Dit bijzondere verhaal is een vergelijking met de vraag die vaak wordt gesteld: is er leven na de dood?
Mensen hebben een stoffelijk lichaam die functioneert op deze aarde.
Ik merk altijd dat er een ziel in mijn lichaam woont.
Toen mijn kinderen kleuters waren en opa was overleden heb ik dat als volgt uitgelegd: Het lichaam van opa zoals je hem hebt gezien, leeft niet meer. Dat gaan we begraven. Maar wat in het hoofd zit, waar je mee denkt (van opa in dit geval) is naar de hemel gegaan.
Andere mensen zeggen wel dat de overledene (kan ook een huisdier zijn) een sterretje is geworden.  Zolang het voor een jong kind maar begrijpelijk is.

Maar voor volwassenen werkt dat verhaal al lang niet meer.
Jaren geleden hoorde ik dit onderstaand  verhaal dat me altijd is bijgebleven. Ik kwam het tegen omdat iemand (die ik niet eens ken)  het deelde op Facebook.

Ik heb meteen mijn laptop erbij gepakt om passende afbeeldingen te zoeken en wil dit verhaal graag met jullie delen. Het is een echte nadenker. Voor mij is het onvoorstelbaar dat er na dit menselijk leven helemaal niets meer zou zijn.

De regenboogbrug voor zielen

In de buik van een moeder zitten twee baby’s. Zegt de één tegen de ander: “Geloof jij in een leven na de bevalling?”
“Waarom vraag je dat? Natuurlijk!”, zegt de ander. “Er moet iets zijn na de bevalling. Misschien zijn we hier wel om onszelf voor te bereiden op dat wat we later zullen zijn.”
“Onzin”, zegt de één. “Er is geen leven na de bevalling. Wat voor soort leven zou dat zijn?”
Zegt de ander: “Ik weet het niet, maar ik denk dat er meer licht zal zijn dan hier. Misschien kunnen we daar wel lopen met onze benen en eten met onze monden. Misschien dat we meer zintuigen hebben om dingen te begrijpen die we nu niet begrijpen.”
Zegt de één: “Dat is absurd. Lopen is onmogelijk. En eten met onze monden? Belachelijk. De navelstreng geeft ons alles wat we nodig hebben. Maar de navelstreng is heel kort. Dus leven na de geboorte is sowieso uitgesloten.”
De ander staat erop. “Nou, ik denk dat er iets is en misschien is het anders dan hier. Misschien hebben we die navelstreng wel helemaal niet meer nodig.”
“Onzin. En trouwens, wat als er nog leven is, waarom is er dan nooit iemand uit dat leven teruggekomen? Bevalling is het einde van het leven. Daarna is er niets dan duisternis, stilte en vergetelheid. Het brengt ons nergens.”
“Nou, dat weet ik nog niet. Wat ik wel weet, is dat we moeder ontmoeten en dat ze voor ons zal zorgen.”
“Moeder? Geloof je echt in moeder? Dat is om te lachen! Als moeder bestaat, waar is ze nu dan?”
De ander antwoordt: “Ze is overal om ons heen. We zijn omringd door haar. We zijn van haar. In haar leven we. Zonder haar zou en kan er geen leven zijn.”
Zegt de één: “Nou, ik zie haar niet en ik merk niks van haar, dus het is alleen maar logisch dat ze niet bestaat.”
Waarop de ander zegt: “Soms, als je stil bent en je echt luistert, kan je haar aanwezigheid voelen en kan je haar liefhebbende stem horen, die ons roept van boven.”

Door Ankie Schrijver