Het verspreiden van leugens is een essentieel kenmerk van de Amerikaanse buitenlandse politiek. De praktijk van deze politiek betekent ook het onderhouden van geheime gevangenissen, het uitvoeren van drone-aanvallen, het inzetten bij nacht van hun speciale keurkorps. Dit alles wordt maar al te graag door de VS en onze gevestigde media uitgedragen als de strijd tegen het kwade dat onze veiligheid bedreigt.
Deze oorlogsmotivatie wordt door Norman Peach in een merkwaardig artikel goed samengevat. Er worden opmerkelijke leugens uitgevonden die men dan wereldwijd verspreidt om oorlogen te voeren die in tegenspraak zijn met het volkenrecht. In wezen komt dit op niets anders neer dan een poging om oorlogsmisdaden met een twijfelachtige rechtvaardiging toe te dekken. Het volkenrecht is het ijkpunt van het mens zijn, het bepaalt de relatie van de volkeren en landen onder elkaar. Het gaat van het milieurecht tot het internationaal economisch recht met de problemen van CETA en TTIP. Dat alles bepaalt het leven van iedere wereldburger.
De inspanningen om de oorlog te verbannen uit het maatschappelijk leven of tenminste aan banden te leggen en te begrenzen, de wereldorde te humaniseren getuigen van een eeuwenoud streven. Spijtig genoeg moeten we toegeven dat dit de mens tot heden niet gelukt is, maar dat wil niet zeggen dat we ons moeten laten verleiden tot berusting.
Wie zich buigt over oorlogen en conflicten kan zich niet beperken tot de berichten in onze media over de oorlogsvernielingen en het leven van de mensen in de conflictgebieden. Hij moet op zoek gaan naar de achtergronden.
De media vormen een centrale factor in onze maatschappij, zeker ook om een besluit of standpunt aan te nemen over oorlog en vrede.
media
De grote opinieverspreiders scheren zich steeds aan de kant van de hegemoniale machtspolitiek en haar imperiale interventies. Hierbij kunnen ze zich rijkelijk bedienen van de “expertise” van westerse denktanks waarvan de radius beperkt is tot het trans-Atlantisch NAVO-gebied. Zelden komen stemmen uit de Derde Wereld aan bod, en dan alleen nog maar als ze zich scharen achter het westers en NAVO-discours.
Er opereert een ganse reeks van complexe netwerken van instellingen waarvan de burger praktisch niet te weten komt wie ze vertegenwoordigen en die in feite enkel grote propagandabarakken zijn. Deze parallelle gezelschappen van wat we het militair-mediaal complex kunnen noemen, zijn eng verbonden met de regeringen, die hen trouwens ook financieren. Hun journalisten zitten vastgeklonken in het milieu van de maatschappelijke top, die hen dan ook beschermd tegen kritiek van de progressieve groepen en vredesbeweging, of hen voor afwijkende posities immuniseert.
Er zijn weliswaar media en sites die zich altijd klaar en duidelijk tegen de oorlogen uitspreken, die de leugens bestendig aanklagen en de belangen van de oorlogspers blootleggen en aan de kaak stellen. Maar spijtig genoeg gaat het om uitzonderingen en ageren ze in veel gevallen te laat.
Joegoslavië 1999
Deze oorlogsdaad tegen een soeverein land werd door het Westen en zijn onderdanige media gepresenteerd als een humanitaire catastrofe die de Joegoslavische regering uitvoerde tegen de bevolkingsmeerderheid van Kosovo. Voor het westers militair bondgenootschap en zijn regeringen was er “geen andere oplossing om de vrede te herstellen dan militair in te grijpen”. De media in onze contreien hebben deze leugen kritiekloos overgenomen. Hoewel er berichten over de ware situatie op het terrein in de herfst en winter van 1998 en maart 1999 duidelijke getuigden dat er op 24 maart – toen de NAVO-luchtaanvallen van start gingen – er geen vervolgingen tegen Kosovaarse Albanese burgers waren. In uitgebrachte documenten wordt nadrukkelijk gezegd dat de door onze pers herhaalde massacres en massagraven niet vastgesteld noch bevestigd werden door waarnemers ter plaatse. De “International Association of Lawjers Against Nucleair Arms (IALANA)” maakte deze rapporten openbaar voor pers en publiek. Toch bleef men bij het geloof dat de militaire interventie en luchtaanvallen een gerechtvaardigde oorlog uitmaakten en bleef men vasthouden aan de leugen van het Racak massacre waarmede Bill Clinton en C° de wereld opzadelde. Trouwens werd dit nog aangedikt door de Duitse sociaaldemocraat Scharping met zijn leugen over het “Hufeisenplan”. De leugen van Scharping werd een jaar later in een tv-zending van Panorama ontbloot. Het duurde 15 jaar vooraleer ook SPD-leider Schröder openlijk bekende dat deze oorlog een schending van het volkenrecht was. Nochtans wisten de westerse leiders en de NAVO van bij aanvang dat ze ten oorlog trokken zonder VN-mandaat. Alle inspanningen, echter, om de westerse oorlogsvoering van NAVO door het Joegoslaviëtribunaal te laten onderzoeken, botsten op de weigering van het tribunaal.
