Antieke beschavingen over de hele wereld beschouwden de aarde als het platte, onbeweeglijke centrum van het universum waaromheen de hemelen in dagelijkse cycli in perfecte cirkels bewogen. Dit stabiel geocentrisch universum, bewezen door ervaring en experimenten, en dat duizenden jaren onaangevochten heerste, op adequate wijze alle Aardse en hemelse fenomenen verklaarde, werd op een
gewelddadige manier ontworteld, rondgetold, en door een kliek zonaanbiddende theoretisch astronomen op een vliegreis door een oneindige ruimte gezonden.

Vroege Masonische magiërs zoals Copernicus, Kepler, Galileo en Newton, samen met hun moderne Masonische astro-niet pendanten zoals Armstrong, Aldrin en Collins, hand in hand met NASA en wereldwijde Vrijmetselarij hebben de grootste zwendel gepleegd, de meest fenomenale leugen verspreid, en de meest complete indoctrinatie in de geschiedenis vereeuwigd.

In een tijdsbestek van 500 jaar, met gebruikmaking van alles wat mogelijk is, van boeken, tijdschriften en televisie tot computer gegenereerde afbeeldingen, is een generaties omvattende samenzwering erin geslaagd binnen het gedachtegoed van de mensenmassa de gefixeerde Aarde in de hand te nemen, deze tot een bal te vormen, te laten tollen, en om de Zon te werpen! In de scholen waar het bureau van elke professor met een tollende Aarde-globe getooid is, wordt ons de “heliocentrische” theorie van het universum geleerd en worden ons beelden van balplaneten getoond en van mensen die in de ruimte hangen. De gecreëerde illusie, op achterbakse wijze overtuigend, heeft ’s werelds bevolking ertoe gebracht klakkeloos een kwaadaardig mythe te geloven. De grootste toedekking aller tijden, NASA’ s en Vrijmetselarij’s grootste geheim, is dat we op een vlakte leven, niet op een planeet, dat de Aarde het platte, stationaire centrum van het universum is.

“Ondanks dat de aarde op een uitgebreide vlakte lijkt, met de zon hoog boven en over de aarde bewegend, wordt ons geleerd dat wat we zien bedrog is; een optische illusie – omdat het niet de zon is die beweegt maar de aarde, met ‘de zee en alles wat erin is’, in de vorm van een globe, met een ontzettende snelheid om de zon razend, die zich op een afstand van miljoenen kilometers bevindt – de aangenomen gemiddelde afstand 146 miljoen kilometer, en dat de aarde zich met een snelheid van 109.000 km/u verplaatst, of elke seconde 30 kilometer.” -Lady Blount, “Clarion’s Science Versus God’s Truth”

“Als de Regering of NASA tegen je gezegd had dat de Aarde stationair is, denk je dat eens in. En stel je dan voor dat we mensen ervan trachten te overtuigen ‘nee, nee hij is niet stationair, hij beweegt met een snelheid 32 keer die van een geweerkogel en tolt met 1600 kilometer per uur.’ We zouden uitgelachen worden! Zovelen zouden ‘je bent gek, de Aarde beweegt niet!’ tegen ons zeggen. We zouden belachelijk gemaakt worden omdat we geen wetenschappelijke ondersteuning voor deze complexe bewegende-Aarde-theorie hadden. En niet slechts dat, maar mensen zouden zeggen, ‘o hoe verklaar je dan een stilstaande, kalme atmosfeer en de waarneembare beweging van de zon, hoe verklaar je dat?’ Stel je eens voor dat je tegen mensen zegt, ‘nee, nee, de atmosfeer beweegt eveneens maar is op de een of andere wijze aan de bewegende Aarde geklit. De reden is niet simpelweg omdat de aarde stationair is.’ Dus wat we in aan het doen zijn is zinnig. We zeggen dat de bewegende-Aarde-theorie onzin is. De stationaire-Aarde-theorie is zinnig maar we worden belachelijk gemaakt. Je moet het andersom voor je zien om je te realiseren hoe RIDICUUL deze situatie is. Deze theorie van de Regering en NASA dat de Aarde roteert, omwentelingen maakt, kantelt en waggelt, is absolute onzin en toch houden mensen er als aan een teddybeer stevig aan vast. Ze krijgen het eenvoudig niet voor elkaar de mogelijkheid in ogenschouw te nemen dat de Aarde stationair is ofschoon ALLE bewijs het aantoont: we voelen geen beweging, de atmosfeer werd niet weggeblazen, we zien de Zon van oost naar west bewegen, alles kan middels een bewegingsloze Aarde verklaard worden zonder al deze aannames aan te voeren om daarmee vorige mislukte aannames toe te dekken.” -Allen Daves

