Vlinders zijn vrij is een boek geschreven door Stephen Davis. Hij verwoord in dit boek zijn kijk op onze werkelijkheid. Een \nkijk die voor een groot gedeelte aansluit bij mijn eigen kijk op de werkelijkheid, de virtuele holografische realiteit. Omdat Stephen het op een zeer unieke wijze beschrijft wil ik jullie dit niet onthouden. De komende tijd zal ik het complete boek op mijn blog publiceren. Stephen heeft zijn boek vrijgegeven voor publicatie. voor de totale inhoudsopgave kijk op: Vlinder zijn vrij

WAT IS ER MIS MET DIT BEELD?

Vrijwel alle Volwasmensen hebben zich bij een of andere groep in de achterzijde van het theater aangesloten; elk daarvan probeert te ontdekken hoe ze hun realiteit kunnen veranderen, meestel met een leider die richting geeft aan volgelingen, met regels en richtlijnen. Elke Volwasmens hier voelt op zijn minst een minimum aan zelfverantwoordelijkheid; sommige groepen geven zelfs lipservice aan ‘individuele verandering,’ hoewel het grote doel nog steeds op hen is gericht, op zij daar die doorgaan met het betrekken van mensen bij hun films met pijn en lijden.

Maar zoals eerder gezegd, is een leven als Volwasmens geen slecht leven; er kunnen als lid van een of meer groepen verbluffende resultaten worden bereikt.

Het is bijvoorbeeld mogelijk om de inhoud van de 3D films, waar je nog steeds in bent ondergedompeld, lichtelijk met leringen uit die groep te veranderen. Een Volwasmens ziet soms meer dan anderen.

Het is ook mogelijk dat de films niet veranderen, maar dat je beter met het pijn en het lijden, veroorzaakt door de films, om kunt gaan, door middel van technieken. De ene Volwasmens gaat hier beter mee om dan een andere.

Je kunt zelfs allerlei mystieke, buitenzintuiglijke, paranormale of psychische ervaringen hebben, momenten van ‘verbondenheid met God’ of ‘eenheid met het Al’ of ‘kosmisch bewustzijn’ of zogenaamde verlichting. Je kunt je hartslag leren beheersen, op een spijkerbed liggen, objecten bewegen en lepels buigen, parkeerplaatsen vrijmaken als je een nodig hebt, psychische chirurgie uitoefenen, uittredingen, telepathisch worden of helderziend, of leviteren.

Als dat je streven is, dan zul je als Volwasmens achterin het filmtheater zeker aan je trekken komen, er van uitgaande dat je de juiste groep vindt en je ijverig op je taak toelegt.

Maar er is een probleem. Een groot probleem. Meerdere grote problemen om precies te zijn.

Bij aankomst achterin het filmtheater geloven de meeste Volwasmensen onvoorwaardelijk dat het leven geenpijn en lijden mag bevatten; dat jouw realiteit er een van voortdurende en blijvende vreugde moet zijn, van overvloed, energie en liefde; de hemel op aarde zo je wilt. Maar zover ben je nog niet, ondanks je inspanningen en aangeleerde technieken, satsang en meditaties.

Waarom niet?

Om twee redenen. De ene, het geloof in een leven zonder pijn en lijden is precies dat, een geloof, en er is geen bewijs dat dit geloof waar is. Heb je ooit – en ik bedoel niet van horen zeggen of tweedehands verhalen uit het verleden – maar heb je ooit iemand ontmoet die in een voortdurende, ware en blijvende toestand van vreugde leefde, van overvloed, energie en liefde? (‘voortdurend en ware’ schakelen diegenen uit, die hun leven wijden aan het nadoen van eeuwige vreugde). Als dat mogelijk zou zijn, zou het toch een keer moeten zijn voorgekomen bij een jou bekende Volwasmens, of bij een vriend, of bij een vriend van een vriend. Toch beweren deze groepen datiedereen dit kan bereiken.

De tweede reden is, dat het leven in het filmtheater niet uit continue en blijvende vreugde, energie en liefde bestaat, zoals we in een volgend hoofdstuk zullen zien. Die zal daar ook nooit plaatsvinden.

