Vlinders zijn vrij is een boek geschreven door Stephen Davis. Hij verwoord in dit boek zijn kijk op onze werkelijkheid. Een kijk die voor een groot gedeelte aansluit bij mijn eigen kijk op de werkelijkheid, de virtuele holografische realiteit. Omdat Stephen het op een zeer unieke wijze beschrijft wil ik jullie dit niet onthouden.         De komende tijd zal ik het complete boek op mijn blog publiceren.               Stephen heeft zijn boek vrijgegeven voor publicatie.   Voor de totale inhoudsopgave kijk op: Vlinder zijn vrij

DE OMGEVINGSTEMPLATE

Vraag: Als we dan niet allemaal in een enkel groot hologram zitten, hoe kunnen we dan samen ’s nachts dezelfde sterren zien, dezelfde film bekijken of dezelfde mensen zien? Hoe kan een ander het met me eens zijn over wat we zien als realiteit, tenzij we hetzelfde zien?

Antwoord: Dat hangt af van hoe je in je hologram naar andere mensen kijkt, zoals we dat in het vorige hoofdstuk besproken hebben.

Als je ervan uit gaat dat de ander die het met je eens was in jouw hologram, door jouw Oneindige Ik gecreëerd is en geen eigen bestaan heeft als onafhankelijke Speler, dan is hetgeen Dr. Andrew Newberg zegt van toepassing:

Als ik met iemand iets bespreek, dan maakt diegene deel uit van mijn realiteit. Als ik merk dat die iemand het met me eens is over wat ik denk dat er buiten gebeurt, dan heeft het nog steeds te maken met dat wat ik waarneem.₁

Met andere woorden, iets bespreken – iets waarover je het met een ander in jouw hologram eens bent – is als bewijs dat jullie hetzelfde als realiteit zien, totaal onbruikbaar. Daarom maakt het niet uit of zij dezelfde sterren, film of mensen zien die jij ziet, omdat ze niets meer zijn dan het hologram dat voor jou is gecreëerd.

Maar laten we er eens van uit gaan dat de anderen in jouw hologram bestaande Spelers zijn met een eigen zelfbewustzijn, die erin toegestemd hebben een rol in jouw holografische ervaring te spelen. Dan wordt het interessant…

Het eerste probleem is, dat jij en die ander waarschijnlijk niet hetzelfde zien en er is ook geen middel om te bewijzen jullie hetzelfde zien.

We gaan ervan uit dat bij de kleur blauw bijvoorbeeld, de ander dezelfde kleur ziet. Maar hoe kun je dat weten?

Met mijn ex-echtgenote had ik interessante discussies over een bepaald huis, of die in gebroken wit of inbleekgeel geverfd was (zij won altijd). Dat had niets te maken met een verschil van mening over de kleur, maar veel fundamenteler, we zagen feitelijk ieder verschillende kleuren.

Laten we eens kijken; de meeste Spelers lijken het over veel dingen eens te zijn, zoals sterren, films en mensen. Mee eens?

Hoe komt dat?

Zelf koester ik het idee dat Het Veld een template bevat met de aardse omgeving, zodat een Oneindige Ik, die een normale holografische ervaring voor een Speler wil creëren niet iedere keer de Aarde hoeft te creëren of de sterren, de zon, de maan, dit boek of de rest van het universum. Het gebruikt eenvoudigweg die template als basis voor het hologram en voegt daar naar behoefte unieke dingen aan toe.

Dit lijkt logisch, zo kunnen Spelers zich op hun unieke ervaring richten en hoeven ze geen tijd te verspillen met geruzie over wiens realiteit echter is. (Zoals al is gezegd zijn er Spelers waarvan de Oneindige Ik geennormale template gebruikt; we beschouwen hen als gestoord. Het bewijst alleen maar dat we van individuele universa kunnen uitgaan en niet van een gemeenschappelijke; het is voor een Oneindige Ik zeer wel mogelijk om voor zijn Speler allerlei soorten van realiteiten te kiezen.)

Deze omgevingstemplate lijkt veel op de programmatuur voor de betere videogames. De achtergrond is voor alle Spelers vrijwel hetzelfde, maar met een veelheid aan ervaringsmogelijkheden voor de individuele Speler. Je zou kunnen denken aan een toneelspel, een eenakter met één enkel decór waarin alle verschillende personages allerlei verschillende ervaringen ondergaan. Waarom zou je ieder keer een nieuwe creëren als binnen diezelfde template unieke en individuele ervaringen mogelijk zijn?

Het volgende is nog duidelijker… Als je naar een baan gaat solliciteren, dan kies je in je tekstverwerkingsprogramma een template om je curriculum vitae op te stellen. Je voegt aan die template jouw persoonlijke gegevens toe en maakt deze daarmee uniek voor jou, terwijl het eindresultaat toch veel op die van anderen lijkt, omdat jullie dezelfde template hebben gebruikt.

Het werkt dus blijkbaar zo…

Een Oneindige Ik wil een ervaring binnen het fysieke universum, op Aarde. Het kan die uiteraard niet zelf ondergaan – een oneindig wezen kan niet een eindige wereld betreden – en kiest om daarvoor een Speler te creëren. Het kiest daarvoor de juiste golffrequenties uit Het Veld die het label van de Speler krijgen.

Daarna kiest de Oneindige Ik voor het creëren van de fysieke aardse ervaring. Voor deze zogenaamde normaleervaring, pakt het de omgevingstemplate uit Het Veld – waarin zich alle dingen bevinden die we verwachten, zoals de positie van sterren en planeten of de locatie van Amersfoort, de kleur purper, het uiterlijk van broccoli, enz. Zo hoeven de Spelers niet te discussiëren over hoe een cirkel er uit ziet, maar kunnen ze zich focussen op de ervaring van hun Oneindige Ik.

Het kan ook zijn dat een Oneindige Ik juist wel verschillen van mening wil meemaken en daarom kleine verschillen binnen de normale omgevingstemplate aanbrengt, of zelfs grote verschillen die tot behoorlijke onenigheid tussen Spelers over realiteit kunnen leiden.

Waar het om gaat is, dat een Oneindige Ik, voor een Spelerservaring in het Mensenspel, niet iedere keer de zon, de maan, de sterren en boerenkool hoeft te creëren. Die template is er al en is voor Oneindige Ikkenbeschikbaar. Hierdoor zal de template er voor veel Spelers hetzelfde uit zien.

Een modewoord voor template is matrix, en laat me zeggen dat er geen matrix van het kwaad of heilige matrix bestaat, zoals sommigen suggereren, maar een matrix die volkomen neutraal is.

De matrix is overal. Die is om ons heen, ook in dit vertrek. Je ziet het als je uit het raam kijkt of als je de televisie aanzet. Je voelt het als je naar je werk gaat, naar de kerk, of als je belasting betaalt… Helaas kun je niemand vertellen wat de matrix is; je moet het zelf zien.

– Morpheus, uit The matrix

EINDNOTEN

Newberg, Andrew, What the Bleep!? – Down the Rabbit Hole – Verder lezen