Indien de Aarde waarlijk een tollende bal zou zijn die om de Zon cirkelt, dan zijn er diverse tests en experimenten die gedaan zouden kunnen worden, en gedaan zijn, om de waarheid van een dergelijke bewering te bewijzen of te ontkrachten. Zo heeft bijvoorbeeld de Deense astronoom Tycho Brahe op beroemde wijze tegen de heliocentrische theorie van zijn tijd geargumenteerd, daarbij stellend dat als de Aarde om de Zon zou cirkelen, de verandering in de relatieve positie van de sterren na zes maanden orbitale beweging ontegenzeggelijk zichtbaar zou zijn. Hij argumenteerde dat het zou uitzien alsof de sterren uit elkaar gaan naarmate we naderen en samenkomen naar mate we ons verwijderen. Feit is echter dat na bijna 322 miljoen kilometer van zogenaamde omcirkeling van de Zon, geen centimeter parallax in de sterren ontdekt kan worden!

“Indien de aarde, zeg op 1 januari, zich op een geven plek in de ruimte bevindt en, in overeenstemming met de hedendaagse wetenschap, zich zes maanden later op een afstand van 306 miljoen kilometer van die plek bevindt, dan volgt daaruit dat de relatieve positie en richtingen van de sterren sterk veranderd zullen zijn, hoe klein de parallaxhoek ook moge zijn. DAT DEZE VERANDERING NERGENS EVIDENT IS, EN NIMMER WAARGENOMEN WERD, bewijst ontegenzeggelijk dat de aarde in rust is – dat hij geen baan om de zon beschrijft.” -Thomas Winship, “Zetetic Cosmogeny”

“Neem twee zorgvuldig geboorde metalen buizen niet korter dan 1.83 m en plaats deze een meter uit elkaar aan weerszijden van een houten geraamte, of een massief blok hout of steen: stel ze zo in dat hun middelpunten of zichtassen exact parallel tot elkaar zijn. Richt ze op een goed zichtbare ster, enkele seconden voor zijn verschijnen aan de hemelbaan. Plaats een waarnemer bij elke buis en produceer een hard geluid of ander signaal op het moment dat de ster in de eerste buis verschijnt dat herhaald dient te worden door de waarnemer bij de tweede buis op het moment dat hij dezelfde ster voor het eerst ziet. Er zal een duidelijk tijdsverschil tussen de twee signalen zijn. De signalen zullen elkaar zeer snel opvolgen maar de tussenliggende tijd zal nog altijd voldoende zijn om te laten zien dat dezelfde ster niet zichtbaar is op hetzelfde moment bij twee parallelle zichtlijnen indien slechts 1 meter van elkaar. Er zou een kleine neiging van de tweede buis naar de eerste nodig zijn om de ster op hetzelfde moment door beide buizen te zien. Laat de buizen zes maanden staan; na afloop van deze periode zal de waarneming of het experiment dezelfde resultaten produceren–de ster zal zich tezelfdertijd op zijn hemelsbaan bevinden zonder dat daarvoor ook maar de kleinste verandering in de richting van de buizen nodig was geweest: waaruit geconcludeerd wordt dat indien de aarde zich ook maar één meter in een omloopbaan door de ruimte had voortbewogen, er op z’n minst een kleine neiging van de buis waargenomen was. Maar omdat geen verandering van de positie van de buis vereist is, is de onvermijdelijke conclusie dat gedurende zes maanden een gegeven breedtegraad op het oppervlak van de aarde zich geenszins beweegt en daarom de aarde niet de geringste mate omloopbeweging heeft.” -Samuel Rowbotham, “Zetetic Astronomy”

Toen Tycho Brahe liet zien dat na 305 miljoen kilometer veronderstelde omloopbaan om de Zon, niet een centimeter parallax waargenomen kon worden, beweerden radeloze heliocentristen, in plaats van in te stemmen, dat alle sterren in werkelijkheid biljoenen kilometers van ons vandaan zijn, dermate ver dat een noemenswaardige parallax nooit waargenomen zou kunnen worden! Deze comfortabele verklaring waaraan heliocentristen zich eeuwenlang vastgeklampt hebben is afdoende gebleken de onverschillige geest van de massa tot zwijgen te brengen, maar verzaakt desondanks als het erom gaat vele waarneembare verschijnselen adequaat te verklaren zoals onze zeer onwaarschijnlijke synchronisatie met Polaris en andere onwaarschijnlijkheden die later besproken zullen worden.

