door Tabitha:

Vanmiddag hebben wij ons wederom heerlijk vermaakt op de ijsbaan.♥️. Lachende gezichten van jong en oud.

Vanmorgen sprak ik iemand wiens 85-jarige moeder in een verpleeghuis verblijft. Gister hadden ze haar opgehaald om een paar uurtjes van de buitenlucht en het ijs en alle taferelen te kunnen genieten. Ze vond het uiteraard fantastisch!
Tegelijkertijd denk ik aan vele, vele ouderen die opgesloten zitten. Op hun kamer, afdeling of gewoon in het tehuis. Hoeveel ouderen gaan er momenteel gebukt onder het C-regime.
Wat wordt hen ontnomen?
Wat vinden ze zelf?
Daarover gaat het volgende stuk…

OUD HOU(D)T VAN HET LEVEN

“Maar Tabitha, Corona is er wel degelijk. Onderschat het niet, het is heel besmettelijk. Je wilt dit je oma echt niet aandoen.”

Ik weet dat het bestaat; ik ontken het niet.
Maar wil je eens naar de andere kant van het verhaal luisteren?
Mijn oma wil ONS dit niet aandoen!
Denk je dat Oma alle depressieve ondernemers, vereenzaamde ouderen, gebroken gezinnen, depressieve jongeren, mishandelde kinderen, kwetsbare beperkten en in quarantaine geplaatste kinderen op haar tere schouders wil dragen?
Never nooit!

Oma gaat ervanuit dat iemand die griep heeft op afstand blijft. Zoals men altijd heeft gedaan.Dat geldt ook voor deze fikse griep. Gezond verstand heet dat.

Oma wil in haar laatste maanden of misschien jaren genieten van het leven, met alle risico’s die daarbij horen. Zo doet zij het al 89 jaar. Vluchten voor een virus heeft zij nog nooit gedaan. Zij heeft wel voor hetere vuren gestaan! In de oorlog was er tenminste nog onderlinge liefde.

Oma ziet liever dat we gezond eten, naar buiten gaan en lief zijn voor elkaar ipv onze handen stukwassen, binnen en op afstand blijven en verlangend uitkijken naar een spuit…

De meeste oma’s hebben deze 11 maand al overleefd….. Kijk eens naar de overlevingscijfers….

De vraag is echter; hoe gelukkig is oma nog?

Nu ze haar kinderen en kleinkinderen niet meer ziet en hoort lachen.
Nu ze hen geen koffie met cake kan voorschotelen.
Of een advocaatje met slagroom naar binnen kan lepelen met haar zussen of vriendinnen.
Nu de bingo niet meer gespeeld wordt.
Nu er geen kerkdiensten meer plaatsvinden.
Nu er geen enkele activiteit meer plaatsvindt.
Nu de medewerkers met kappen en in pakken rondlopen.
Nu zij de angst in hun ogen ziet.
Nu haar buurvrouw is overleden in het bijzijn van slechts 1 van haar 5 kinderen. Compleet in plastic gehuld, onherkenbaar..
Nu zij geen enkele begrafenis meer mag bijwonen.

Hoe gaat het eigenlijk echt met oma??
Nu, elf maand verder…
Doen we het voor de ouderen?

Tekst; Tabitha van Wieren