Overgenomen van Mario Borzic

Ik was een goede leerling. Zo één die weinig hoefde te doen voor een goed cijfer. Reproductie van derdehands kennis, ja, dat ging me aardig af. Toch vond ik school vaak maar saai. Ik gaapte en klootte me door de jaren heen. De echte kennis ligt immers op straat.

Toch was er één moment tijdens mijn studie maatschappijleer dat ik nooit meer zal vergeten. We behandelden de achtergestelde positie van Afrika op vrijwel alle maatschappelijke terreinen. In mijn naïviteit stelde ik mijn docent een vraag die mijn kijk op mens en maatschappij danig zou veranderen.

Het ging ongeveer zo…

‘Maar, meneer, waarom zijn we, ondanks alle hulp, er nooit in geslaagd Afrika economisch op eigen benen te laten staan?’
Docent Koops keek me aan met de blik van een alwetende vader. Toen antwoordde hij: ‘Je denkt toch niet dat wij ze echt willen helpen, he, Mario?’

Dat ‘we’ sloeg niet op de individuele burger. Dat ‘we’ stond voor overheden en instituties wereldwijd.
Het was alsof iemand met een stok tussen m’n ogen sloeg. Alsof er spontaan een nieuw wereldbeeld werd geboren.

De docent vervolgde nog wat, terwijl mijn brein probeerde te herstellen van de knock down van mijn, zorgvuldig opgebouwde en gekoesterde, model van de wereld: ‘Kijk, Mario, de Verenigde Staten en Europa willen er natuurlijk niet nog een concurrent bij hebben. Stel je eens een economisch sterk Afrika voor… Wat voor economische gevolgen zou dat hebben voor het Westen, naast de opkomst van China?’

We willen ze niet helpen… In mijn brein spookten de beelden rond van stervende kinderen. Stervend van honger en dorst. Flarden journaal, krantenknipsels, documentaires, tijdschriften, internet en wat al niet meer doorkruisten mijn geestesoog. Broodmagere lijfjes, ogen die uit hun kassen lijken te vallen. Smekende blikken, gebroken ogen. Vliegen, die vieze vliegen…
Ouders die, voorbij wanhoop, hun kroost de laatste adem zagen uitblazen in hun schoot… Dit kon toch niet waar zijn? Dit mocht simpelweg niet waar zijn! Zou het? Zou het echt…

Nu, tijdens deze zogenaamde Corona-crisis, komt deze opmerking van mijn toenmalige docent nog regelmatig bij me langs. Hoe is het mogelijk dat er binnen no-time een vaccin kan worden ontwikkeld (?) , getest (?) en binnen een jaar aan 7,4 miljard aardbewoners toegediend kan worden.

Wat een gigantische organisatie is dat! De statistieken, het onderzoek, de ontwikkeling, het mediabombardement, het transport, de folders, de flyers… Het houdt de hele mondiale politiek nu al bijna een jaar bezig! En dat voor een ziekte met een sterftecijfer van 0,23 %.

Waarom kan dat niet voor voedseldistributie?

Waarom kan er dan niet voor schoon drinkwater gezorgd worden? Meer dan twee miljard mensen hebben hier geen beschikking over!

Waarom heeft de wetenschap zich niet zo massaal gestort op een, voor iedereen toegankelijk, medicijn tegen kanker? Ebola? HIV? Ziekte van Lyme? COPD? En al die andere ziekten die vele malen ernstiger, slopender en dodelijker zijn dan Covid-19?

Waarom moeten er kinderen uit Nederland uitwijken naar andere landen omdat hun medische behandeling hier te duur is?

Waarom slapen er mensen in de winter op straat?

Waarom wordt de rij voor de voedselbank bij mij om de hoek alsmaar langer?

Hemel en aarde worden bewogen om iedereen aan dé prik te helpen.
Is dat niet verdacht? Gaat er dan geen lampje branden?
Een gen-muterend vaccin met een vleugje foetus… Dat is geen fabel; dat staat gewoon netjes op de verpakking van het AstraZeneca-vaccin. Het vaccin dat door uw overheid voor u is besteld. Uiteraard van uw centen betaald. Noem het een sigaar uit eigen doos.

Het kabinet past vooralsnog. Die willen de zwaksten en meest kwetsbaren onder ons hun portie geven. Rutte en De Jonge sluiten achter aan in de rij… Yeah right! Die gaan geen rij zien en zeker geen experimenteel vaccin in hun lichaam laten spuiten.

Mijn gedachten gaan uit naar de gehandicapten in verzorgingshuizen, naar de oudjes in bejaardenhuizen, de wilsonbekwamen die volledig moeten vertrouwen op het verzorgend personeel… Dat maakt me woedend. Doktertje spelen met deze mensen die we zouden moeten beschermen, tegen elke prijs. Nee, niet door een Mengele-vaccin, maar door juiste en passende zorg.

Waar is HCQ gebleven?
Het door artsen als wondermiddel bestempelde medicijn Enoximon?
De succesvolle intraveneuze behandeling met vitamine C?

Allemaal van de kaart geveegd door de trekpoppen van de WHO. Wegens daverend succes… VERBODEN!

U mag niet-werkende mondkapjes gebruiken tot u uw oproep voor vaccinatie krijgt. U mag de anderhalve meter afstand handhaven tot u uw tweede prik heeft gehad, stellen Gates en Fauci.

Dus tot 2022 geen handen schudden, niet uw bejaarde moeder troosten, het liefste geen genegenheid tussen moeder en pasgeborene, desinfectiemiddel op handen, borst en winkelwagens.
Mondkappen voor kinderen op scholen. Voor winkelpersoneel, voor winkelend publiek. Een totale ontmenselijking van onze samenleving…

Ja, ja, kom er maar in… we doen het voor de zorg. Ik ben egoïstisch. Het is maar tijdelijk. Vertel dat de eenzame bejaarde maar…

Degenen die de paniek zaaien; degenen die vinden dat deze aarde overbevolkt is, zijn degenen die hemel en aarde bewegen om die naald in uw arm te zien… Denk daar eens over na.

Mensen een passende en zeer betaalbare medische behandeling ontzeggen, is weerzinwekkend, verachtelijk, mensonterend en misdadig.
Mensen voor niets laten sterven… Misschien is dat wel de ware betekenis van Schwabs Great Reset. Gaat van de miljarden uit de collectieve pensioenpot de New Green Deal bekostigd worden? Building Back Better op uw kosten.

Allemaal sigaren uit eigen doos. Wel hele bittere en peperdure: u bekostigt namelijk uw eigen teloorgang. En dat is niets nieuws: het is nooit anders geweest.