“Het idee dat de Aarde, indien deze een globe zou zijn, een omloopbaan van honderden miljoenen kilometers zou kunnen beschrijven met een dergelijke precisie dat het lijkt dat het volgkruis van een op het oppervlak gefixeerde telescoop zachtjes over een ster glijdt die zich op ‘miljoenen en miljoenen’ kilometers afstand bevindt, is zonder meer monstrueus; terwijl met een GEFIXEERDE telescoop de afstand van de sterren geen rol speelt, ofschoon we veronderstellen dat ze zo ver weg zijn als de astronoom veronderstelt; want, zoals dhr. Richard Proctor zelf zegt ‘hoe verder weg ze zijn, hoe minder ze zullen lijken te verschuiven.’ Waarom dan, in de naam van het gezond verstand, zouden waarnemers hun telescopen op solide stenen ondergronden dienen te fixeren opdat ze geen haarbreed bewegen, – indien de Aarde waarop zij ze fixeren met een snelheid van 30 km per seconde beweegt? Inderdaad, te geloven dat dhr. Proctor’s massa van ‘zesduizendbiljoen ton’ voor altijd door de ruimte aan het ‘rollen, golven, vliegen en stuiven is’ met een snelheid waarmee een kanonschot vergeleken een ‘ritje met een erg langzame koets’ is, met een dermate onfeilbare precisie dat een in een sterrenwacht op granieten pilaren gefixeerde telescoop het een astronoom die over adelaarsogen beschikt niet mogelijk zal maken ook maar een afwijking van een duizendste deel van de breedte van een haar in z’n voorwaartse beweging te ontdekken is gelijk aan het gebeuren van een wonder dermate groot dat deze alle andere opgetekende gezamenlijke wonderen in betekenis doet verbleken. Kapitein R. J. Morrison, de samensteller zaliger van‘Zadkeil’s Almanac’ zegt: ‘

Wij betuigen dat deze beweging geklets is; en dat de argumenten die het ondersteunen, als ze met een naar waarheid zoekend oog worden onderzocht, niets dan onzin en kinderlijke absurditeit zijn.” -William Carpenter, “100 Proofs the Earth is Not a Globe”

Een ander herhaaldelijk uitgevoerd experiment om de veronderstelde rotatie van de Aarde onder onze voeten te ontkrachten is het in alle kardinale richtingen afvuren van vertikaal en horizontaal opgestelde kanonnen. Indien de Aarde waarlijk oostwaarts onder ons aan het tollen is zoals het heliocentrisch model aangeeft dan zouden vertikaal afgevuurde kanonskogels duidelijk westwaarts vallen. Feitelijk echter, telkens als dit werd getest, schieten perfect vertikaal afgevuurde kanonskogels, aangestoken met een trage lucifer, gemiddeld gedurende 14 seconden omhoog, en vallen niet meer dan 60 cm. van het kanon terug op de bodem, soms zelfs exact in de loop van het kanon! Indien de Aarde werkelijk met de veronderstelde snelheid van 965-1126 km/u ter hoogte van de middenbreedtegraden van Engeland en Amerika waar testen zijn uitgevoerd aan het tollen zou zijn, zouden de kanonskogels meer dan 2,5 kilometer achter het kanon moeten vallen!

“Het volgend experiment werd vele malen uitgevoerd en de logische conclusies gaan geheel tegen enige theorie van de beweging van de aarde in: Een geladen kanon werd loodrecht vertikaal en waterpas horizontal uitgericht en vervolgens afgevuurd. De gemiddelde duur die de bal in de lucht was bedroeg 28 seconden. In een aantal gevallen viel de bal terug in de monding van het kanon, en viel nooit meer dan 60 cm. van zijn basis. Laten we nu eens zien wat het resultaat zou zijn indien de aarde een snel roterende bol zou zijn De kogel zou door twee bewegingen beïnvloedt worden, de ene van het kanon vertikaal, de andere van de aarde van west naar oost. Terwijl de kogel stijgende was, zou de aarde, met het kanon erop, significant voortbewogen zijn. Terwijl de kogel vallende was zou het geen impuls van de beweging van de aarde of van het kanon hebben en zou in een rechte lijn vallen, maar gedurende de tijd dat de kogel naar de aarde aan het vallen zou zijn, zou de aarde, met het kanon erop verder gereisd zijn, en zou de kogel (bij een rotatie van de aarde van 965 km/u in Engeland) 2,5 km achter het kanon vallen.” -A.E. Skellam

