Verblind door angst laten vele mensen zich nu al een jaar door het doolhof van angst leiden.
Van links naar rechts, van intelligente stilstand tot langzame versoepeling.
Gemuilkorfd en op afstand van elkaar met slechts 1 informatiekanaal beroven deze mensen zichzelf meer en meer van hun vrijheid.
Iedere ingang die ze betreden sluit weer een deur achter hen. Een deur die nooit weer open zal gaan.
Dat weten ze nog niet uiteraard.
Het deurtje wordt eerst nog op een kier gelaten, voor de vorm.
De deur kan zo weer gesloten worden wanneer er organisatie dat nodig acht.

Van bovenaf zie je heel helder wat er gaande is.
Verbaas je je over de blinde vlek van deze mensen, de volgzaamheid, het gemak waarmee ze orders opvolgen.
Opgejaagd door het kwaad, achtervolgd door de dood.
Ze doen alles om deze te ontwijken, wringen zich in allerlei bochten.
Om niet door te hebben dat ze het kwaad juist in de kaart spelen. Zij zijn hun eigen gevaar.
Ze houden de situatie in stand.
Uiteindelijk is het doolhof doodlopend.

Konden deze mensen maar even teruggaan naar start.
Beseffen hoe dat voelde.
En bedenken dat ze eerst even van bovenaf naar het plaatje willen kijken alvorens ze meespelen.

Van bovenaf is het namelijk overzichtelijk en duidelijk.
Laten we ze blijven roepen, laat ze omhoog kijken en strek je hand naar hen uit.
Ze zijn misschien blind en monddood maar hun gehoor werkt misschien des te beter..
Ze zullen verontwaardigd zijn omdat jij niet meespeelt.
Maar uiteindelijk zullen er een aantal zijn die inzien dat jij niet verstrikt raakt. Ze zullen jaloers zijn en inzien dat het doolhof steeds verstikkender wordt.

Boven is frisse lucht, vrijheid en verbondenheid.

Tekst: Tabitha van Wieren