Toegegeven, je hebt misschien als resultaat van je lidmaatschap van een groep wat meer financieel succes; maar je liefdeleven bijvoorbeeld lijkt daardoor nergens op. Of je hebt je soulmate gevonden en hebt een gelukkig huwelijk, maar om een of andere reden verdien je niet voldoende om te doen wat je wilt. Of er lijkt veel in je omgeving goed te gaan, totdat onverwachts een familielid bij een ongeluk betrokken raakt of een ziekte krijgt; de hele boel verandert in één keer. Je kunt zelfs een tweetal mystieke verworvenheden hebben ontwikkeld en momenten van eenheid hebben ervaren, om daarna terug te komen op aarde en te ontdekken dat je de meeste tijd nog steeds ontevreden bent met je leven.

De waarheid in de achterzijde van het theater is, dat je de verhaallijnen van de films nooit zult kunnen veranderen, althans niet op een ingrijpende en blijvende manier of op een manier die je zou willen. Velen hebben het geprobeerd met zo goed als geen succes. Je bent dus niet alleen in je wens of frustratie.

Eenvoudig gezegd kan een Volwasmens achterin het filmtheater zijn eenden nooit in één keer op een rij krijgen, ongeacht wat hij doet, gelooft of pretendeert. Het is onmogelijk.

Waarom?

Het eerste probleem is dat geen van de groepen werken; niet één van hen geeft de resultaten die ze beloven.

Neem nu, voordat je dit boek nu dichtsmijt en jouw persoonlijk groepskeus gaat verdedigen, eens eerlijk en oprecht een moment om dit te overwegen…

~ Als je de huidige wereld bekijkt, denk je dan echt dat de mensheid vredelievender, liefdevoller, toleranter, meer voldaan, gelukkiger, veiliger, beter gevoed en beter gehuisvest is dan tien jaar geleden? Of vijftig of honderd jaar geleden? Als je het avondnieuws bekijkt, lijkt het tegendeel dan niet waar? Lijkt het niet of de wereld – zoals die wordt weergegeven in de 3D films om je heen – de verkeerde kant op gaat, weg van voortdurende en blijvende vreugde, overvloed, energie en liefde? Dat die wegzinkt in meer pijn en lijden, ondanks de inspanningen van al die verschillende groepen die exponentieel gegroeid zijn in dezelfde tijd?

~ Na honderden op honderden jaren van uren en uren van meditatie door miljoenen en miljoenen mensen, is er niet veel bereikt, op enkele en unieke gevallen na dan. Waar zijn na zoveel meditatie de zogenaamdeverlichtten, en waarom vormen ze niet een groter percentage van onze populatie?

~ Als The secret of de wet van aantrekking zouden werken, dan zouden we een groot aantal volgelingen regelmatig geweldige dingen zien doen in hun leven. Het hoeft voor mij niets eens 100% succes te zijn om die technieken effectief te noemen. Zouden ze alleen maar voor 50% van de tijd werken voor 50% van de mensen die het proberen, dan zou ik het de aandacht waard vinden en prijzen. Maar als slecht een enkeling uit velen slechts een enkele keer resultaat boekt met deze technieken…

~ Na al het positieve denken en compassie, pelgrimages en gebeden, altaars en zweethutten, steen cirkels, ceremoniën, rituelen, sit-in’s, demonstraties, protesten en eindeloze Cursus in wonderen bijeenkomsten, zijn we verder van wereldvrede verwijderd dan ooit. Zelfs de hippiebeweging had weinig of niets te maken met het einde van de Vietnamoorlog, en hebben we alweer te maken met andere gelijksoortige oorlogen.

~ De diepgaande veranderingen in de menselijke historie kwamen van enkelingen, niet van groepen; van zowel goede (Jezus, Boeddha, Mohammed, Mozes, Confucies, Martin Luther, Copernicus, Einstein, Thomas Edison, Alexander Graham Bell, en Cai Lun, die papier uitvond in China in 105 AD) als slechte(Ghengis Khan, Hitler, Stalin, Mao, Pol Pot, enz.).

Ik herhaal, geen van de groepen achterin het filmtheater hebben ook maar iets bereikt van wat hun ontelbare volgelingen beweren. Dit is geen veroordeling; ik neem het ze niet kwalijk, ik bekritiseer ze niet, of zeg niet dat ze fout zitten door hun gebrek aan succes (in feite weet ik dat hun gebrek aan succes zelfs volmaakt in het ontwerp van het filmtheater past). Ik kijk alleen naar de feiten, wijs op de olifant in de kamer, op de kleren van de keizer.

