Vlinders zijn vrij is een boek geschreven door Stephen Davis. Hij verwoord in dit boek zijn kijk op onze werkelijkheid. Een kijk die voor een groot gedeelte aansluit bij mijn eigen kijk op de werkelijkheid, de virtuele holografische realiteit. Omdat Stephen het op een zeer unieke wijze beschrijft wil ik jullie dit niet onthouden.         De komende tijd zal ik het complete boek op mijn blog publiceren.               Stephen heeft zijn boek vrijgegeven voor publicatie.   Voor de totale inhoudsopgave kijk op: Vlinder zijn vrij

ANDERE MENSEN

Vraag: Als we niet allemaal in een enkel groot hologram zitten, hoe kunnen we dan samen ’s nachts dezelfde sterren zien, naar dezelfde film kijken of dezelfde mensen zien? Hoe kan een ander het met me eens zijn over wat we zien als realiteit, tenzij we hetzelfde zien?

Antwoord: Voordat we het gaan hebben over jezelf en een ander en het samen zien van dezelfde realiteit, moeten we uitzoeken wie die ander ís die het met je eens is. Denk je dat die echt bestaat?

Vraag: Oh, juist ja. Hoe zit het met andere mensen die in mijn hologram verschijnen? Zijn ze wel echt? Of creëert mijn Oneindige Ik die ook?

Antwoord: Het eerste wat je dient te onthouden is dat niets in jouw hologram echt is; de mensen niet, dit boek niet en ook de ogen waarmee je dit boek leest niet. Het is allemaal een hologram; en per definitie is een hologram niet echt, tenminste niet op de manier waarop we altijd hebben gedacht als echt.

Laten we daarom de vraag anders stellen, omdat ik denk wat je wilt vragen…

‘Zijn de mensen die in mijn hologram verschijnen aparte individuen? Zijn het Spelers op zichzelf net als ik, met een eigen Oneindige Ik? Of zijn ze door mijn Oneindige Ik gecreëerd voor mijn persoonlijke hologram en hebben ze geen eigen leven?’ Zo beter?

Onder het groeiend aantal mensen dat het leven in een holografisch universum begrijpt, is op deze vraag geen eensluidend antwoord, wat aangeeft dat dit soort vragen niet van belang schijnt te zijn en niet echt een rol spelen in de werkbaarheid van dit idee.

Sommigen hebben ervoor gekozen dat hun Oneindige Ik alles en iedereen in hun hologram heeft gecreëerd en dat niets onafhankelijk van hen bestaat. Misschien ontdekken we op een dag dat het zo zou kunnen zijn; maar misschien ook niet.

Aan de ene kant is het belangrijk om te realiseren, dat alles wat we ervaren – met iedereen in die ervaring – door onze Oneindige Ik is gecreëerd; en we vergeten té gemakkelijk dat we onafhankelijk energie toekennen aan wie of wat we daarbuiten zien, om ze echt te maken. Laten we daarom benadrukken dat er zonder toestemming van of creatie door jouw Oneindige Ik, niets jouw holografische universum kan binnenkomen. Het kan misschien helpen als je aanneemt, dat je zelf die ‘andere mensen’ in je leven hebt gecreëerd en dat ze buiten jouw hologram niet bestaan.

Persoonlijk smaakt me dit echter teveel naar solipsisme, dat een boventoon heeft waarmee ik niet resoneer…

Als alleen ik er toe zou doen, dat andere mensen, dieren en omgevingen er alleen toe doen voor zover ze op me inwerken. Dat zou een antisociale filosofie zijn.₁

Hier komt dan, wat míj het meest aanspreekt en wat voor mij het prettigst aanvoelt:

Als het holografisch universum een totale onderdompelingfilm is, dan is er iemand die het script heeft geschreven. Die iemand is het Oneindige Ik.

Maar het zou een erg eenzaam script zijn als je de enige acteur daarin zou zijn; en er zijn godweet hoeveel andere Oneindige Ikken in Oneindigland die ook Spelers hebben.

