Vlinders zijn vrij is een boek geschreven door Stephen Davis. Hij verwoord in dit boek zijn kijk op onze werkelijkheid. Een kijk die voor een groot gedeelte aansluit bij mijn eigen kijk op de werkelijkheid, de virtuele holografische realiteit. Omdat Stephen het op een zeer unieke wijze beschrijft wil ik jullie dit niet onthouden.         De komende tijd zal ik het complete boek op mijn blog publiceren.               Stephen heeft zijn boek vrijgegeven voor publicatie.   Voor de totale inhoudsopgave kijk op: Vlinder zijn vrij

HET PROCES

In het laatste deel van het vorige hoofdstuk heb ik gezegd dat je veel van je belangrijke ervaringen uit het verleden weer kunt tegenkomen, wat betekent dat de films om je heen net zo zullen lijken als in het filmtheater. Bepaalde personen kunnen er misschien wat anders uitzien, maar het basisthema is hetzelfde of bijna hetzelfde. Maar je hebt nu de keus om jouw reacties op die ervaringen aan te passen en te zien hoeveel energie je aandaarbuiten hebt toegekend om het holografische universum echt te doen lijken, om je oordelen achter je te laten als resultaat.

Iedere scout heeft zo zijn eigen methodes om de holografisch ervaringen te verwerken en ik betwijfel of er een goede of slechte weg is of dat er slechts één weg bestaat.

Er is zonder twijfel maar één plaats waar je uiteindelijk terecht komt, die van vlinder. Er zijn vermoedelijk vanuit je cocon net zoveel routes als er wegen zijn die over de bergen leiden.

Het is nu leerzaam om een paar scoutmethodes te bekijken, om een idee te krijgen wat deze voor jou zouden kunnen betekenen.

Robert Scheinfeld, die ik mijn mentor noemde, ontwikkelde het volgende proces…

1. Herinner jezelf dat het niet echt is.
2. Duik er met kop en oren in.
3. Voel de ‘onaangename energie’ ten volle.
4. Als die op zijn maximum is, zeg dan wát het is en wees daar eerlijk over.
5. Vorder jouw energie van de creatie terug.
6. Toon waardering.

Met andere woorden, terwijl je gaat doorgaat met je leven, in je cocon nog steeds ondergedompeld in de films, zullen er ervaringen zijn die je bepaald geen vreugde schenken – ongenoegen noemt Robert dat, wat ook mentaal ongenoegen betekent en fysiek en emotioneel ongenoegen, de hele reeks, van een lichte emotionele reacties tot en met intense pijn en lijden. De gemakkelijkste manier om die te ontdekken is te wensen dat er iets aan het huidige hologram zou moeten veranderen omdat je onderdelen ervan (of alles) niet kan waarderen.

Laten we duidelijk zijn over de bedoeling van onaangenaam. Fysieke onaangenaamheden lijken me duidelijk, die gaan au tot erger tot slopende pijn. Emotionele en mentale pijn zijn echter veel subtieler.

1. Ron Hubbard heeft een ‘emotionele toonschaal’ bedacht waar hij een hele reeks ‘ongenoegens’ in onder heeft gebracht zoals: woede, antagonisme, angst, apathie, schuld, heimelijke vijandigheid, wanhoop, sterven, verdriet, haat, hopeloosheid, vijandigheid, antipathie, teleurstelling, verzoening, berouw, wrok, zelfvernedering,schaamte, sympathie, terreur, mislukking, onuitgesproken wrok, nutteloosheid, slachtoffer.₂

Ik kan er nog meer opnoemen zoals: bitterheid, veroordeling, neerbuigendheid, depressie, schaamte, afgunst,ergernis, frustratie, vernedering, ongeduld, besluiteloosheid, verontwaardiging, onverdraagzaamheid, jaloezie,wantrouwen, smaad, wraak, verdriet, sarcasme, ondank, zorgen.

