Rondje supermarkt.
Zombies die doelgericht hun etenswaren vergaren.
Snel erin en nog sneller eruit.
Een kind kijkt me aan.
Verbaasd.
“Mam, die mevrouw heeft geen mondkapje op”.

Ik glimlach.
Verderop een vrouw die ook lacht.
Mijn hart maakt een sprongetje.
Een levend mens.
Tussen de levende doden.
Dat klinkt naar
Is het ook.
Mensen met angst zijn dood
voor liefde en contact.

Maar ik zie
een glimlach.
Ze is er klaar mee, zegt ze.
Sinds deze week draagt ze dat stofje niet meer.
Ik ben hoopvol.

Op de groenteafdeling spot ik nog een levende vrouw.
Weer een glimlach.
Zelfs een praatje.
Verbinding in plaats van verblinding.
Contact.
Een fb-vriend erbij.
En een blij moment.
Nog meer hoop.

Tussen de
Boze blikken.
Tussen de verbazende blikken.
Dit is pas samen.
Wat denken zij?
Zijn ze boos?
Geïrriteerd?
Of jaloers?

Ik ga door.
Hier doe ik het voor.
Het voorbeeld zijn.
Van oud normaal..
Want alles wat oud is
wordt ooit weer nieuw.

En goed voorbeeld
doet volgen.

Tekst: Tabitha van Wieren