En wederom, in plaats van in te stemmen, beweren radeloze heliocentristen dat de reden waarom de kanonskogels in rechte lijn terugvallen is omdat de magische eigenschappen van zwaartekracht de Aarde op een of andere manier toestaan de gehele lagere atmosfeer met zich mee te slepen, in perfecte synchronisatie met zijn axiale rotatie, en veroorzaken dat zelfs zulke ontzaglijke snelheden tijdens tests niet waarneembaar en meetbaar zijn! Deze sterk onwaarschijnlijke edoch slimme en comfortabele uitleg zou echter enkel voor vertikaal afgevuurde kanonnen gelden. Indien kanonnen daarentegen in alle kardinale richtingen afgevuurd en gemeten worden, wordt zelfs de atmosferische kleef-aan troefkaart van de heliocentristen niet uitspeelbaar. Indien van noord naar zuid afgevoerde kanonskogels een normale baan volgen dan moeten de van oost naar west afgevuurde kanonskogels significant verder dan alle andere vallen en kanonskogels die in westelijke richting afgevuurd worden zouden significant dichterbij vallen vanwege de veronderstelde 30 km/s oostwaartse rotatie van de Aarde. Feitelijk echter, ongeacht de richting waarin kanonnen afgevuurd worden, noord, zuid, oost of west, is de afgelegde afstand altijd dezelfde.

“Men late, zittend in een vooruitsnellende treinwagon, een zelfontstekend kanon in de richting waarin de trein beweegt afvuren. Laat dan ditzelfde kanon in de tegenovergestelde richting afgevuurd worden; het resultaat zal zijn dat in het eerste geval de kogel altijd verder gaat dan in het laatste geval. Indien een persoon op een paard in volle galop naar achteren springt, kan deze niet zover springen als in voorwaartse richting kan. Springend naar achteren of naar voren van een bewegende slede, koets of ander object laten dezelfde resultaten zien. Veel meer gevallen der dagelijkse praktijk zouden genoemd kunnen worden om te laten zien dat elk lichaam geprojecteerd vanaf een ander lichaam dat in beweging is, niet hetzelfde gedrag vertoont als wanneer het vanaf een lichaam in rust wordt geprojecteerd. Evenmin zijn de resultaten hetzelfde indien ze in dezelfde richting worden geprojecteerd waarin het lichaam zich beweegt, als wanneer ze in de tegenovergestelde richting worden geprojecteerd; omdat, in het eerste geval, het geprojecteerd lichaam zijn impuls ontvangt door de kracht van het projectiel, plus de impuls dat het van het bewegend lichaam verkrijgt; en in het laatste geval, deze impuls, minus die van het bewegend lichaam. Aldus zou gezien worden dat indien de aarde snel van west naar oost draait, dat een kanon in oostelijke richting afgevuurd een kogel verder zou transporteren dan wanneer in westelijke richting afgevuurd. Maar de meest ervaren kanonniers – waarvan menige zowel thuis als in het buitenland veel praktijkervaring hebben opgedaan, op vrijwel elke breedtegraad – hebben laten weten dat er niet het geringste verschil waarneembaar is. Dat bij het laden en richten van hun kanonnen, er nooit enig verschil in behandeling vereist is. Kanonniers op oorlogsschepen hebben een aanzienlijk verschil bemerkt in de resultaten wanneer ze vanaf de boeg vuren terwijl ze snel in de richting van het te raken object zeilen, en wanneer gevuurd wordt met kanonnen die aan de achtersteven geplaatst zijn terwijl van het object weggevaren wordt: en in beide gevallen zijn de resultaten verschillend van de waargenomen resultaten wanneer van een stilliggend schip wordt gevuurd. Deze voorbeelden van praktijkervaringen zijn uiterst strijdig met de aanname van een roterende aarde.” -Dr. Samuel Rowbotham, “Zetetic Astronomy, Earth Not a Globe!”

“Het is bewezen dat wanneer een projectiel vanaf een snel bewegend lichaam in tegengestelde richting waarin het lichaam zich beweegt afgevuurd wordt, het dichterbij valt dan wanneer het in de richting van de beweging wordt afgevuurd. Aangezien gezegd wordt de aarde met 30 km/s ‘van west naar oost’ roteert, zou het een enorm verschil maken wanneer het kanon in tegenovergestelde richting afgevuurd zou worden. Maar omdat er in de praktijk niet het geringste verschil is, hoe men het ding ook wendt of keert, kunnen alle fantasieën inzake de beweging van de Aarde met kracht verworpen worden.” -William Carpenter, “100 Proofs the Earth is Not a Globe”

Tijdens de Krimoorlog werd het onderwerp ‘artillerievuur i.v.m. de rotatie van de Aarde’ een door militairen, wetenschappers, filosofen en staatslieden fel bediscussieerd thema. Rond deze tijd, op 20 december 1857, schreef de Britse Premier Lord Palmerston aan de Minister van Defensie Lord Panmure:

