8. Sheldrake, Rupert, The Presence of the past: morphic resonance and the habits of nature, p. 112 – Verderlezen
9. Lemley, Brad. Heresy – Verder lezen

Lezers worden uitgenodigd over dit boek een recensie te schrijven of het te becommentariëren. Een Engelstalige audioversie is kosteloos te downloaden op:

ButterfliesFree.com

Vlinders zijn vrij is een boek geschreven door Stephen Davis. Hij verwoord in dit boek zijn kijk op onze werkelijkheid. Een kijk die voor een groot gedeelte aansluit bij mijn eigen kijk op de werkelijkheid, de virtuele holografische realiteit.

Omdat Stephen het op een zeer unieke wijze beschrijft wil ik jullie dit niet onthouden. De komende tijd zal ik het complete boek op mijn blog publiceren.

Stephen heeft zijn boek vrijgegeven voor publicatie.

Voor de totale inhoudsopgave kijk op: Vlinder zijn vrij