Ook zeg ik niet, dat deze groepen niet werken omdat ze voor míj niet werkten. Voor meer dan veertig jaar was ik bij vele zogenaamde spirituele en zelfhulp groepen betrokken, met honderden zo niet duizenden leden. En ik ben bij deze duizenden nooit één tegengekomen die heeft bereikt wat de groep beloofde. Jij wel?

Ik wil je eraan herinneren dat ik geen goeroe wil zijn, geen leraar, coach, mentor of leider, van wat voor groep ook; dus ik heb er geen belang bij om hen ‘af te kraken’ en mijzelf ‘op te hemelen’ om je zo mij te laten volgen. Ik ben niet geïnteresseerd in volgers, en voel me volledig vrij om je de waarheid te vertellen zoals ik die zie en zoals iedereen die kan zien, als ze die maar van dichtbij, eerlijk en zorgvuldig bekijken.

* * *

Er zijn groepen die vertrouwelijk uitleggen waarom ze ineffectief zijn, met redenen als ‘baat het niet, het schaadt ook niet’ of ‘het vraagt jaren en jaren, zelfs levens, voordat onze techniek doorbreekt’ of ‘je zult iets niet goed doen’ of ‘je verlangen is niet puur en oprecht genoeg’ of ‘je bent hiervoor niet spiritueel genoeg’ of ‘onthoud dat je voor verlichting door 64 niveaus heen moet.’

Het meest voorkomende groepsexcuus voor ineffectiviteit is: ‘de groep is te klein voor resultaat.’ Daarom zullen er zo nu en dan groepen naar de theaterstoelen terugkeren, om Kindmensen te animeren op te staan en zich bij hen aan te sluiten, met soms enig succes, op basis van de theorie dat meer leden, de groep effectiever maken. Bij gelegenheid zullen daardoor een paar Volwasrekruten naar de achterzijde van het theater gaan, maar niet genoeg om het verschil te maken.

Mijn grootste bezwaar tegen bewegingen als The secret en de wet van aantrekking is, dat we onszelf de schuld geven als het niet werkt, dat er iets mis met ons moet zijn. Want er zijn ongetwijfeld al die anderen die wél succes hebben, dus moet ík het wel zijn. ‘Ik ben er niet goed genoeg voor. Ik doe wat verkeerd. Ik ben waardeloos, een mislukking.’

Het probleem is dat al degenen die zeggen dat ze wel succesvol zijn, ook niet bestaan. Natuurlijk zijn er bijzondere gevallen waarbij iemand The secret heeft toegepast en zich een nieuwe auto heeft gemanifesteerd – we zullen later zien of dat eigenlijk wel waar was – en Rhonda Byrne uiteraard, manifesteerde zichzelf een hoop geld door The secret te schrijven.

De waarheid is dat er met jou niets mis is, en nooit is geweest; de fout ligt bij de groep en haar filosofie, haar techniek, haar ceremonie of haar ritueel. Ze werken zelfs voor een klein deel van hun aanhangers gewoon niet consistent.

Als een groep achterin het theater echt succesvol was in voortdurende, ware en blijvende vreugde, overvloed, energie en liefde, zou dat zich dan niet razendsnel verspreiden en zou iedereen dan niet lid deze groep willen worden? Als iemand maar zelfs matig succesvol zou zijn in het veranderen van de films of in de reactie daarop, met echte verlichting van pijn en lijden en niet als tijdelijke reclamegril, zouden de meeste Volwasmensen daar de deur dan niet plat lopen? In plaats daarvan zien we nieuwe groepen opspringen als popcorn. Is er nog meer bewijs nodig dat groepen niet werken?

Als Volwasmensen zich van het groepsdenken zouden kunnen losmaken en eerlijk tegenover zichzelf kunnen zijn, dan weten ze dat hun groep niet werkt. Maar het probleem is dat we het niet willen toegeven, omdat er eentjemoet werken. We willen dat die werkt, heel erg zelfs. We hebben het nodig dat die werkt, en dat onze groep biedt wat we nodig hebben. Als geen enkele groep werkt, voelen we ons verloren – niet beter af dan de Kindmensen in hun stoelen – dat is het ergste ter wereld en moet koste wat kost worden vermeden.