“Er is een onderzoek dat belangrijk maar ook gemakkelijk uit te voeren is, en dit is, of de rotatie van de aarde om haar as enige invloed heeft op de curve van een kanonskogel tijdens zijn vlucht. Men zou moeten aannemen dat dit het geval is, en dat terwijl de kanonskogel door de lucht vliegt, door het kruit in een rechte lijn vanaf de monding van het kanon gestuwd, de kogel de rotatie van de aarde niet op dezelfde wijze zou volgen als deze zou doen wanneer hij op de grond zou stilliggen. Indien dit zo is, dan zou een kogel die in de meridionale richting afgevuurd zou worden–dat wil zeggen in zuidelijke of noordelijke richting–in westelijke richting moeten afwijken van het object waarop het gericht werd, omdat tijdens de vluchtperiode, dat object enigszins sneller naar het oosten gegaan zal zijn dan de kanonskogel… De test zou makkelijk op iedere plek gedaan kunnen worden waar een onbelemmerde cirkel van anderhalve kilometer of meer voorhanden is; en een kanon dat in het centrum van die cirkel geplaatst wordt en met gelijke kracht successievelijk in noordelijke, zuidelijke, oostelijke en westelijke richting afgevuurd wordt, zou de middelen verschaffen om vast te stellen of elk schot dezelfde afstand aflegt of niet.”

Meerdere dergelijke experimenten zijn sindsdien uitgevoerd en toonden dat projectielen die in verschillende richtingen over de oppervlakte van de Aarde afgevuurd werden altijd vergelijkbare afstanden afleggen zonder noemenswaardig verschil. De resultaten gaan volledig tegen de theorie van een roterende wereld in en dienen als empirisch bewijs voor een stationaire Aarde.
Meer bewijs, vergelijkbaar met dat van het kanonskogelexperiment, is bij helikopters en vliegtuigen te zien. Indien de Aarde met honderden kilometers per uur onder onze voeten zou tollen, dan zou het voor helikopterpiloten en ballonvaarders mogelijk moeten zijn om op eenvoudige wijze loodrecht op te stijgen, en dan wachten tot hun laterale bestemmingen hen bereiken! Maar omdat zulks nooit in de geschiedenis van de luchtvaart heeft plaatsgevonden, moeten arrogante heliocentristen wederom vertrouwen op Newton’s magisch atmosferisch klittenband, bewerend dat de lagere atmosfeer (tot aan een niet vast te stellen hoogte, ergens boven het bereik van helikopters, luchtballonnen en alles wat niet door NASA gebouwd werd) op perfecte wijze met de roterende Aarde meegesleept wordt, daarmee zulke experimenten uitschakelend.
Heliocentristen hun veronderstelling van atmosferische lijm toe te staan helpt hen de resultaten van de experimenten met verticaal afgevuurde kanonskogels opzij te schuiven, maar kan hen niet helpen bij het wegredeneren van de resultaten van waterpas horizontaal afgevuurde kanonskogels. Op dezelfde wijze helpt het toestaan van hun veronderstelling van magisch klittenband hen de res niet helpen bij het wegredeneren van de resultaten van vliegtuigen. Bijvoorbeeld als de Aarde en zijn lagere atmosfeer verondersteld worden ultaten van de experimenten met de hangende helikopter en luchtballon terzijde te schuiven, maar kan hengezamenlijk oostwaarts met een snelheid van 1670 km/u te roteren, dan zouden westwaarts vliegende piloten genoodzaakt zijn dit met dezelfde snelheid te compenseren! Piloten die noord- en zuidwaarts vliegen zouden noodzakelijkerwijs ter compensatie diagonaal moeten vliegen! Aangezien dergelijke aanpassingen nooit voorkomen behalve in de fantasie van astronomen, volgt daaruit dat de Aarde niet beweegt.

“Als vliegen in de tijd van Copernicus, uitgevonden was dan is er geen twijfel dat hij zich al snel had gerealiseerd dat zijn bewering met betrekking tot de rotatie van de aarde fout was en wel vanwege de relatie tussen de snelheid van een vliegtuig de rotatie van de aarde. De afstand door een vliegtuig afgelegd zou door de snelheid van de rotatie verlaagd of verhoogd worden afhankelijk ervan of dat vliegtuig met de richting mee of ertegenin zou vliegen. Dus, indien de aarde met 1600 km/u roteert zoals gezegd wordt en een vliegtuig met slechts 800 km/u in dezelfde richting vliegt, dan is het evident dat zijn plaats van bestemming zich met elke verstreken minuut verder weg zal bevinden. En omgekeerd, indien er in tegengestelde richting van de rotatie wordt gevlogen, zou na ’n uur, een afstand van 2400 km. afgelegd zijn in plaats van 800, aangezien de rotatiesnelheid bij de snelheid van het vliegtuig moet worden opgeteld. Ook kan erop gewezen worden dat een dergelijke vliegsnelheid van 1600 kilometer per uur, die de veronderstelde snelheid van de rotatie van de aarde is, recentelijk behaald werd, dus dat een vliegtuig die met deze snelheid in de richting van de rotatie vliegt in het geheel geen afstand kan afleggen. Het zou in de lucht blijven hangen boven de plek waar het opsteeg aangezien de snelheden gelijk zijn. Bovendien zou er geen noodzaak zijn om op dezelfde breedtegraad van de ene naar de andere bestemming te vliegen. Het vliegtuig zou slechts hoeven opstijgen, vervolgens wachten tot het gewenste land arriveert en dan landen.” -Gabrielle Henriet, “Heaven and Earth”