Laten we eens aannemen dat mijn Oneindige Ik me een verkeersongeluk wil laten meemaken, om welke reden dan ook ( wat mij inderdaad is overkomen). Dan kan die een hologram creëren alleen voor mij, met niemand anders erbij (wat mij gebeurde); en dat is goed zo.

Maar laten we ook aannemen dat mijn Oneindige Ik om bepaalde redenen er anderen bij wil betrekken. Het zou daarvoor een vraag in Oneindigland kunnen rondmailen of iemand een Speler heeft waarvoor een rol in een verkeersongeluk wenselijk is.

Bij de meeste verkeersongelukken zijn meestal meerdere personen betrokken, dus waarschijnlijk is er in Oneindigland veel interesse in dit soort holografische ervaringen. Daarom krijgt mijn Oneindige Ik van andereOneindige Ikken veel reacties op die email en werken ze samen de details van een script uit voor een film met een verkeersongeluk. Maar er is iets bijzonders mee…

Een Speler kan, in een ander zijn hologram, niets doen of zeggen zonder toestemming van de eigen Oneindige Ik. Met andere woorden, wat de ene Speler doet of zegt tegen een andere Speler, is goedgekeurd door zijnOneindige Ik.

Dat betekent dat niemand daarbij slachtoffer kan worden van wat er wordt gedaan of gezegd, omdat hunOneindige Ik het script zelf heeft geschreven of 100% toestemming heeft gegeven voordat het hologram werd gedownload naar de Speler. Geen slachtoffers, geen overtreders, punt.

De Spelers krijgen dus hun verkeersongeluk. Iedere Speler zal het verkeersongeluk anders ervaren, omdat iedere Speler zijn eigen individuele hologram en realiteit heeft. Twee Spelers zullen het daarom vaak oneens zijn – oprecht en eerlijk – over wat er is gebeurd. Het zal duidelijk zijn dat iedere ooggetuige van een verkeersongeluk er een andere visie op heeft.

Maar de ander waarmee ik het verkeersongeluk heb zal waarschijnlijk, zoals ik het zie, een andere Speler zijn die een andere Oneindige Ik vertegenwoordigd. Dus terwijl mijn Oneindige Ik deze Speler in mijn hologram heeft gecreëerd, bestaat deze ook als aparte Speler, met een eigen zelfbewustzijn en een eigen Oneindige Ik.

Dit lijkt me ook opgaan voor al die anderen die we in ons leven tegenkomen. Ik zou zeggen, dat iedereen die in jouw holografische onderdompelingfilm een verbale rol heeft, een andere Speler is met toestemming van zijnOneindige Ik, die het script volgt dat door jouw Oneindige Ik is geschreven.

Volgens Robert Scheinfeld zijn er drie redenen voor ‘andere mensen’ in jouw holografische ervaring:

1. Om je te tonen wat je over jezelf denkt of voelt.
2. Om je inzicht of informatie te geven.
3. Om iets voor jou op gang te brengen.₂

Aan de andere kant zitten er veel extra’s in jouw onderdompelingfilm, die weinig of geen invloed op je leven hebben. Ze zijn er om jouw onderdompelingfilm echt te doen lijken. Je zou raar opkijken als je over Fifth Avenue in New York City loopt en je zou niemand zien, net zo raar als een film over New York City zonder mensen erin (zoals Tom Cruise in de film, Vanilla Sky). De extra’s spelen in onze hologrammen een belangrijke rol; maar net als in een hollywoodfilm, kunnen deze extra’s computergegeneerd zijn – speciale effecten – en hoeven ze niet beslist een eigen leven te hebben.

Kort geleden was er op HBO[‡] een (briljante) miniserie met de naam John Adams. Ze lieten wat beelden van achter de schermen zien, over hoe de serie was gemaakt. Het is te bekijken op YouTube.

Dit is niet alleen een voorbeeld over hoe een achtergrond in een holografische filmervaring kan worden opgezet als landschap, maar ook hoe met 15 extra’s een menigte van 10.000 mensen wordt gecreëerd. Als wij dit in een fysiek universum kunnen, probeer je dan voor te stellen wat jouw Oneindige Ik in jouw holografische universum kan doen! (Zie de video hier.)

