Meneer Groen heeft op zijn 35^e een jaar gewerkt voor een zorginstelling, die is aangesloten bij Pensioenfonds Zorg en Welzijn.

De werkgever heeft in dat jaar een pensioenpremie van € 1.500 afgedragen aan Zorg en Welzijn.

Dit bedrag komt in de beleggingen pot van Zorg en Welzijn en na 33 jaar, als meneer Groen de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt dan is zijn kapitaal gegroeid tot € 14.000, door een gemiddeld nettorendement van 7% per jaar.

Zorg en Welzijn heeft meneer Groen een pensioen toegezegd van € 150 per jaar:

Meneer Groen leeft 25 jaar na zijn pensioengerechtigde leeftijd en wordt 93. Dus, om zijn pensioen te kunnen uitbetalen is er een bedrag van € 3.750 nodig.

Het pensioenfonds moet aan de rekenregels van de toezichthoudende autoriteiten voldoen, die een rekenrente van 2% voorschrijven en zegt dat er niet € 14.000 beschikbaar is, maar slechts € 2.900.

min:

Het pensioenfonds constateert een tekort van € 850 en moet de premies van nog actieve pensioengerechtigden gebruiken om aan de verplichtingen naar meneer Groen te kunnen voldoen.

De pensioengerechtigden die premie storten zijn boos, want meneer Groen eet hun pensioen op. Er kan vanzelfsprekend geen sprake zijn van indexatie. Dat begrijpt meneer Groen ook.

De werkelijkheid is echter anders. Er zit niet € 2.900 in de pot, maar € 14.000. Nadat meneer Groen het moede hoofd heeft neergelegd is er nog € 10.250 over.

plus:

Nee, zegt het pensioenfonds. Tegenover de € 10.250 die wij na het overlijden van meneer Groen dan ‘in kas’ hebben, staan onze verplichtingen naar de gepensioneerden en toekomstig gepensioneerden. En omdat de rente volgens onze verwachting de komende 40 jaar laag blijft, hebben we meer dan dit bedrag nodig om aan onze toekomstige verplichtingen te kunnen voldoen. Tenminste, als we de pensioenpremies niet tot een astronomische hoogte willen laten oplopen…

Zelfs als het nettorendement gemiddeld over 33 jaar 4% zou bedragen, dan is er nog ruim voldoende kapitaal beschikbaar voor meneer Groen als hij op z’n 68^e met pensioen gaat. Er zou dan € 5.500 beschikbaar zijn, € 1.750 meer dan nodig.

Conclusie: meneer Groen heeft gespaard om het de komende generaties makkelijker te maken om voor hun pensioen te sparen. Dit vooral ten faveure van de werkgevers, die het grootste deel bijdragen aan de afdrachten van pensioenpremies. De loonkosten kunnen daarom worden gedrukt dankzij meneer Groen en vele anderen.

Disclaimer: Omwille van de eenvoud is er met afgeronde bedragen gewerkt en werd niet in dit voorbeeld verwerkt dat over het kapitaal ‘van’ meneer Groen ook in de uitkeringsperiode nog rendement wordt gemaakt.

© Ad Broere, econoom