Maar laten we het eenvoudig houden door te stellen, dat onaangenaamheden die gevoelens zijn, die geen opwinding, vreugde en enthousiasme betekenen.

Als we een dergelijke emotie of pijn voelen, is het eerste wat we doen het als fout, slecht of onwenselijk beoordelen, iets wat we niet willen voelen. We gaan ons ertegen verzetten. Daarna gaan we energie naardaarbuiten brengen, naar de persoon, de plaats of het ding dat we als oorzaak zien. Zo van hij, zij of het is de oorzaak van mijn gevoel, of we er nu emotioneel door zijn aangedaan of dat onze maag protesteert. Met andere woorden, we geven de schuld aan iets daarbuiten, dat het ons allemaal aandoet. We proberen die situatie dan te veranderen, te herstellen of te verbeteren.

Zelfs degenen die jaren geloofd hebben dat ze hun realiteit ‘zelf gecreëerd’ hebben doen dit, of ze dit willen toegeven of niet, of als we denken dat we daarvoor te verlicht zijn of niet. We doen het eerlijk gezegd allemaal; dat komt omdat het een intrinsiek onderdeel van het Mensenspel is, waar we al zo lang in hebben meegespeeld en dat ons in meer inperkingen leidde.

In je cocon zul je vergelijkbare ervaringen hebben. Je zult je ondergedompeld weten in films met mensen, plaatsen en dingen die van tijd tot tijd onaangenaam zijn. Sommige van de mensen die je ontmoet zullen je mogelijk net zo onsympathiek behandelen als de eerste keer dat je ze tegenkwam – of een tweede keer of ‘tigste keer.

Wees er van verzekerd dat dit geen hologram van jouw Oneindige Ik is die je verder wil beperken. Dit hologram is eerder een geschenk, dat je laat zien waar je in het verleden energie aan hebt toegekend, aan ietsdaarbuiten, en belangrijker, waar die energie nog steeds is. Het is nu je kans om anders op dat hologram te reageren – om in zekere zin de energie die je weggaf, terug te vorderen en om daarmee een ander einde aan dat verhaal te schrijven.

Als je een dergelijk ongenoegen voelt – als je ook maar het geringste gevoel hebt dat iets daarbuiten in jouw omgeving zou moeten veranderen – dán, zegt Robert kun je zijn proces erop los laten; laten we er daarom eens beter naar kijken. (Nogmaals, Robert kan het wel of niet eens zijn met mijn aangepaste uitleg.)

1. Herinner je dat het niet echt is. Herinner je dat je bent ondergedompeld in een hologram dat per definitie niet echt is. Je maakt het alleen echt door er energie aan toe te kennen, om het echt te doen lijken en het daarom controle over jou heeft.

2. Duik er met kop en oren in. Dit is het tegenovergestelde van wat we zouden doen in de eerste helft van het Mensenspel. Als we daarbuiten iets tegenkwamen dat onaangenaam was – pijn en lijden bijvoorbeeld – dan zouden we het uit de weg gaan, weerstand bieden, het onderdrukken, negeren, verdoven, ontkennen, eraan ontsnappen of laten verdwijnen. Maar Robert vertelt om het integendeel juist volledig te omarmen, het in al zijn hevigheid tegemoet te treden, uit te nodigen en er middenin te gaan staan, zo volledig mogelijk.

3. Voel de onaangename energie volledig. Laat het zich, in plaats van er snel doorheen te gaan om je zo min mogelijk onaangenaam te voelen, juist zo veel mogelijk opbouwen. Daar is een eenvoudige reden voor. Wat we moeten doen volgens Robert, is de energie die we aan het hologram daarbuiten hebben toegekend, terug vorderen. In veel gevallen hebben we aan bepaalde mensen, plaatsen en dingen die niet prettig waren veel energie toegekend. Het kan twee ervaringen of meer duren in de tweede helft van het Mensenspel, voordat we die energiestroom kunnen uitzetten; en hoe meer we het kunnen laten opbouwen, des te sneller en gemakkelijker het is om het terugte vorderen. Laat het onaangename daarom zo veel mogelijk groeien, zo veel als je in één keer aankunt; en wees bereid om dat later te herhalen, met dezelfde persoon, plaats of ding of vergelijkbare situatie, totdat alle energie naar daarbuiten is uitgezet.

