Over de grens van gehoorzaamheid en de start van burgerlijke ongehoorzaamheid.

Ik durf te zeggen dat ik een behoorlijk gehoorzaam mens ben.
Ik heb respect voor de ander, begrip en luister naar wat mij gezegd wordt. Al mijn hele leven lang.

Gehoorzaamheid verlangt echter wel een redelijke basis. Een gefundeerde reden.

Het hangt er ook vanaf wat er van me gevraagd wordt. Een deur voor iemand openhouden kost mij niks en zal ik voor iemand doen. Soms zelfs ongevraagd.

Diezelfde deur openen met als gevolg dat ik door het openen van deze deur mensen raak/ beschadig vraagt van mij dat ik een afweging moet maken.

Verkies ik de passerende persoon boven de overige personen of stap ik opzij en laat ik de passerende persoon zelf de keus maken?
Zelf de keus om de deur te openen, met een eventueel risico voor zichzelf.
Dat mag deze persoon zelf bepalen.

Ik gehoorzaam niet wanneer ik anderen benadeel met mijn gedrag.
Ik gehoorzaam niet wanneer ik weet dat het gevraagde wetenschappelijk niet onderbouwd is.

Ik gehoorzaam niet wanneer mij gevraagd word op het schoolplein een mondkap te dragen.
Het sociale belang van de kinderen gaat voor een niet werkende mondkap. Ik verwelkom mijn kind van 5 met een lach en niet met een niet werkende mondkap. Notabene in de buitenlucht.

Ik gehoorzaam niet wanneer mij bizarre regels worden opgedragen.
Niet omdat ik rebels ben. Niet omdat ik tegen regels in wil gaan.
Maar omdat ik mij heb verdiept in wat er gaande is. Omdat het niet gaat over solidariteit maar over controle en dwang.

Omdat burgerlijke ongehoorzaamheid het enige is dat ons nog rest.
Nu onze kinderen opgroeien in een te steriele wereld.
Een wereld waarin hen geleerd wordt dat ieder mens, ieder kind gevaarlijk is.
Een wereld waarin kinderen, niet de mijne, geleerd wordt op school tig keer hun handjes met chemische rotzooi te “wassen”.
Waarin de kinderen smeken om meer van dat spul! (Dit gebeurt echt)
Waarin sommige juffen met een lasscherm achter hun bureau zitten.
Waarin er een lint voor het bureau van de juf geplaatst is op anderhalve meter. ( Nogmaals; niet op onze school).
Een wereld waarin kinderen uit de klas gestuurd worden omdat ze hoesten.

Dit is niet mijn wereld.
Dit is niet gezond.

Onze kinderen verdienen ouders die deze waanzin stoppen.
Onze kinderen verdienen ouders die opstaan.
Zich uitspreken, zich hardmaken.
Ouders die niet gehoorzamen.

Hoe bizar en tegenstrijdig dat ook is voor een kind.

Gehoorzaamheid heeft in het verleden al laten zien waar het toe zal leiden..
Gehoorzaamheid, en niet opstand, houden de leugens in stand.

Tekst; Tabitha van Wieren