Voor Volwasmensen komt er echter een moment dat ze niet langer kunnen ontsnappen aan het idee, dat de groep waartoe ze behoren voor hen niet werkt en niet succesvol is om de verandering te bereiken die ze willen. Op dat moment zullen ze overstappen naar een andere groep, er nog steeds van overtuigd dat er enkele zijn die wél werken en dat ze de ware alleen maar hoeven op te zoeken. Tijdens het leven van een Volwasmens zal die mogelijk lid zijn van een aantal of van meerdere groepen en proberen hij wanhopig – en vergeefs – een te vinden die werkt, die doet wat wordt beloofd, die voortdurende, ware en blijvende vreugde, overvloed, energie en liefde biedt.

* * *

Jed McKenna heeft in een citaat over de yogi’s, swami’s, goeroes en leiders van deze ineffectieve groepen geen aardige dingen te zeggen, en noemt hen ‘verkopers van slangenolie;’ alsof ze iets verkeerds doen:

Goeroes, meditatie en spirituele leringen zijn allemaal vriendelijke misleidingen die innerlijke lafaards kweken; niet om de innerlijke held te smeden… Goeroes zijn de grootse egoïsten die de wereld ooit heeft gekend. Goeroes zijn liefdadigheidsorganisaties die hun volgelingen mooie ervaringen bieden. Het goeroe-spel is een winstgevende industrie van meerdere miljoenen Euro’s per jaar.₁

Hoewel waarschijnlijk juist, deel ik Jed’s mening niet. Ja, er zullen enkele leiders zijn die op naam, faam en fortuin voor zichzelf uitzijn en die door hebben, wat ze met het leiden van zo’n groep achter uit het theater kunnen bereiken, ook als die groep geen enkel resultaat bereikt. Maar zelfs dat is niet meteen slecht.

In ben van mening dat deze leiders in het algemeen oprecht antwoorden proberen te vinden. Iemand moet het toch doen, of niet?

Maar deze leiders zullen in een impasse belanden, omdat hun filosofie, techniek of praktijk grote onoverkomelijke tegenstrijdigheden bevatten.

De sociale psychologie kent een theorie die ‘cognitieve dissonantie₂,’ wordt genoemd, waarmee het vervelende gevoel wordt bedoeld dat iemand gelijkertijd twee tegenstrijdige ideeën heeft. Deze theorie gaat ervan uit dat mensen hun dissonantie proberen op te lossen door van houding, geloof en gedrag te veranderen, of door deze te vergoelijken of te rationaliseren.₃

Als Volwasmens ben je bijvoorbeeld tegen dierenmishandeling, maar je eet nog wel graag vlees. Dit probleem moet je dan in je denken op een of andere manier op zien te lossen.

In het boek ‘When prophecy fails’ van Leon Festinger uit 1956, verscheen een voorbeeld van deze cognitieve dissonantie theorie. Het boek gaat in op het volhardende geloof van leden van een UFO-doomsday groep, en documenteerde de zich ontwikkelende bekeringspogingen, nadat een ‘einde van de wereld’ profetie van hun leider niet uit bleek te komen. Er werd verondersteld dat de voorspelling door buitenaardsen naar hun leider was gezonden, een verwachting die werd weerlegd en die dissonantie veroorzaakte tussen de begrippen ‘de aarde wordt vernietigd’ en ‘de aarde is niet vernietigd.’ Hoewel enkele leden nadat de profetie had gefaald de groep verlieten, losten de meeste hun dissonantie op door een nieuw geloof aan te nemen, dat de planeet was gespaard vanwege het geloof van de groep.₄

Jed McKenna stelt zich voor dat de Volwasmens iets gelijksoortigs kan ervaren en wat hij dan ‘spirituele dissonantie’ noemt…

Een algemeen voorbeeld van spirituele dissonantie zou kunnen zijn: Als God van ons houdt, waarom staat hij dan zoveel lijden toe? Men gelooft in de zekerheid van Gods liefde. Maar de realiteit is die van menselijk lijden. Kan God het lijden beëindigen? Ja, moeten we dan antwoorden, omdat Hij kan doen wat Hij wil. Dan staat Hij dus lijden toe of veroorzaakt dat zelfs. Maar hoe kan dat als Hij van ons houdt? Hier gaat iets door het ijs zakken, óf de vraag wordt bij voorkeur vermeden.₅

Groepen bieden voor spirituele dissonantie allerlei oplossingen. Een veel voorkomende techniek is een nieuw geloof die de twee conflicten overbrugt:

Intern geloof: ‘God houdt van ons.’

Externe realiteit: ‘De wereld is vol lijden.’