De heliocentrische theorie die strijdig is met de directe waarneming, met experimenteel bewijs en met het gezond verstand, houdt vol dat de bal-Aarde met 1600 km/u rond zijn as tolt en met een snelheid van 108.000 km/u om de Zon cirkelt terwijl het gehele zonnestelsel met een snelheid van 800.000 km/u om de Melkweg draait, en de Melkweg met meer dan een 1,08 miljard km/u door het zich uitdijend universum raast, ofschoon niemand ooit maar het geringste daarvan gevoeld heeft! We kunnen op een zomerse dag het lichtste briesje voelen, maar nooit ook maar de allerminste luchtverplaatsing die ten gevolge van deze ongelooflijke snelheden zouden moeten bestaan! Heliocentristen beweren met een stalen gezicht dat hun bal-Aarde met een constante snelheid tolt, de atmosfeer op zulk een wijze met zich meeslepend dat deze alle centrifugale, gravitationele en inerte krachten op perfecte wijze compenseert zodat we niet de geringste beweging, verstoring, wind of luchtweerstand voelen!

Zulke uitvluchten zoekende, schadebeperkende terugwaarts-geconstrueerde verklaringen stoten met zekerheid aan de grenzen van geloofwaardigheid en laten veel te wensen over voor hen die over onderscheidingsvermogen beschikken.

“Beste lezer, voelt u de beweging? Ik denk het niet, want indien het wél zo was, zou u mijn boek niet zo rustig aan het lezen zijn. Ik twijfel er niet aan dat u, evenals ik, op een perron heeft gestaan terwijl een sneltrein met ruim100 km/u voorbijraasde en de beweging van de lucht u bijna omversloeg. Maar hoe veel verschrikkelijker zou de schok zijn door de gecalculeerde beweging van 105.000 km/u van de Aarde, duizend maal sneller dan een sneltrein?” -David Wardlaw Scott, “Terra Firma”

“Men stelle zich de kracht voor die lucht zou hebben indien deze in beweging werd gezet door een bolvormig lichaam met een doorsnede van 13.000 kilometer, die met ca. 1.600 km/u roteert, met 105.000 km/u door de ruimte raast en met 32.000 km/u, spiralen beschrijvend, de hemelen doorkruist? Probeert dan te gissen of de bewoners van een dergelijke globe het hoofdhaar zouden kunnen behouden? Indien de aarde-globe met de fantastische snelheid van 1600 km/u om zijn as roteert, zou een dergelijke ontzaglijke massa noodzakelijkerwijs op de ingenomen plek een reusachtige wind veroorzaken. Deze wind zou zich in één richting bewegen, en alle zaken zoals wolken die binnen ‘de invloedssfeer’ van de roterende globe zouden komen, zouden in dezelfde richting mee moeten gaan. Het feit dat de aarde in ruste is wordt door het oplaten van een vlieger bewezen.” -Thomas Winship, “Zetetic Cosmogeny”

Indien de Aarde en de atmosfeer voordurend met een snelheid van 1600 km/u in oostelijke richting draaien, hoe kan het dat wolken, wind en weerpatronen terloops en onvoorspelbaar elke richting opgaan en vaak gelijktijdig in tegengestelde richtingen? Waarom kunnen we het kleinste zuchtje westelijke wind voelen maar niet de veronderstelde ongelooflijke 1600 km/u oostwaartse rotatie!? En hoe komt het dat het magische klitten van de zwaartekracht sterk genoeg is om mijlen van de Aarde’s atmosfeer mee te slepen, maar zwak genoeg om kleine insecten, vogels, vliegtuigen toe te staan vrijelijk en onverminderd in alle richtingen te reizen?