Koeweit 1990
Een ander voorbeeld van zo’n grote leugen: het relaas van de ‘Koeweitse verpleegster’ voor de mensenrechtencommissie van het Amerikaanse Congres in oktober 1990. Volgens haar verklaring hadden Iraakse militairen in juli 1990 300 Koeweitse baby’s uit de couveuses gehaald en op de grond geworpen. In november kon de als verpleegster omgedoopte dochter van de Koeweitse ambassadeur haar verhaal voor de VN-Veiligheidsraad herhalen. Met deze verzonnen ‘scoop’ kon het public relations consulting agentschap ‘Hill & Knolton’ duidelijk scoren. Drie dagen later werd met de VN-resolutie 678 groen licht gegeven voor een VS militaire interventie tegen Irak. Deze ‘montage’ werd later als een Amerikaans verzinsel openbaar gemaakt voor de pers, maar de media in de VS hebben deze ontmaskering niet overgenomen. Ze zijn hun taak van propagandist in volle ijver blijven uitvoeren.
massavernietigingswapens
Dan is er nog het verhaal van de massavernielingswapens van Saddam Hoessein dat de VS-staatssecretaris Powell in de VN-Veiligheidsraad op 5 februari 2003 opvoerde en in onze pers een grote echo kreeg. Maar het bestaan van deze wapens werd nooit aangetoond. De dag van het starten van de VS-oorlog tegen Irak, 20 maart 2003, schreef de Duitse krant FAZ het volgende: “Irak moet als vijand verdwijnen met alle mogelijke imperiale middelen. Het postkolonialisme moet vervangen worden door een nieuw democratisch kolonialisme”. Richard Herzinger voorspelde in het blad ‘ZEIT’ dat met deze oorlog een nieuw neokolonialistisch tijdperk begon dat pas beëindigd zal zijn wanneer het wereldwijd gezegevierd heeft. FAZ schreef op 9 maart: “We hebben het imperium americanus nodig waarbij we de VS als wereldmacht aanvaarden. Deze hegemonie kan alleen maar door de VS waargenomen worden. Het imperium americanus is onze enige kans, een andere hebben we niet”.
Zo’n Pax Americana wordt door de politici en media van alle slag gepropageerd. Zij zijn van oordeel dat diegene die de heerschappij van de VS-hegemonie in vraag stellen en afwijzen, de hoop op wereldvrede begraven. Ze praten veel over vrede maar ze menen de vrede in eigen huis, in eigen land. Maar in het neokolonialistisch imperium heerst het dictaat van het wapen met de NAVO als strijdmacht voor hun vrede. Of het leugen of waarheid is: belangrijk voor de medialui is de plaats in de hogere gelederen van het imperium, bij de leidende posities van de macht om de westerse imperiale heerschappij te waarborgen.
gifgas
Nog een voorbeeld van een Amerikaanse leugen was de tv toespraak op 10 september 2013 van Obama waar hij verkondigde dat de Assad regering een gasaanval had uitgevoerd waarbij 1.000 burgers het leven verloren. “Dat is waarom wij na rijp overleg besloten hebben dat het in het belang van de VS is, als antwoord op de aanval van Assad met chemische wapens, een doelgerichte militaire actie te ondernemen.” De VS-stafchef, Denis Mc Donough deed er in de New York Times nog een schep bovenop: “Niemand die ik gesproken heb twijfelt aan de beweringen van onze geheime diensten die de sarin-aanvallen in verband brengen met het Assad regime”.
Obama heeft zo de media de legende verschaft van de gifgasaanvallen op Ghouta door Assad; een gegeven dat tot vandaag in onze media gecolporteerd wordt. Reeds in december 2013 heeft Seymour Hersh deze bewering, na grondig onderzoek van de bronnen van de geheime diensten, als een grote leugen afgeschilderd. Zijn zonder enig twijfel voor de internationale kwaliteitspers moeilijk te verteren rapport, komt bijgevolg niet aan bod in hun berichtgeving. Als in oktober 2015 twee Turkse parlementsleden documenten en bewijsmateriaal van een officieel onderzoek in de Adana-regio voorlegden die aantoonden dat de bewering van Obama en C° gelogen was en die dus de besluiten van Seymour Hersh bevestigden, bleef ook deze informatie zonder echo in de westerse pers.
consensus
De kritische krachten over het westers optreden moeten doodgezwegen worden, want zij maken het misdadig gedrag van de VS, de EU en de NAVO wereldkundig. De onderwerping aan een dominante consensus ontstaat in de hiërarchische structuren van de media, gevoed door bestaansangsten en carrièreverplichting in een medialandschap dat bestendig verder monopoliseert. Het wordt ook gekenmerkt door lafhartigheid en opportunisme. De aanwezigheid van de redactiechefs in de omgeving van beslissende en bepalende instellingen maakt hen tot waterdragers en loonschrijvers van de mandarijnen en hun belangen.
Wanneer we het Palestina-conflict en de oorlogsscenario’s zoals Irak, Oekraïne, Syrië en Libië onder de loep nemen, dan moeten we vaststellen dat de westerse politiek en media duidelijk een klimaat van haat en vijandbeeld hebben opgebouwd op basis van leugens verspreid in dienst van hun eigenwaarde en belangen.
Het scherpste zwaard tegen de leugen is haar publiekelijk aanklagen en confronteren met de waarheid.
Bron: Uitpers – Oorlog rechtvaardigen met leugens
Rusland en daarmee Putin zijn toch de spelers die de wereld onveilig maken !!! Althans als je de mainstream media moet geloven. Want alle zenders of het nu de NOS is, RTL of SBS of welke andere westerse zender, altijd word Rusland afgeschilderd als “the bad guy” en Amerika en de NAVO als “the good guys” . Maar is dat wel zo? Welke landen hebben zich de laatste jaren gemend in allerlei oorlogen in het buitenland, niet Rusland maar vooral Amerika heeft zich zelf het recht gegeven om te pas en te onpas in te grijpen in andere landen onder het mom van terrorisme bestrijding. Amerika heeft ook in bijna elk land ter wereld een militaire basis en daarmee bijna Rusland en China omsingeld.