(Er zijn een aantal werkbare technieken beschikbaar om onaangenaamheden te laten

groeien zoals bijvoorbeeld focusing, van Dr. Eugene Gendlin. ₃)

4. Als het op zijn maximum is, zeg dan wat het is en wees daar eerlijk over. Als het onaangename het maximale heeft bereikt van wat je kunt verdragen, is het tijd om er eerlijk over te zijn en te kijken naar jouw oordelen. Is er bijvoorbeeld iets in de ervaring dat je fout of slecht vindt en dat anders zou moeten zijn dan het is? Wie of wat precies? En is het terecht?

Zorgt een denkbeeld voor het ongenoegen? Welke dan? En hoe terecht is het?

Heb je een mening die voor onaangenaamheden ervaring zorgt? Wat is die en berust die op waarheid?

(Het kan helpen die dingen op te schrijven, zeker in het begin van het proces.)

Wat je niet moet afvragen is, waarom die ervaring jou overkomt. Dat zou een niet relevante afleiding zijn die je verhindert om je te focussen op de dingen die er wél toe doen. De vraag waarom is wat iedereen in het filmtheater doet, en wat tot meer inperking leidt; in je cocon is het een zinloos concept. Misschien begrijp je het waarom, misschien ook niet, het maakt niet uit.

Het kan zijn dat je tijdens de coconervaringen patronen gaat zien die om bepaalde oordelen heen draaien. Er kunnen vergelijkbare hologrammen verschijnen die je in staat stellen die patronen te volgen, mogelijk terug te leiden naar het moment waarop je een oordeel vormde of je een denkbeeld aannam of een mening ontwikkelde.

Door te benoemen ‘wat het is,’ erken je die en maak je jezelf duidelijk dat het ongenoegen voortkomt uit een reactie op een situatie.

De waarheid hierover is, dat niets en niemand daarbuiten zal veranderen en jou gelukkiger zal maken. Je ben het zélf die jouw reacties en responsen op ervaringen moet veranderen; jij bent het die 100% verantwoordelijkheid moet nemen voor jouw gevoel en levenshouding; jij bent het die in die onaangename kuil bent gesprongen, en niet in bent geduwd, gelokt of geluisd.

De waarheid hierover is, dat niemand hoe dan ook het slachtoffer van iets of iemand kan zijn, bij welke ervaring dan ook; er zijn geen ongewilde daders. Zo gauw als je jezelf slachtoffer voelt, heb je energie aan ietsdaarbuiten toegekend dat niet echt is.

De waarheid hierover is, dat je het vermogen om ervaringen, iemand of iets daarbuiten te veranderen niet hebt. Het enige vermogen dat je als Speler hebt, is het gebruik van je vrije wil, om je reactie op de holografische ervaring te veranderen, een ervaring die voor jou is gecreëerd door jouw Oneindige Ik.

5. Vorder jouw energie van de creatie terug. Terugvorderen is hoe Robert het noemt, maar naar mijn idee misleidend. Een Speler heeft geen energie; we hebben om te beginnen het hologram niet gecreëerd. Wel hebben we het hologram echt gemaakt door er energie aan toe te kennen, maar die energie was imaginair net als het hologram.

Jouw energie terugvorderen suggereert dat je na afloop meer energie zou hebben dan toe je begon, voordat je de energie terug ging vorderen die je had toegewezen een het hologram daarbuiten. Maar zo ligt het niet.

