Verdriet

Ik ervaar de laatste maanden veel verdriet, niet mijn eigen persoonlijke verdriet, maar een soort universeel verdriet.
Deze Covid crisis, die naar mijn inzichten gecreëerd is, brengt verborgen kanten van de mensheid en deze samenleving naar boven. Misschien is dat een goed iets, maskers vallen, maar het is ook een heel verdrietig proces om te zien.
Ik zie hoe er zoveel angst gecreëerd is onder mijn medemensen, een angst die 24-uur per dag op allerlei manieren gevoed wordt, via de media, maar ook gewoon in het dagelijkse leven; borden in het park met regels die nu aangeven wat het “nieuwe” normaal inhoudt, in winkels tape, stickers met 1.5 meter, op mijn werk bankjes afgeplakt, stoelen afgeplakt, computers afgeplakt, allemaal reminders dat we toch vooral afstand moeten houden.

Maar wat mij persoonlijk het aller diepste raakt keer op keer, is de angst van de mensen, mensen die met een bocht om je heen lopen en je aankijken of je een melaatse bent of een soort tikkende virusbom. Jonge mensen die bijna obsessief handen wassen en ontsmetten, jonge mensen die met mondkapje oplopen, met van die angstige kikkerogen daarboven. Die niet langs je heen durven te fietsen of lopen.
Ik zag een jonge vrouw die zo bang was om over te steken, er liepen mensen langs haar heen, zo angstig dat ze zelfs naar achteren dook en in de prikkelstruiken terecht kwam. Ik wist niet of ik het diep triest moest vinden of bijna komisch.

Ik kan de verhalen bijna niet meer lezen, hoe onze oudjes wegkwijnen, en hoe totaal respectloos er door de overheid met deze mensen omgesprongen wordt, hoe ze menselijk contact ontzegd wordt in hun laatste levensfase, hekken om een verzorgingshuis heen. Politie die steeds meer geweld gebruikt tegen de burgers die zij zouden moeten beschermen, lukraak boetes uitschrijven, woningen binnen vallen omdat je in je eigen woning bezoek ontvangt. Censuur op social media, je mening mag niet meer geuit worden. En waarom?

Ik voel boosheid als ik het woord social distancing hoor, want kan iemand mij uitleggen wat er sociaal is aan afstand houden?

Op mijn werk worden mensen die besmettelijk ziek zijn in een isolatie kamer geplaatst, niet de gezonde mensen, waarom zou dat niet werken in de rest van deze wereld ?

En het lijkt alsof dat verdriet, dat universele verdriet noem ik het maar, steeds groter wordt, mensen om mij heen die hun baan kwijtraken, hun bedrijf kwijtraken, een grote groep mensen die bijna niet meer naar buiten durven omdat ze misschien wel ziek kunnen worden, kinderen die niet meer naast een ander kindje in de zandbak durven te spelen, vanwege “het virus”.

Wat doen wij onze kinderen en kleinkinderen aan? Wat doen wij onszelf aan?

Als ik nog een keer het woord het “nieuwe normaal” hoor, ga ik gillen, want er is niets normaal aan deze situatie.

Wat ik zie maar vooral voel is de wanhoop, het verdriet, en de angst. Er is een toename van geweld, van huiselijk geweld, geweld naar dieren toe, een toename van depressies en zelfmoorden, er wordt meer alcohol gedronken, meer gegeten/gesnoept, mensen komen bijna niet buiten dus kunnen ze geen kracht en weerstand opbouwen.

En terwijl een groot deel van Nederland op de bank aan de lippen van onze minister president gekluisterd zit, en elk woord als “de waarheid” beschouwd en van mening is dat er niets gedaan kan worden, en terwijl het gros van mijn medelanders probeert zich wanhopig staande probeert te houden in het drijfzand van de covid crisis, gebeuren er dingen die het daglicht niet kunnen verdragen.

De overheid heeft onze ziel en zaligheid verkocht aan de WHO en Bill Gates.

De besluiten die nu door volwassenen genomen worden hebben een impact op de kinderen van nu, levenslang!
Niets ondernemen tegen dit alles heeft ernstige gevolgen niet alleen voor elke volwassene, maar ook voor elk kindje dat nog op moet groeien. Het zijn zulke verstrekkende gevolgen, die zijn weerga niet kennen. Zij zullen nooit die vrijheid kennen zoals wij die gekend hebben. Als we nu niets ondernemen…….

Over een paar jaar als mijn kleinkind oud genoeg is en deze periode is een hoofdstuk in een geschiedenis boek, en zij vraagt, oma waarom vieren we Bevrijdingsdag, wil ik mijn kleinkind aan kunnen kijken en kunnen zeggen; “lieverd, we waren bijna beroofd van alles wat ons dierbaar is, onze vrijheid van meningsuiting, onze mensenrechten zijn ons bijna benomen, maar wat hebben we gevochten lieverd, gevochten om die vrijheden te behouden lieverd, voor jou en alle kindjes van deze wereld. En daarom lieverd vieren we 5 mei, de eerste bevrijding was de bevrijding van de nazi’s en de tweede bevrijding was het voorkomen van een complete machtsovername door de een groepje hele rijke mensen met hele zieke gedachten en ze werden geholpen door een hele enge meneer die grootheidswaanzin had, hij heette Bill Gates. Gelukkig werden we net op tijd wakker met zijn allen, en er zijn toen heel veel regeringen gesneuveld, heel veel politieke leiders achter slot en grendel gezet. We kregen toen de kans om een mooie nieuwe wereld te creëren, een sociale wereld, voor jou lieverd, en voor al jouw vriendjes en vriendinnetjes……….