Ik sluit ze af en toe.
Maar ik blijf het zien.
Het is overal.

Op de tv, de radio.
Buiten.
Op het schoolplein.
Op het werk.
In de supermarkt.

Op elke hoek van de straat.
Binnen ieder bedrijf.
Binnen alle opvangcentra.
Alle verpleeghuizen.

Het is overal.

Onrecht.

Ik heb het nooit goed kunnen verdragen.
Nooit eerder was ik zo gedreven.
Zo strijdvaardig.
Zoveel aan het schrijven.

Nooit eerder werden er, in mijn omgeving dan, op zo’n grote schaal mensenrechten geschonden.
Nooit eerder was onrecht zo geraffineerd aanwezig dat het gros het niet eens ziet.

Maar ik zie het.
Ik voel het.
En ik kan mijn ogen niet sluiten.

Zolang er opa’s en oma’s in eenzaamheid sterven.
Zolang zij onmenselijk worden begraven.
Zolang zij blij zijn van het leven verlost te zijn.

Tekst: Tabitha van Wieren