Ik geef de voorkeur aan het uitschakelen van de energie voor het hologram, zoals de stekker ergens uittrekken of een lichtschakelaar omzetten. Het waren in de eerste plaats jouw oordelen die voor de energie zorgden. Zie het eens zo…

In de eerste helft van het Mensenspel ging je een holografische ervaring binnen, zette een schakelaar om, het lichtte op en leek echt. Toen je het weer bezocht in de tweede helft, was het er nog steeds, nog steeds in het licht. Het zal je helpen die oordelen onder ogen te zien; die zijn het namelijk waaruit jouw reacties voortkwamen en deel werden van jouw onechte zelf, jouw persoonlijkheidsconstructie, het ego waarvan je dacht dat je dat was.

Als je gereed bent met het verwerken van het hologram, verbreek je eenvoudig de energietoevoer en doet het licht uit. Deze visualisatie heeft mij in het begin veel geholpen.

(Als je nog steeds oordelen met het hologram hebt geassocieerd – met andere woorden, als je ze de eerste keer niet allemaal hebt blootgelegd – dan zal daarvoor het licht niet helemaal zijn uitgegaan en zal jouw Oneindige Ik je nóg eens de gelegenheid geven, onder dezelfde of gelijkewaardige omstandigheden.)

6. Toon waardering. Waardering tonen is misschien wel de belangrijkste stap. Doe, zelfs al vond je de ervaring niet prettig, al het mogelijke (fake it until you make it) om waardering voor de ervaring op te brengen voor jeOneindige Ik – en speciale dank voor de persoon, de plaats of het ding dat je het ongenoegen bezorgde. Want jouwOneindige Ik heeft je een gelegenheid geschonken, om in te zien waar je in het verleden energie aan toekende, en dat is zeker enige waardering waard; de mensen, plaatsen en dingen van jouw ongenoegen hebben je een glansrol in jouw holografische film gespeeld, je geassisteerd in je proces naar vlinder – dat is ook waardering waard.

Ik begrijp dat het moeilijk is in het begin; maar al gauw zul je je andere niet vrolijk makende mensen, plaatsen en dingen wensen, zoveel en zo vaak als maar mogelijk is; zo zul je leren inzien waar je daarbuiten energie aan toekent en die terugvorderen. ( Zie, voor een completere behandeling over ‘andere mensen’ en de rol die ze in jouw hologram spelen, hoofdstuk drieentwintig, Andere mensen, in deel drie van dit boek.)

Als je dit proces weet vol te houden, zul je voor die ervaringen echte waardering gaan voelen, ook voor de mensen, plaatsen en dingen die er deel van uitmaken, voor de volmaaktheid die ze vertegenwoordigen.

Onthoud, dat wat je daarbuiten ziet en je ongenoegen geeft, een totale onderdompelingfilm is. Als je gisteravond naar een toneelvoorstelling bent geweest die je tot tranen toe ontroerde – laten we zeggen dat daar een vrouw aan kanker die stierf zoals in Love story – dan zul je de schrijver, de regisseur of acteurs jouw emotie niet kwalijk nemen. Je ging immers voor een innerlijke ervaring naar die voorstelling door die uiterlijk te ervaren.

Als je na afloop van de voorstelling naar het naastgelegen café zou gaan en de actrice zou zien die de stervende vrouw speelde, dan betwijfel ik of je haar de schuld van jouw emotie zou geven of je slachtoffer zou voelen van haar spel, of haar vragen haar rol te veranderen. Integendeel, je zou haar prijzen voor haar rol die jou de emotie heeft ontlokt.