“Wat te zeggen van de leeuwerik die in de vroege morgen opstijgt, zijn sappige melodische trillers fluitend? Waarom werd hij niet in de tumultueuze atmosfeer weggeblazen?Maar hij zingt voort in blije onwetendheid van enige commotie in de hemelen. Wie heeft niet op een rustige zomerdag het distelpluis waargenomen dat traag in de lucht zweeft, en de opstijgende rook, pijlrecht uit het boerenhuisje? Zouden zulke zaken van licht gewicht zoals distelpluis en rook niet voor de stuwing moeten zwichten en eveneens met de Aarde moeten meegaan? Maar dat doen ze niet.” -David Wardlaw Scott, “Terra Firma”

“Indien de atmosfeer bestendig van west naar oost raast, zijn we wederom verplicht te concluderen dat al hetgeen dat erin zweeft of hangt, op welke hoogte dan ook, noodzakelijkerwijs deel van deze oostelijke beweging is. Een stuk kurk, of elk ander object dat in stilstaand water drijft zal bewegingsloos zijn, maar breng het water in beweging, om het even in welke richting, en de drijvende objecten zullen meebewegen, in dezelfde richting en met dezelfde snelheid. Voer het experiment op elke mogelijke wijze uit en deze resultaten zullen altijd zo zijn. Dus, als de atmosfeer van de aarde in bestendige beweging van west naar oost is, moeten alle lagen waarvan bekend is dat ze erin bestaan en alle verschillende soorten wolken en dampen die erin zweven, zich uit mechanische noodzaak snel oostwaarts bewegen. Maar wat zien we feitelijk? Als we ons op een ster buiten de zichtbare atmosfeer concentreren, kunnen we soms urenlang wolkenlagen in een richting zien bewegen tegengesteld aan de beweerde richting van de aarde. En niet alleen wolkenlagen die van oost naar west trekken, maar op hetzelfde moment andere lagen die van noord naar zuid gaan. Het is deskundigen in de luchtvaart bekend dat verscheidene lagen van atmosferische lucht dikwijls in allerlei verschillende richtingen bewegen … Gedurende bijna elke bewolkte door de maan verlichte nacht kunnen verscheidene lagen worden waargenomen die niet enkel in verschillende richtingen gaan, maar met verschillende snelheden op hetzelfde moment; sommige passeren het vlak van de maan ras en uniform en andere glijden zachtjes voorbij, soms tot stilstand komend, om dan grillig in beweging te komen en dan weer minutenlang bewegingsloos te zijn.” -Samuel Rowbotham, “Zetetic Astronomy, Earth Not a Globe!”

In zijn boek “South Sea Voyages” beschreef de Noord- en Zuidpool vorser Sir James Clarke Ross zijn ervaring in de nacht van 27 november 1839 en zijn conclusie dat de Aarde roerloos moet zijn:

“Terwijl de hemel zeer helder was, werd de planeet Venus dichtbij het zenit waargenomen, ondanks de helderheid van de zon op deze breedtegraad. Dit maakte het mogelijk de hogere wolkenlagen te zien die zich in de exact tegenovergestelde richting van de wind bewogen–een omstandigheid die frequent in ons meteorologisch dagboek wordt opgetekend voor zowel de noord-oostelijke als zuidoostelijke heersende windrichtingen, en die ook door vroegere reizigers waargenomen werd. Kapitein Basil Hall was er vanaf de Teide van Tenerife getuige van; en Graaf Strzelechi die de vulkanische berg Kiranea in Owhyhee beklom, bereikte op 1200 meter een verhoging boven die van de heersende windrichting, en voelde de invloed van een tegenovergestelde luchtstroom van een andere hygrometrische en thermometrische aard… Graaf Strzelechi informeerde mij over de volgende ogenschijnlijke afwijkende omstandigheid–‘dat hij op 1829m. hoogte merkte dat de luchtstroom die in rechte hoeken naar de lagere lagen blies eveneens van een verschillende hygrometrische en thermometrische aard was, maar warmer dan de tussenlaag’. Een dergelijke toestand van de atmosfeer is enkel compatibel met het feit dat door andere bewijs aangetoond werd, dat de aarde in rust is.”

“Het is een bekend feit dat wolken voortdurend in allerlei richtingen bewegen – ja, en frequent, in verschillende richtingen op hetzelfde moment – van west naar oost net zo vaak als in enige andere richting. Welnu, indien de Aarde een globe zou zijn die met een snelheid van 30 km/s van west naar oost door de ruimte roteert, zouden de wolken die voor ons oostwaarts schijnen te bewegen sneller dan 30 km/s moeten gaan om deze aanblik te geven; terwijl er voor de wolken die in de tegenovergestelde richting schijnen te bewegen geen noodzaak zou zijn ook maar in het geringst voort te gaan aangezien de beweging van de Aarde meer dan voldoende zou zijn om deze aanblik te verschaffen. Maar er is slechts een beetje gezond verstand voor nodig om te zien dat de wolken exact bewegen zoals ze schijnen te doen en dat om die reden de Aarde bewegingsloos is.” -William Carpenter, “100 Proofs the Earth is Not a Globe”

