Een mooi verhaal van Angelo Meijers uit Canada:

Gisteren hadden we een ouder echtpaar op bezoek die ik al bijna een jaar niet meer gezien had. Ze maken deel uit van de kerkgenootschap en daar ging gelijk na het begin van de uitbaak van het mysterieuze virus uit het Oosten het licht al uit. Zoom ontmoetingen was de enige optie maar zelfs voor mijn vrouw, toch een zeer trouwe kerkganger, gaf dat al vrij snel niet de vervulling die zij zocht. En zo viel de zoveelste kerk-genootschap al heel snel uit elkaar.

Bij ons in de stad is er op dit moment nog slechts een rebellerende kerk die open is, ondanks het feit dat daar de boetes inmiddels aardig in de papieren zijn gelopen. Volgende week dient de rechtszaak die zij hebben aangespannen. Ja, zo gaat dat hier. Inmiddels zijn diverse pastoors ook al achter slot en grendel gezet. Het verbinden van mensen mag niet meer en zeker niet als daar een “Heilige Geest” bij betrokken is. Strafbaar, gevaarlijk en asociaal, ziehier het lot van de gelovige in het nieuwe abnormaal.

Enfin, ons bezoek dus. Ook wij plegen vrijwel dagelijks strafbare feiten want vreemde mensen in je huis laten is al maanden lang niet meer toegestaan. Wij houden echter van gewoon normaal doen en gezelligheid, dus trekken wij ons daar niets van aan. Om half twaalf ’s morgens arriveerden ze en onder het genot van een kopje koffie en een heerlijk stuk appelvlaai (ja, die hebben ze hier ook) praatten we over van alles en nog wat. Weinig koetjes en kalfjes passeerden de revue, maar wel veel over wat heden ten dage op vrijwel ieders lip zit. En het was mooi om te merken dat ook zij niet meer achter de maatregelen stonden, alhoewel zij als goede Christenen nog steeds zich daarbij wat ongemakkelijk voelde. Iets wat menig pastoor kennelijk uit de bijbel haalt en niet schroomt om over te dragen aan zijn volgelingen. Iets wat ik overigens totaal niet begrijp aangezien Jezus toch het toonbeeld was van een rebel. Ze hebben hem toch niet gekruisigd omdat hij zo’n brave volgeling was van de gevestigde orde, nietwaar? Zeker hier in Canada is dat toch wel een dingetje, waar mensen over het algemeen loyaal zijn aan de autoriteiten, tot op het goed-gelovige af.

Gelukkig stonden ze open voor wat Fanny en ik te melden hadden. De toch niet wereldschokkende cijfers omtrent de dodelijkheid en de afwezigheid van significante oversterfte in de wereld, de manipulatie van de media en de verstikkende censuur van het andere geluid, alsmede de donkere agenda’s van de VN en het WEF en de dubieuze rol van de WHO in het hele koningsdrama. Ze wisten er niet veel van, logisch ook, maar ik merkte dat ze echt probeerde om zo veel mogelijk informatie tot zich te nemen. Ze vertrouwen ons en dat scheelt enorm als je mensen probeert te laten kijken door jouw ogen.

Na zo’n twee uurtjes merkten we dat ze toch wat moe begonnen te worden (zou je niet van al die info) en we namen afscheid. Ja, met een innige knuffel en een warm hart. En nu komt het. Vandaag belde de vrouw ons op, ze wilde wat delen. Ze waren naar de winkel gegaan en voor de eerste keer was haar man zonder muilkorf naar binnen gegaan. Iets wat zij nog niet durfde, maar hij dus wel. En ook al werd hij er vrij snel op aangesproken en dringend verzocht naar buiten te gaan, hij gaf de medewerkster wel eerst flink van katoen. Ze herkende haar man bijna niet meer, iemand die erg voorzichtig is en confrontaties liever uit de weg wil gaan. Dit keer dus niet. En daar was ze best wel een beetje trots op, ook al voelde het ongemakkelijk op het moment dat het gebeurde.

Toen Fanny me het verhaal vertelde moest ik inwendig wel lachen. Hij had me namelijk eerder toevertrouwd dat hij het lastig vond om voor zijn mening uit te komen en ook omdat hij toch nog twijfelde of hij daarmee als gelovige wel het juiste deed. Ik had daarop nogal vrij bot gereageerd door hem ‘Chicken’ te noemen (vrij vertaald ‘schijterd’) en hem geconfronteerd met de vraag of het wel zo Christelijk was geweest om in Nazi-Duitsland blindelings achter de grote leider aan te hobbelen. Kennelijk had ik daarmee een gevoelige snaar geraakt. Precies wat ik hoopte…

Enfin, een paar uur later verschenen ze allebei in hun autootje bij onze voordeur. Ze wilde toch graag mee naar de kerk, ook al was het dan verboden. Moedig van ze. En zo gingen ze vijf minuten later samen met mijn vrouw in het donker naar de verboden mis. Nee, ik niet. Ik heb zes jaar lang mijn vrouw terzijde gestaan in de kerk, maar op een gegeven moment kon ik het niet meer bolwerken om daar met een goed gemoed nog aanwezig te zijn. Te vaak zat ik met gekromde tenen en had ik de neiging om op te staan en eens even heel duidelijk te vertellen wat ik er echt van vond. Dat is natuurlijk niet de bedoeling, dus ben ik uiteindelijk maar niet meer gegaan. Wel steun ik Fanny in haar geloofsbeleving, ook al kunnen we het niet samen delen.

Zo zie je maar weer hoe een simpele ontmoeting iets in beweging kan zetten. En hoe je door gewoon je eigen waarheid te vertellen met een open hart mensen kunt bereiken waarvan je het misschien niet altijd zou verwachten. Het bevestigde het beeld wat ik al een tijdje heb. Dat dingen beginnen te veranderen, de energie begint te kantelen, het licht begint te rijzen. En ook al zie je het misschien nog niet in het straatbeeld en op TV, in de harten van mensen gebeurt meer dan je soms denkt. Daarom wil ik tegen iedereen zeggen die wel eens moedeloos wordt van al het onbegrip waar ze op stuiten, er zijn echt wel mensen “daarbuiten” die er hetzelfde inzitten of die twijfelen over het verhaal wat hen wordt voorgehouden maar gewoon onvoldoende weet hebben van wat er speelt. Angst is daarbij de grote boosdoener. Angst niet zozeer voor het virus, maar voor de consequenties als ze zich zouden uitspreken. De reacties van familie, van vrienden, van collega’s, van de politie, zelfs van buitenstaanders. Deze mensen snakken ook naar erkenning, naar een luisterend oor, naar een duwtje in de goede richting.

Dus laten we nooit stoppen met het uitreiken van onze hand, met het laten horen van onze waarheid en met het delen van ons bloedend hart. Want je weet niet wiens hart je dan gaat helen, wiens stem je dan laat ontluiken en wiens hand je dan kunt vasthouden. Zo kunnen we allemaal een verschil maken in onze eigen kleine wereld. En veel kleine stukjes maken uiteindelijk een complete puzzel, als je ze maar op de goede plek legt. Zo kan ieder van ons toch de wereld een stukje mooier maken. Alleen door jouw schoonheid te laten zien…