Daar nu gaat Robert zijn Proces over… het herkennen van onze onderdompeling in een wonderbaarlijk 3D holografische film, die ons innerlijke ervaringen biedt door middel van uiterlijke ervaringen; dat iedere scène tot op het kleinste detail geschreven en geregisseerd is door onze Oneindige Ik; dat de acteurs een rol spelen waarop wij reageren; dat onze ongenoegens daarbij door onze reacties en het toekennen van energie naar daarbuiten worden veroorzaakt; dat de enige energie die we hebben die is, waarmee we onze reacties kunnen veranderen; dat we onze waardering laten blijken voor de schrijver, de regisseur en de acteurs, voor hun goedgespeelde rollen en ons daarmee de ware bron van ons ongenoegen lieten zien, en de gelegenheid het einde van het verhaal te herschrijven.

In het begin van mijn coconfase vond ik Roberts Proces eenvoudig en efficiënt en kan het daarom de Spelers die hun cocon ingaan aanbevelen (zoals ik al heb aangegeven). Het is een goed begin en geeft resultaat bij het loslaten van oordelen.

In dit hoofdstuk en in de volgende, zal ik een aantal gedetailleerde voorbeelden uit mijn eigen ervaringen geven, die nuttig kunnen zijn voor dit Proces. Het eerste voorbeeld bevat zowat alle elementen die zojuist zijn behandeld…

Het was toen ik ongeveer zes maanden in mijn cocon zat en samenleefde met tweehonderd goede vrienden in de internationale gemeenschap Tamera in het zuiden van Portugal. Een van mijn taken in die gemeenschap was het beheer van het avondcafé, waar ik veel plezier in had. Zo kwam ik vele vrienden tegen die ik normaal tijdens de dag niet zou zien. Ze kwamen daar ’s avonds naar toe voor wat ontspanning en plezier. Ik hield ervan een speciale atmosfeer te scheppen en ze te trakteren op popcorn en goede muziek.

Dat café was voor mij een bron van vreugde en trots; het had voor mij veel waarde en ik beschermde die, wat de oorzaak was dat ik op een avond erg van streek raakte.

Er was een lid van de gemeenschap, ik noem haar Betty, die ik al vijftien jaar kende, al sinds de ZEGG gemeenschap in Duitsland. Ik mocht haar niet zo en lette nauwelijks op haar. Ik vond haar gezelschap niet prettig en ik ken eerlijk gezegd ook niemand die dat wel vond. Ze had een zure, boze en arrogante houding over zich die gewoon niet prettig was. De gemeenschap zette nauwelijks iemand uit – in ieder geval niet voor een zure, boze en arrogante houding – en ze was er na vijftien jaar daarom nog steeds. Gelukkig zag ik haar weinig.

Welnu, op een bepaalde caféavond reed Betty haar auto plots tot op een onverharde plek naast mijn café en parkeerde daar. Toegegeven, de auto stond wat naar een zijkant en stoorde mijn gasten nauwelijks, maar het was voor de ambiance waar ik zo mijn best op had gedaan geen gezicht. Bovendien mochten op die plek geen auto’s worden geparkeerd.

Mijn eerste reactie was dat Betty mogelijk maar eventjes parkeerde; haar kamer was vlakbij en misschien moest ze wat in- of uitladen en zou ze haar auto gauw weer weghalen. Maar na zo’n tien minuten was de auto er nog steeds en die werd per seconde steeds lelijker en ging mijn hele atmosfeer bederven. Ik ging daarom naar haar kamer om haar de auto te laten weghalen. Op mijn beleefd verzoek echter werd gereageerd met een antagonistisch ‘bemoei je met je eigen zaken!’

Ik begon me toen meer en meer op te winden, pisnijdig te worden is een betere uitdrukking. Ik wachtte nog eens tien minuten en toen ze haar auto nog steeds niet verplaatst had, ging ik terug naar haar kamer en sommeerde haar met alle autoriteit die ik kon opbrengen haar auto daar te parkeren waar dat hoorde. Toen ik me omdraaide en wegliep zat ze nog in een tirade van ‘wie dacht ik dat ik was om haar te vertellen wat ze moest doen,’.