Heliocentristen geloven dat de wereld onder hun voeten met een niet voor te stellen snelheid van 1670 km/u aan de evenaar aan het tollen is daarbij de gehele atmosfeer op perfecte wijze met zich meeslepend. Verder geloven ze dat op de breedtegraden van de VS en Europa de wereld en de atmosfeer met een snelheid van 1450-1125 km/u roteren, en deze snelheid tot 0 km/u afneemt op de Noord- en Zuidpool, waar de stagnerende atmosfeer kennelijk nooit beweegt, daarbij ontsnappend aan de greep van de magische klittenband van de zwaartekracht. Dit betekent dat de atmosfeer op alle breedtegraden, bij elke centimeter het klaarspeelt om op perfecte wijze met de veronderstelde snelheid van de aarde gelijk te lopen, van 0 km/u aan de polen tot 1670 km/u aan de evenaar en elke snelheid daartussen. Heliocentristen doen al deze koene beweringen zonder experimenteel bewijs.

“Kortom, de zon, de maan en de sterren doen in werkelijkheid precies wat iedereen ze altijd heeft zien doen. We geloven niet wat onze ogen ons vertellen omdat ons een vals wereldbeeld werd aangeleerd dat eist dat we in iets geloven wat noch door waarneming noch door experiment werd bevestigd. Dat vals systeem eist dat de Aarde elke 24 uur om zijn ‘as’ roteert met een snelheid van meer dan 1600 km/u aan de evenaar. Niemand heeft ook maar ooit een dergelijke beweging gezien of gevoeld (noch de 108.000 km/u snelheid gezien of gevoeld van de Aarde’s beweerde baan om de zon of zijn beweerde snelheid van 800.000 km/u om de Melkweg of zijn verwijdering van een beweerde ‘Oerknal’ met een snelheid van ruim een miljard km/u!). Ter herinnering, er is geen experiment dat ooit heeft aangetoond dat de aarde beweegt. Tel daarbij op dat de beweerde omwentelingsnelheid, ons allen verteld een wetenschappelijk feit te zijn, met elke centimeter die men zich van de evenaar verwijderd afnemen MOET, en het wordt snel duidelijk dat zaken als precisiebombardementen in WO II (een schoorsteen in vanaf een hoogte van 7.5 km. terwijl het vliegtuig in willekeurige richting met hoge snelheid vliegt) onmogelijk geweest zouden zijn indien berekend op een aarde die met meerdere honderd KM/U roteert en voortdurend in breedtegraad verandert.” -Marshall Hall, “A Small, Young Universe After All”

Voordat de heliocentrische indoctrinatie plaatsvindt zal elk kind dat naar de hemel kijkt merken dat de Zon, de Maan en de sterren alle om een stationaire Aarde draaien. Alle bewijs dat uit dit aanzicht volgt, toont duidelijk dat wij niet bewegen en dat de hemellichamen om ons heen cirkelen. We ervaren de Aarde als bewegingsloos en we nemen de Zon, de Maan, sterren en planeten als bewegende entiteiten waar. Het is een aanzienlijke theoretische sprong zonder enig empirische bodem om op te landen om dit uit gezond verstand geboren geocentrisch perspectief terzijde te schuiven en aan te nemen dat het in werkelijkheid de Aarde is die dagelijks onder ons roteert en daarbij jaarlijks een baan om de zon beschrijft.

“Onwetende mensen denken dat minderheidsopinies zoals Geocentrisme ‘samenzweringstheorieën’ zijn. Er bestaat met zekerheid een echte samenzwering maar het droeve feit is dat het voor het grootste deel een samenzwering van gewilde en apathische onwetendheid betreft (om talrijke redenen). Diezelfde onwetenden die Geocentristen ‘bedriegende samenzweringstheoretici’ noemen, zijn ofwel zelf compleet onbekend met zelfs moderne kosmologische axioma’s, zwaartekrachtbeginselen en mechanica, of ze doen alsof ze dom zijn, hopend dat het niemand zal opvallen of dat niemand hen zal dwingen kleur te bekennen… Nog hilarischer is het feit dat zelfs mensen zoals Stephen Hawking en een paar intellectueel eerlijke natuurkundigen en kosmologen die lezen wat we zeggen en capabel zijn het te begrijpen, weten dat wat we zeggen volkomen waar is. Ze geven het niet alleen toe en grinniken er ten opzichte van elkaar over, maar wagen het niet het al te openlijk aan de domme, onwetende massa te laten weten… het is maar beter het gewone volk niet met onnodige informatie en feiten in verwarring te brengen. Nog droever zijn al die anderen die geen idee hebben waarover ik het hier heb en hun hoofd schudden denkend dat ze iets van natuurkunde weten die hen vertelt dat de Aarde beweegt. Indien ze eens een keertje de vakliteratuur en door vakgenoten beoordeelde artikelen nader zouden bestuderen, zouden ze zich realiseren hoe volledig onwetend met hoofdletter ‘O’ dat argument in werkelijkheid is.” -Allen Daves