Buiten de platgetrapte mantra “we doen het samen” is er nog een andere die ik steeds meer hoor, vooral van mensen die een ander geluid dan het officiële verhaal niet zo appreciëren, “laat iedereen toch vrij in zijn keuze”. Bekende Nederlanders en artiesten die meedoen aan sneltest-evenementen, de bereidwilligheid om een spuitje te laten zetten, de geheel verzorgde vakantie naar luxueuze oorden, en zo zijn er nog tal van voorbeelden te geven. Vrijheid blijheid toch…

En ja, iedereen zou vrij moeten zijn in de keuzes die men maakt. Wat hij of zij denkt, zegt, doet, en wel of niet in zijn lichaam plant. Daar zit hem nou juist mijn zorg! Want als de grote meerderheid meedoet aan al die initiatieven die leiden naar een onvrije wereld, dan betekent dat dat de rest dus straks geen vrije keuze meer heeft. Immers het nieuwe normaal wordt nu voorbereid, getest, en middels wetgeving in cement gegoten. En daar is het lastig om je nog uit te ontworstelen.

Overigens is dat “testen” natuurlijk een grote farce. Immers, bij elke wetenschappelijke studie maak je twee groepen. Eentje krijgt bijvoorbeeld het medicijn, of een test in dit geval, en de ander krijgt een placebo, of niks in dit geval. En dan ga je beide groepen in precies dezelfde omstandigheden plaatsen en daarna de resultaten bekijken en kun je dus zien of de ene groep beter scoort dan de ander. Dat is de manier waarop je zoets doet. En dus niet wat er nu gebeurt. Dat heeft helemaal geen zin en daar kan dan ook geen enkele conclusie aan worden toegekend.

Toch nog even terug naar het thema vrijheid. Waar ik me zorgen om maak is dat we steeds meer ons vast laten ketenen in een onvrije wereld. Velen geloven het verhaal nog dat de spuitjes de enige uitweg zien. Helaas zal ook dit sprookje snel worden ontmaskerd. Je zult steeds meer geluiden horen dat we ondanks dat binnenkort een fors deel van de wereldbevolking is ingeënt we toch niet de maatregelen, en dan doel ik met name op het afstand houden, het beperken van reisbewegingen en de lockdowns, kunnen opheffen. De WHO heeft het al laten weten, Dr Fauci in de VS, en steeds meer (ingehuurde) experts beginnen langzaam een koortje te vormen met hetzelfde liedje. In de UK schrijft Boris Johnson het succes van de sterk dalende cijfers niet zozeer toe aan de spuitjes maar aan de lockdowns. Ook de varianten die her en der opduiken leiden meer en meer tot het beeld dat we nooit afkomen van deze verstikkende maatregelen. En dat is nou net het doel van dit alles. Men wil een nieuwe wereld creëren waarin we allemaal volkomen afhankelijk worden van het systeem, zowel qua gezondheid als ook financieel en technologisch.

Velen zien het nog niet. Zij roepen daarom nog steeds “we komen er alleen samen uit. Neem nou die spuit, dan zijn we er!” Anderen zien het wel en proberen de kudde te waarschuwen voor de afgrond waarin ze, waarin WE, dreigen te vallen als we braaf alles maar blijven volgen. Daarom dat ik mijn stem verhef als ik lees dat Maurice de Hond zich laat testen om met zijn gezin naar de Keukenhof te gaan. Als Stef Bos, waar ik echt een fan van ben, meedoet aan een test-evenement in een theater. Niet omdat ik hun dat plezier niet gun. Ik gun iedereen zijn vrije keuze. Daarom juist dat ik er iets van zeg. Want door de keuze die zij maken raken we steeds dieper verstrikt in een onvrije wereld. En dat wil ik niet. Dat willen zij ook niet. Alleen zij zien niet de consequenties van acties. Dat zij juist mee helpen aan iets wat we met zijn allen niet willen.

Dus, als je weer eens zegt dat ik me niet moet bemoeien met iemands keuze, realiseer je dan dat ik het zeg niet om mijn gelijk te halen. Niet omdat ik een bemoeial ben. Maar omdat ik geef om mensen. Om mezelf. Om mijn kinderen. Ik spreek omdat ik niet kan en wil zwijgen. Ik wil namelijk vrijheid en liefde op deze wereld. Ook voor jou…

Tekst : Angelo Meijers