Ze verplaatste haar auto niet. En ik zat daar nu de rest van de avond, mijn eigen zorgvuldig opgebouwde ambiance te vergiftigen. Ik had het te druk met het rondbrengen van drankjes en popcorn om tijd en ruimte te hebben voor het Proces, maar ik kon niet meer naar die auto kijken of aan Betty denken zonder woedend te worden.

Het gelukkige toeval deed zich echter voor die avond, dat een vrouwelijk lid van de gemeenschap viel en daarbij haar een been brak, waardoor we een ambulance moesten bellen. En Betty’s auto blokkeerde de onverharde plek waar de ambulance langs zou moeten naar de patiënte; dus mijn verontwaardiging over haar weigering werd plotseling legitiem. Mijn verlangen haar auto bij mijn geliefde café weg te hebben was niet langer iets persoonlijks; het viel nu samen met een serieus noodgeval, wat overigens de reden was voor het parkeerverbod.

Ik ging voordat de ambulance zou arriveren nogmaals naar Betty’s kamer en vroeg haar nog een keer de auto weg te halen. En ze weigerde opnieuw. Want dat was Betty. (De ambulance vond uiteindelijk een andere route om bij de patiënte te komen.)

De volgende morgen liet ik het ongenoegen – de woede – weer toe. Ik wilde Betty in de fout. Ik nam het haar kwalijk dat ze mij dwars zat in mijn grootste vreugde van toen, mijn café. Als ze haar fout alleen maar zou inzien, dan zou ik me een stuk prettiger voelen.

En dus begon ik het Proces van Robert, althans mijn versie daarvan, en ik zag mijn ongenoegen als een rode vlag, daar waar ik energie aan dat hologram toekende om het echt te doen zijn; ik liet het ongenoegen in me oplopen en oplopen, totdat ik de volle kracht ervan voelde.

Ik was al langer terug gestopt met te vragen waarom dit gebeurde. Ik kende het waarom, kende de enige reden van dit alles: mijn Oneindige Ik wilde me iets laten zien. Daarom verspilde ik geen tijd met nadenken over de reden van deze ervaring.

In plaats daarvan herinnerde ik mezelf eraan, dat het allemaal niet echt was, dat het een holografisch ervaring was, die specifiek voor mij was bedoeld door mijn Oneindige Ik, een geschenk op mijn weg naar zelfrealisatie. Ik had dit vaak genoeg gedaan om na vijf seconden te weten dat het zo in elkaar stak. Ik wist alleen nog niet wat er verder in het geschenk zat.

Ik bekende mezelf, dat ik me slachtoffer voelde; dat Betty inbreuk had gedaan op mijn plezier, het café, en dat ik haar daarvoor veroordeelde fout te zijn geweest. Ik had zelfs een rechtvaardiging voor mijn oordeel, door de ambulance die toegang nodig had. Ik zou zelfs op ondersteuning kunnen rekenen van gemeenschapsleden als het ging om mijn gelijk en het Betty’s ongelijk.

Maar dat zou tot niets leiden.

In plaats daarvan liet ik mijn veroordeling varen en stopte met Betty te beschuldigen, ervan uitgaande dat ze slechts het filmscript had gelezen dat mijn Oneindige Ik voor me had geschreven. Dit had niet met haar te maken, maar helemaal met mijzelf. Betty’s gedrag was helemaal niet fout; ze had haar rol in mijn film vertolkt en met kunde. Hoe zou ik haar dat kwalijk kunnen nemen?

Ik realiseerde me ook dat ik vond dat ze de regels moest volgen en dat ik daarvoor moest zorgen; ik was van mening dat ze niet in de groep thuishoorde en nog minder in mijn hologram! Mijn woede breidde zich uit naar de gemeenschap, omdat ze haar er nog niet hadden uitgegooid.