Overbruggend geloof: ‘We lijden omdat we Gods liefde niet waard zijn.’

Of…

Intern geloof: ‘We zijn geschapen naar Gods evenbeeld, dat volmaakt is.’

Externe realiteit: ‘We doen als mensen slechte dingen.’

Overbruggend geloof: ‘Het leven is een leerschool, een trainingscentrum, waar we

verondersteld worden te leren en te louteren tot volmaakte zielen.’

Mijn favoriete voorbeeld is een recent experiment bij de internationale gemeenschap Tamera in Zuid Portugal. Een van de spirituele leidsters wist vanuit haar hart dat oordelen fout is, maar dat de eerste tegenstrijdigheid ligt in het zeggen van: ‘oordelen is fout,’ omdat dit op zichzelf een oordeel is. Maar door haar compassie met anderen wilde ze de wereld veranderen in plaats anders te leven. Ze was slim genoeg om te weten dat het veranderen van de wereld een oordeel inhoudt, dingen zijn fout en moeten daarom veranderen, en komt daarom met de oplossing: ‘We dienen dingen te accepteren zoals ze zijn, zonder oordeel; dán zullen ze veranderen.’

Wat? Eenvoudige logica zegt ons om niet te oordelen over goed of kwaad of over juist en onjuist; dan zul je zien dat het volmaakt is zoals het is. Elke volgende stap zal aan de behoefte iets te veranderen niets bijdragen. (We zullen verderop in dit boek hier meer over bespreken.)

Geen van de groepen achterin het theater is geheel logisch. Als je met een eerlijke en objectieve geest naar redelijkheid kijkt, komen al gauw sluimerende contradicties om de hoek kijken.

Sommige groepen schuiven hun onvolmaaktheden eenvoudig door naar een hogere autoriteit, zo van: ‘De werken van de Heer zijn ondoorgrondelijk’ of ‘Laat de geestelijkheid maar met deze onbegrijpelijke kwesties stoeien.’ Of ze vertellen hun volgelingen om moeilijke kwesties te negeren, te ontkennen, of om zich er eenvoudig niet mee te bemoeien; dan heb je er ook geen last van.

Het grote doel is echter het beëindigen van ongenoegen…

De meest oprechte zoekers zijn… geen zoekers naar waarheid of antwoorden; ze zoeken naar verlossing van hun spirituele dissonantie. Het bieden van deze verlossing is voor de religieuze en spirituele markt core-business. Het heeft niets met waarheid of ontwaken te maken, maar met juist het tegenovergestelde. Welbeschouwd en ontdaan van heilige pretenties, is de spirituele markt niets meer dan een existentiële tankshop, en hoewel er vele verpakkingen zijn, is er in werkelijkheid maar één product. Alle zoekers zoeken spirituele consonantie, een einde aan ongenoegen… Naar mijn beste weten, doen alle naar spiritualiteit neigende mensen uit alle lagen van de bevolking en op alle niveaus, niets anders dan hun loopgraven onderhouden en uitdiepen, met hier en daar wat onbenullige uitstapjes.₆

Uit de groepen waar ik deel van heb uitgemaakt heb ik nog steeds veel vrienden; intelligente, goed bedoelende en welwillende Volwasmensen die veel om deze wereld geven, veel mensen zoals jij; op een of andere manier komen de tegenstrijdigheden die je beter met rust kunt laten toch beter in beeld. Feit is, dat we in onze groep geen inconsistenties en tegenstrijdigheden dulden; wat ons betreft zijn die er dan ook niet, ook niet als die op de olifant midden in de huiskamer geschreven staan.

Niet zo lang geleden verklaarde een leider van een groep, waar ik ook toe behoorde, dat de Joodse leden niet langer aan hun Sabbat vast moesten houden, waarschijnlijk om op weg naar een nieuwe cultuur de oude religieuze tradities te doorbreken. Maar het grootste deel van de groep – voornamelijk Christenen – gingen wél door met hun zondagsdiensten, kompleet met de hymne ‘Amazing grace;’ ze noemden een van hun dagelijkse bijeenkomsten zelfs het gospel uur. Niemand zei er iets van of stelde vragen of trok een gele kaart voor hypocrisie.

