Ik werd er gewoon opgegooid, zonder pardon.
Kwetsbaar, onschuldig, onwetend en lichtelijk angstig. Misbruik werd er gemaakt van mijn goedheid en vertrouwen in de bedenkers van het spel. Wat een meesterbrein zit er toch achter dit psychologische spel.

Eerst dobbelde ik nog braaf mee; uit gehoorzaamheid en solidariteit.
We deden het samen.

Ik deed wat mij werd opgedragen.
Plichtsbesef en verantwoordelijkheidsgevoel maakten zich van mij en vele andere spelers meester.
Meer dan ooit waren we bereid er voor elkaar te zijn en samen te spelen.
Maar hoe langer het spel duurde, hoe minder we mochten spelen, hoe meer vragen er bij mij opkwamen en hoe meer ik ook genegeerd werd. Door zowel de doelstelling site mijn naaste spelers.

Er was geen ruimte voor mijn vragen.
Vragen over de spelregels, over de bedenkers van het spel, over de schade die het teweegbracht terwijl wij doorspeelden.
Nee, er werd keihard doorgespeeld en de klappen werden steeds raker.

Links en rechts, maar vooral links werden regels overtreden en werden er mensen en wetten van de kaart geveegd.
Regels overtreden had voor de hoogste spelers geen gevolgen. Voor Jan met de pet wel.

Geldboetes en strafbladen werden uitgedeeld aan menig overtreder. Dat de regels niet klopten en verwarring veroorzaakten maakten de verdeeldheid onderling steeds groter. Er kwamen alsmaar regels bij, steeds voor een korte periode.

Zo werden onze looproutes voor ons bepaald en zelfs uitgetekend. Letterlijk!
Knappe jongen die niet in het gareel loopt. Verontwaardigde medespelers.
Ook mochten we onderling nog amper contact hebben.
Ellebogenwerk in plaats van zij aan zij.

Keer op keer heb ik beurten overgeslagen, ben ik in opstand gekomen tegen dit onrecht en de waanzin van het spel.

Simpelweg door niet meer mee te dobbelen en te gaan zitten op de grond. Koffiedrinken.
Maar hoe hard ik mijn best ook deed en doe, ik zit in dit spel opgesloten en het spel gaat alsmaar door.
Hoe vaak ik ook tegen de muren oploop, naast het uitgestippelde pad loop, terug naar START” ga of naast mijn medespelers ga staan schreeuwen dat het spel stopt wanneer we allemaal stoppen; HET SPEL GAAT ONVERSTOORBAAR DOOR..

Vele ganzen op dit ganzenbord zijn al lange tijd verblind doordat ze slechts vooruit keken; niet opzij en niet achterom. Zij hebben de finish in zicht: de bonus, de beloning, hun vrijheid! Ze dringen zelfs om wie het eerste aan de beurt is. Ze lijken over lijken te gaan.

Ik kijk toe, verbaasd, geraakt, verbolgen maar vooral strijdvaardig. ik probeer met alle kracht die in mij is en vanuit mijn diepste wanhoop de kleine garzenkuikens te beschermen en de
ganzen die om wat voor reden dan ook worden buitengesloten.

Ik probeer grip te krijgen op de spelregels en de bedenkers te wijzen op regels die zwart op wit staan.

Nooit eerder bemoeide ik mij met politieke spelletjes maar nu is het anders.
De bonus van dit spel leidt namelijk niet naar de finish: het is de deur naar een nieuw spel Een spel van controle en macht waarin wij als marionetten zullen fungeren.

Dit betreft het Spel der Spelen.
Het slotstuk van jarenlange geniepige spelletjes en verdorvenheid.
Er staat zoveel meer op het spel dan slechts de bonus die de fanatieke ganzen denken te ontvangen.

Zagen zij maar wat ik zag.
Stopten zij maar met dobbelen en hun vrijheid op het spel te zetten.

Hadden zij maar door wat voor meesterlijk en psychologisch spel zij mede mogelijk maken.

Door hun volgzaamheid, hun blinde vertrouwen en dode monden
Hadden zij maar door wat zij op het spel zetten.

Dit is geen Mens erger je niet of Ganzenbord, het is Levensweg. Of levens weg.

Met voor sommige spelers een vroege Game Over.

Tenzij ze zich inlezen en aansluiten bij de verstoten ganzen.
Die beginnen binnenkort hun eigen spel, verwacht ik. Maar pas wanneer alle spelers het tegengeluid hebben kunnen horen.
Je ogen mogen verblind zijn, je mond gesnoerd maar je hebt nog altijd oren om te luisteren naar die irritante, krijsende ganzen. Ze hebben het beste met jou voor.

In tegenstelling tot de spelleiders.

Tekst: Tabitha van Wieren