Maar in werkelijkheid was ik het zélf die Betty het vermogen had gegeven mijn plezier te vergallen, het wasmijn reactie op Betty die voor mijn ongenoegen zorgde, en niet dat wat Betty had gedaan of gezegd. Het belangrijkste is, dat het reacties waren waarover ik door mijn vrije wil volledige controle had, en dat daarom in een oogwenk zou kunnen veranderen.

Ik ging daarop bewust de energie, waarmee ik Betty en het voorval echtheid had gegeven, terugvorderen; dat is tenminste wat Sheinfeld zou zeggen. Zoals eerder gezegd, zie ik dat als het afsluiten van de energiebron, als het omzetten van de schakelaar.

Toen ik daarmee klaar was, wat maar een paar minuten duurde, bleek al mijn ongenoegen verdwenen, en voelde ik veel waardering voor mijn Oneindige Ik, voor de ervaring – dankbaar voor het inzicht in de oordelen, die ik niet langer wilde.

Wat me opviel was de waardering naar Betty toe, voor haar rol in het geheel en de bereidheid die in mijn holografische ervaring te vertolken, door geen gevolg te geven aan mijn autoriteit maar de rol uit te spelen tot aan het einde. Ik zou haar zelfs willen omhelzen uit dankbaarheid en haar willen vragen door te gaan met dit soort aandelen in mijn films, om me zo nog meer situaties te tonen waar ik mogelijk energie aan zou toekennen.

(Uiteindelijk heb ik dat niet gedaan. Want hoe zeg je iemand: ‘Je speelde erg goed in mijn film gisteravond. Dank je wel. Ga daar alsjeblieft mee door, met het spelen van die zure, boze en arrogante persoonlijkheid, zodat ik nog meer situaties kan ontdekken waar ik energie aan zou toekennen om ze echt te doen lijken.’ Ze zou het niet begrijpen.)

Na dit voorval heeft Betty haar auto daar nooit meer geparkeerd, hoewel ik haar dat nooit meer heb gevraagd; ook vond ik het niet meer onaangenaam als ze in mijn omgeving kwam. Maar wees gewaarschuwd: koester niet de hoop of verwachting dat dit Proces de ervaring zal veranderen. Met andere woorden, hou jezelf en je Oneindige Ikniet voor de gek door te denken, dat door het laten varen van je oordelen en door waardering te voelen, er ook maar iets of iemand daarbuiten zal veranderen. Zo werkt het niet. Je Oneindige Ik zal doorgaan met het creëren van ervaringen om je te laten zien waar je energie aan toekent, totdat je die accepteert zoals ze zijn, en wat jouw rol daarin is. Met andere woorden, iets of iemand daarbuiten zal alleen veranderen als je die, in je holografische ervaring, accepteert en niet meer anders wilt dan ze zijn; dan maakt het niet meer uit of ze veranderen of niet!

Voordat we dit hoofdstuk afsluiten, wil ik over één ding duidelijk zijn: Dit Proces heeft niets met vergeving te maken, hoe mooi en spiritueel het ook klinkt. Het ging niet over Betty te vergeven; je probeert niet eens te vergeven. Want in veel gevallen impliceert vergeving nog steeds een oordeel, iets wat slecht is en wat iemand je zou hebben aangedaan en wat je dan vergeeft. Als je niet verder komt dan dat, is je proces nog niet afgerond.

Aan de andere kant, Een cursus in wonderen zegt: ‘Vergeving houdt in dat, waarvan je vindt dat je broeder jou heeft aangedaan, niet heeft plaatsgevonden. Het is niet het vergeven van zonden en die benoemen. Het ziet geen zonde.’

Dat is hun visie op vergeving, en een zeer juiste als die begrepen wordt. Eenvoudiger gezegd, als je het zo kunt zien, dat iemand niets heeft gedaan waarvoor die vergeven zou moeten worden, ben je op de goede weg; en als je eenmaal zover bent dat je kunt waarderen wat ze je hebben aangedaan – voor de goed gespeelde rol in jouw hologram – dan ben je gearriveerd.