Vannacht droomde ik.
Ik droomde zo ontzettend mooi dat ik blij wakker werd en nu vol energie zit.
Wist je dat het uitschrijven van dromen heel goed is? Je vergeet ze ten eerste niet weer en het helpt je om inzichten te krijgen in wat er in je onderbewustzijn speelt; wat je geest probeert te verwerken, waar je overdag mee rondloopt. Onbewust vaak. Niets zweverigs hoor, gewoon een feit 😄.

Ik droomde dat er een golf van rechtvaardigheid door de woeste zee denderde.
De zee kwam tot kalmte en ik werd gezien.
Iedereen die aan het strijden was tegen de hoge, verwoestende golven werd gezien. Iedereen die kwetsbaar was geworden werd zichtbaar nu de golven gingen liggen.
De golven hadden hun kracht verloren en de tijd van bezinning en het opnemen van de schade was aangebroken.
De zon scheen en de duisternis was verdreven.

Ik droomde over vrienden die me geëmotioneerd omhelsden.
Excuses maakten voor hun afwijzingen richting mij, hun woorden over mij, hun onbegrip richting mij. Hun afwezigheid jegens mij. We hadden elkaar gemist, waren elkaar kwijtgeraakt in de strijd, de storm.

Er kwamen vele supermarktmedewerkers voorbij die zich excuseerden voor hun herhalende en dwingende gedrag.
Ze vertelden dat ze slechts uitvoerden wat ze opgedragen kregen, er verder nooit bij nadachten. Dat ze nu spijt hadden en vol verbazing waren over hoe dit alles had kunnen gebeuren.

Er kwamen tig vaders en moeders naar me toe.
Ze bedankten mij voor mijn aanhoudende strijd, ondanks wat ze allemaal over mij gezegd en gedacht hadden.

Kinderen kwamen weer massaal over de vloer en zeiden sorry omdat mama hen had opgedragen niet bij gevaarlijke wappies over de vloer te komen.

Ouderen bedankten me dat ik als 1 van de weinigen was doorgegaan met langskomen, bloemen brengen, altijd na hun goedkeuring.

Mijn eigen kinderen zeiden dat ze enorm trots op me waren dat ik had volgehouden.
Dat ze het soms lastig vonden dat hun moeder anders was dan vele anderen.
Dat zij opviel in de supermarkt, op het schoolplein en dat ze soms werd aangesproken.
Dat deed hen verdriet, ze wilden dat mama erbij hoorde.
Maar nu waren ze trotser dan ooit.

Want de waarheid was aan het licht.
Mama had het juist gehad. Het volgen van gevoel en gezond verstand, ondanks enorme tegenstand, bleek een wijze les.

De regering moest door het stof, moest op de knieën voor het volk en zou zich moeten verantwoorden voor de puinhoop die er was ontstaan. Voor de gezonde levensjaren die er verloren waren gegaan. Voor de ontstane schade bij kinderen, jongeren, kwetsbaren, volwassenen, ondernemers en ouderen. Voor de schade van compleet Nederland.
Voor hun tunnelvisie, de trein die niet te stoppen was geweest en maar doordenderde.
Totdat half Nederland op het spoor was gaan staan.
Pas toen kwam de trein tot stilstand.
De eerdere personen die op het spoor omkwamen waren slechts bijkomende schade geweest. Nu werd het aantal slachtoffers en de aandacht ervoor te groot.

De sneltrein kwam tot stilstand.
De incompetente machinist en zijn meesterlijke conducteurs stapten uit.
Ze hadden geen macht meer.

Nederland kwam weer tot leven.
Ontdekte wat leven was; het meervoud van lef.
En Nederland besefte hoe mooi vrijheid was..

Ik houd van sprookjes waarin het verhaal steevast eindigt met een lang en gelukkig leven.

Ik wil dat geloven.
Ik wil dat blijven dromen.
Het helpt mij om in de liefde te kunnen blijven.

Het helpt mij om te gaan met boosheid en onrecht.

Het licht zal overwinnen,
de liefde zal overheersen,
het recht zal zegevieren.
Hou vol♥️
Blijf dromen.

Tekst; Tabitha van Wieren.

Op de afbeelding zie je Martin Luther King.
Ook hij had een droom🙏