Op dit moment is het gros van de bevolking angstig, wat zeg ik: panisch! Panisch voor de meest onschuldige (maar zeer essentiële) zaken als aanrakingen, knuffels, gezichten zonder mondkap, een klopje op iemands schouder, een warme omhelzing of een simpele hand.

Bang voor het passeren van mensen, bang voor niet-ontsmette winkelkarren.
Blijkbaar is er ook angst voor de frisse buitenlucht; met enige regelmaat zie ik ze voorbij fietsen. Mondkapjes!! Ze zitten zelfs achter het stuur..Langdurige angst doet blijkbaar rare dingen met de mens.
Velen komen ook al lange tijd niet te dicht in de buurt van hun oude opa en oma uit angst hen te besmetten.

Dat deze mensen in hun laatste maanden geen (lichamelijke) liefde meer ontvangen vind ik hartverscheurend maar het is blijkbaar vele malen minder belangrijk als het risico op een eventuele besmetting.
Mijn hart huilde toen een kennis laatst vertelde dat haar moeder was gestorven aan een coronabesmetting. MET een coronabesmetting moet ik zeggen. Ze was oud en op. Het hoefde van haar al enige tijd niet meer.
Op de vraag of ze nog een gezamenlijk afscheid mochten nemen, antwoordde ze dat ze het afscheid achterwege hadden gelaten…..
Het risico op een besmetting vonden ze te groot…..
Ze kozen ervoor een verpleegster naast het bed te zetten die enigszins op haar leek……
Ze kreeg muziek toegestuurd die ze kon draaien in haar laatste levensuur.

Angst doodt de liefde.
Angst doodt leven.

Ik begrijp het steeds minder.
En vice versa.

Wat mij zo bezighoudt is de vraag: hoe kan het dat deze zelfde mensen, die overduidelijk in een onbewuste, constante staat van angst en alertheid leven, geen angst hebben voor een VAks1n….
Een veel te snel ontstaan Vaks1n. Een Vaks1n waar nog heel veel onduidelijkheden over zijn. Waarvan de ingrediënten staatsgeheim zijn. Waarvan we weten dat er mRNA wordt toegepast, een methode die nog nooit eerder is gebruikt. Waarvan we niet weten wat de gevolgen op de lange termijn zullen zijn. Waarvan we niet weten wat het met onze lijven en ons reproductiesysteem zal doen.
Waarvan bekend is dat de ouderen en verstandelijk beperkten hem als eersten zullen krijgen. Een vaks1n dat nog niet verplicht is maar er nu al over gesproken wordt dat het niet nemen ervan je zal uitsluiten van bepaalde evenementen.

Mijn vraag aan deze mensen: WAAR ZIJN JULLIE ALARMBELLEN¿??? Heeft de angst voor liefde de daadwerkelijke alarmbellen voor angst uitgeschakeld?

Heeft de angst liefde gecreëerd voor een levensreddend vaks1n? Denken we dan de liefde weer terug te kunnen krijgen? Of komt er juist nog meer verdeeldheid en ellende op ons af?

Ik leef al maanden niet in angst. Niet voor het virus althans. Ik word inmiddels wel steeds angstiger voor mijn medemens.
Where is the love?
Waar zijn de kritische vragen mbt het vaccin?
Waar zijn de mensen die voorheen in een restaurant de ingrediëntenlijst doorspitten en hun wensen, allergieën en voorkeuren kenbaar maakten alvorens ze iets naar binnen werkten?

Ik eet eigenlijk alles, ben niet zo moeilijk.
Maar dit vaks1n komt er niet in.

Dikke kus en een nog dikkere knuffel van Tabitha