Objectief van buitenaf kijkend zie je vrij eenvoudig de inconsistenties en tegenstrijdigheden. Maar als je deel uitmaakt van de groep, is het erg moeilijk aan het groepsdenken te ontkomen. Uiteindelijk moet er toch een groep zijn die doet wat ze belooft, is het niet? Je hebt overal rondgekeken en bent tot de overtuiging gekomen dat jouw groep de beste voor je is; dus wie ben jij om de wijsheid en autoriteit van de leider ter discussie te stellen? Bovendien heb je veel behoefte om lid te zijn van de groep en er niet in je eentje buiten te staan; dus slik je zowat alles wat ook maar half in orde lijkt te zijn en vergoelijk je hun drogredenen.

Een van de beste technieken is het toedekken van hun inconsistenties en tegenstrijdigheden, zoals misdaadstopzoals George Orwell dat in zijn boek 1984 definieert…

Misdaadstop betekent het op de drempel plots afbreken, als door instinkt, van een gevaarlijke gedachte. Het is het vermogen niet naar analogieën te grijpen en het onvermogen om logische fouten te zien, van het niet begrijpen van de eenvoudigste argumenten als ze vijandig zijn voor Insoc, en om zich te gaan vervelen of af te sluiten bij elke gedachtegang die tot een afvallige richting zou kunnen leiden. Misdaadstop betekent kort gezegd, beschermende stupiditeit.₇

* * *

Zou het kunnen dat groepen altijd fout zitten? Oppervlakkig gezien klinkt dat belachelijk en lijkt onmogelijk. Maar sta er eens even bij stil. Stel je voor dat je een ingewikkeld rekenprobleem wilt oplossen en de eerste vergelijking is 2+2=? Als je daarin een fout maakt, zal alles wat daaruit voortvloeit ook fout zijn.

Oké, technisch gezien is dat misschien niet helemaal juist. Er zijn misschien vergelijkingen die daar niet afhankelijk van zijn en juist kunnen zijn. Ook zou je nog een paar andere fouten kunnen maken, maar toevallig – per ongeluk – wel op het goede antwoord uitkomen.

Toch zal de uiteindelijke uitslag altijd fout zijn. Daar kan niemand omheen. Met andere woorden, als je uitgangspunt al fout is, dan zullen alle opvolgende resultaten van dat uitgangspunt ook fout zijn.

In het leven bestaan geen tegenstrijdigheden. Als je toch een tegenstrijdigheid ontdekt, ga dan je uitgangspunten eens na. Ja zult ontdekken dat één daarvan niet klopt.₈

Het betekent niet dat alles meteen fout is, doch slecht één, meteen aan het begin; al het andere dat verkeerd lijkt komt uit die ene fout voort.₉

Dit geldt niet alleen voor rekenproblemen; het geldt ook voor religie, filosofie, spirituele oefeningen, technieken voor zelfverbetering, geloofssystemen, ceremoniën en rituelen.

Alle groepen achter in het theater zitten fout en zullen en kunnen de resultaten die ze beloven niet waarmaken; de eenvoudige reden is dat ze alle het verkeerde uitgangspunt hebben. In de volgende hoofdstukken zullen we ontdekken wat dat verkeerde uitgangspunt is.

* * *

Iedereen zoekt oplossingen voor pijnlijke levensvraagstukken, om de realiteit van de 3D films rondom hen te veranderen. Het probleem is, dat het antwoord niet in het filmtheater is te vinden. Sommigen zijn er dichtbij geweest, maar konden het niet op een rij krijgen, omdat het niet op een rij te krijgen is. Zolang ze achterin het filmtheater blijven zal geen Volwasmens voortdurende, ware en blijvende vreugde, overvloed, energie en liefde zal vinden,. Het werkt namelijk niet zo.

Vermoedelijk heb je de belangrijkste reden zo langzamerhand door: Alle Volwasmensen en de groepen waartoe ze behoren, bevinden zich nog steeds achterin het filmtheater. Niet één vrijgelaten gevangene in de metafoor heeft op dit punt Plato’s Grot verlaten; op wat uitzonderingen na beschouwt iedereen de schaduwen op de muur, en de 3D films, als echt.

Af en toe kijkt iemand omhoog naar de zwarte bol aan het plafond in het midden van het filmtheater en ziet het felle licht dat naar het projectiescherm rondom wordt uitgestraald, zich afvragend wat dat in godsnaam mag betekenen. Maar niemand lijkt het te weten.

En nog steeds staat er op die deur achterin het theater ‘Niet Betreden – Zeer Gevaarlijk.’