Merken jullie het ook?
De langdurige, buitenproportionele maatregelen beginnen zijn tol te eisen.
Waren vele lontjes in september al kort, inmiddels is er niet zo heel veel meer nodig om een persoon in lichterlaaie te zien ontvlammen.

Op de werkvloer, in gezinnen, families, vriendenkringen, op straat en in de supermarkt.
Overal merk en hoor ik situaties die naar een climax leiden. Waren we in het voorjaar nog vastberaden om er ‘gezamenlijk’ het beste van te maken; inmiddels verloopt die samenwerking allesbehalve goed.
Waren we in december Coronamoe; inmiddels lijken we in een Coronacoma te liggen. We zijn doodop, murw geslagen.

Steeds vaker hoor ik mensen zeggen dat de koek wel op is nu.
Hoelang kunnen we blijven zeggen dat het nog even doorbijten is.
Dat het maar voor even is.
De meesten van ons weten inmiddels wel beter.
En toch gebeurt er niets, lijkt het.
Onze leiders denderen gewoon door en lijken zich niets aan te trekken van tegengeluiden.
De media al evenmin. Die verkondigt slechts 1 zijde van het verhaal.
Persoonlijk kan ik er niet meer naar kijken en luisteren. Het maakt me boos.
Furieus eigenlijk!
Wanneer je het éénmaal doorhebt, zie je het.
En dan bedenk ik dat er tig mensen aan de buis gekluisterd zitten, in de hoop op goed nieuws.
Zij worden voorgelogen, eenzijdig geïnformeerd.
En dat vind ik persoonlijk echt misdadig.
(Jullie merken het; ook ik ervaar gevoelens die ik voorheen niet kende).

We staan inmiddels al zo lang “on hold” dat sommigen de “playbutton” niet meer weten te vinden.
En het kan sommigen ook niets meer schelen lijkt het.

Gister sprak ik een kennis; normaliter een energieke jonge vrouw met heel veel levenslust en een schittering in haar ogen. Ik schrok dit keer van de blik in haar ogen.

Het woord “overlevingsstand” schoot mij te binnen. Ze wilde het niet over het C-woord hebben.
“Ik wil eigenlijk gewoon niet meer” zei ze tegen mij.
“Ik heb geeneens zin het erover te hebben. Ik wil gewoon slapen en wakker worden in de oude wereld.”
Ik begrijp haar gevoelens.
De machteloosheid, de boosheid, het onrecht, de uitzichtloosheid.
Af en toe beklemt dat ook mij.

Geen perspectief, continu berichten over een verlenging van de lockdown, herhaaldelijk slecht nieuws. De machteloosheid. Het onrecht.

De liefde geraakt uit de samenleving, zeg ik steeds vaker. Mensen zijn murw geslagen.
Eigenlijk al vanaf het mondkapadvies.
Dat gedragsexperiment is dus geslaagd, kunnen we stellen.
Er is weinig contact en veel verwijdering.
Weinig begrip en veel verdeling.

De maatregelen werken dus.
In die zin dat we verder dan ooit van elkaar verwijderd raken.
Als dat het doel is is het geslaagd.

Als het een ander doel dient, zoals ons wordt voorgehouden; namelijk het indammen van een virus, dan kunnen we inmiddels wel stellen dat het beleid gefaald heeft en de maatregelen niet werken, nooit hebben gewerkt ook.
Op basis van de cijfers zien we dat de maatregelen zelfs averechts werken en dat ze daarnaast ook nog eens enorme nevenschade aanrichten.
Kijk alleen al naar de stijging van besmettingen na de mondkapplicht.

Waarom blijft deze trein dan doordenderen?
Dat zouden we ons moeten afvragen.
Ons verenigen, verbinden en opstaan tegen dit wanbeleid.
Het beleid dat de samenleving kapot maakt!
Laat ons de liefde niet vergeten.
Probeer in gesprek te gaan en te bedenken dat de verdeeldheid precies is wat onze tegenstander wil.
Verdeel en heers..

Alleen samen krijgen wij de overheid onder controle.
Alleen samen vinden we de liefde terug.
Voor elkaar en voor het leven.

Tekst: Tabitha van Wieren