Dus de anderen in jouw hologram zijn Spelers die door hun Oneindige Ikken ter beschikking zijn gesteld, om voor jou een rol te spelen volgens het script dat jouw Oneindige Ik heeft geschreven, óf ze zijn de extra’s door jouwOneindige Ik gecreëerd om jouw realiteit op te vullen.

Vraag: Maar als het nu geen computergegenereerde extra’s zijn, hoe weet mijn Oneindige Ik dan hoe die significante andere personen er uit ziet en handelen zoals ze in mijn hologram doen?

Antwoord: Door voor deze andere persoon een template uit Het Veld te halen, kompleet met naamplaatje.

Met andere woorden, er is in Het Veld een template met de naam ‘Stephen Davis’ erop, die alle golfinformatie bevat om me in een hologram te doen verschijnen. Net zoals er een template in Het Veld aanwezig is met jouw naam erop; net zoals er van alle andere gecreëerde Spelers templates zijn.

Als de Oneindige Ik van een andere Speler akkoord gaat met een rol in jouw hologram, dan geeft die toestemming aan jouw Oneindige Ik om de template die deze ander beschrijft, te gebruiken – naam, lengte, gewicht, oogkleur, houding, enz. – en plugt deze in op jouw holografische ervaring. Deze ander moet echter precies het script volgen zoals jouw Oneindige Ik dat voor jou heeft geschreven.

Omgekeerd heeft jouw Oneindige Ik erin toegestemd dat jij een rol speelt in een ander zijn ervaring, en is de template met jouw naam ingeplugd op het hologram van een andere Speler. In dat geval zul je het script volgen dat hún Oneindige Ik heeft geschreven.

Misschien heb je ooit eens kennis gemaakt met een virtual reality ervaring…

Die deed waarschijnlijk echt aan.

Volgens de kwantumfysica is het leven zelf een virtuele realiteitservaring, een holografisch universum dat is gecreëerd door onze gezamenlijke Oneindige Ikken.

Hoe zit het dan met de mensen die je in deze virtual reality machines tegenkomt? Ze werden door de softwareprogrammeur gecreëerd, is het niet? Alles wat ze doen en zeggen is van te voren bepaald en maakt deel uit van het virtual reality script.

Wat nu als twee mensen, elk in hun eigen virtual reality machine, elkaar tegenkomen? Met ander woorden, wat zou er gebeuren als iemand anders in zijn eigen virtual reality avontuur, in die van jou zou kunnen verschijnen? Die ander moet daarvoor in jouw machine worden geprogrammeerd en zal er normaal moeten uitzien, en niet als zijn virtual reality harnas; en dat geldt visa versa.

Begrijp je wat ik bedoel?

Dit is niet iets onmogelijks, geen vreemde science fiction fantasie. De technologie is zover, dat dit binnenkort mogelijk zal worden, dus om twee virtuele realiteiten samen te voegen. Dit zal me een hint worden!

Dit is wat er in feite in onze holografische realiteit gebeurd. We komen mensen tegen die ik extra’s noem, die vooraf in het script van onze ervaring zijn opgenomen, om het echter te maken. En we komen mensen tegen die zelf Speler zijn, waarmee holografische ervaringen worden gedeeld.

Werkelijk een geweldig spel als je er bij stilstaat!

Zo ontstaat de visie, dat andere mensen in mijn holografische ervaringen die een significante rol in mijn leven spelen, zelf Spelers zijn met eigen zelfbewustzijn; die erin toestemmen voor mij een rol te spelen door het script te volgen; die daarin de gedachten en gevoelens over mijzelf belichamen; die me informatie of inzicht geven of die iets voor mij in gang zetten; en ook dit visa versa.

Op deze manier kunnen we elkaar veel geven en laten meemaken. Eigenlijk is elke interactie tussen Spelers een manier van geven, over en weer, ongeacht hoe we die ervaring beoordelen.

Nu dit allemaal duidelijk is, kun je de oorspronkelijke vraag nogmaals stellen…

EINDNOTEN

1. Wikipedia, Solipsisme – Verder lezen
2. Scheinfeld, Robert, Journey to the Infinite home transformational system – Verder lezen