Toen ik vanmorgen wakker werd was het net alsof mijn complete hoofd gereset was. Wat betreft het C-woord dan. Heel bizar; het was alsof ik met een schone lei begon en met een open blik de wereld in keek.

Alsof ik uit een coma was ontwaakt die vorig jaar maart was ingegaan.

Het was eigenlijk heel fijn want ik kon op deze manier precies zien in wat voor waanzinnige wereld we langzaamaan terechtgekomen zijn.

Het begon al toen ik de auto instapte naar mijn werk. Een man die zijn hond uitliet, met een mondkap op.
Ik was oprecht verbaasd en keek hem net iets te lang aan. Ik had serieus verwacht dat hij zich zou schamen voor de lap stof voor zijn gezicht. Maar nee. Hij keek me wezenloos aan.

Ik zag hoe een voetganger een ander passeerde. De één stapte letterlijk opzij en de weg op. Ik wilde schreeuwen; “Waarom? Doe normaal”.

Ik zag hoe mensen om elkaar heen bewogen in de supermarkt, als angstige wezens.
Bang voor aanraking, voor contact.
Ik zag hoe ik bekeken werd, zonder mondbedekking.
Ik voelde de haat, het onbegrip.
Maar ik snapte het oprecht niet.

Wat is er met al deze mensen aan de hand?
Waarom denken zij solidair te zijn door het dragen van een niet werkend lapje stof?
Waar is het contact, een glimlach, begrip, een helpende hand? Waar is de menselijkheid?
Hoe kunnen mensen dit alles toestaan, laten gebeuren?
Wat is er gebeurd in een jaar tijd?
Wie heeft ons wijsgemaakt dat wij gevaarlijke wezens zijn?

Waarom slikt iedereen alles maar?
Waarom lezen zij zich niet beter in?
Hoe dan?

Vervolgens hoorde ik iemand zeggen dat het zo opvallend was dat er nu zoveel kinderen besmet waren….
En de ouderen steeds minder…
“Tja, het vaccin begint te werken” zei de ander 🤦.

Ik was wederom verbaasd en begon me te frustreren.

Het spijt mij zeer maar ik kan het gedrag van mijn medemens niet meer begrijpen.
Waar ik anders altijd zo begripvol ben ben ik dat niet meer.
Niet meer nu angst de liefde heeft aangetast.
Angst onze samenleving beheerst.

Ik stapte even later het kantoor binnen waar ik werk, drukte de radio aan en hoorde hoe Foppe de Haan vertelde dat hij zijn mouwen opstroopte.

De moed zakte mij even in mijn schoenen.

Wij hebben een enorm goede tegenstander.
De leugen heeft de media achter zich, wereldwijd.
De media, de politiek, alle invloeden, alle systemen.

Tijd voor een reset uit het systeem?

Tekst: Tabitha van Wieren