Vlinders zijn vrij is een boek geschreven door Stephen Davis. Hij verwoord in dit boek zijn kijk op onze werkelijkheid. Een kijk die voor een groot gedeelte aansluit bij mijn eigen kijk op de werkelijkheid, de virtuele holografische realiteit. Omdat Stephen het op een zeer unieke wijze beschrijft wil ik jullie dit niet onthouden.         De komende tijd zal ik het complete boek op mijn blog publiceren.               Stephen heeft zijn boek vrijgegeven voor publicatie.   Voor de totale inhoudsopgave kijk op: Vlinder zijn vrij

OVER MEZELF

Eindelijk heb dan nu, met uitzicht op de Stille Oceaan, de gelegenheid om iets over mijn gevoel te vertellen, nu mijn vorming tot vlinder aanstaande is.

Het leven is voor mij vol enthousiasme, vreugde, verwondering, plezier, gelach, verrassingen, voldoening, rust en in het bijzonder gemoedsrust.

Ik maak me nergens meer zorgen over, speciaal niet over geld. Uit persoonlijke ervaring en door testen en uitdagen ben ik er zeker van, dat mijn Oneindige Ik me zal geven wat ik voor mijn ervaringen nodig heb en dat dit altijd zo is geweest. Als dat niet zo was, dan waren die ervaringen niet voor mij bedoeld. Aan deze zijde van Het Veld heb ik niet het vermogen deze voor mijzelf te creëren. Eigenlijk heb ik geen idee waar het geld steeds vandaan komt en dat hoeft ook niet. Het zal er zijn, uit bronnen die ik niet verwacht of kan bedenken. (Zie hoofdstuk dertig, Geld, in deel drie.)

Ik vertrouw volledig op mijn Oneindige Ik, omdat ik ervaringen heb gehad die hebben bewezen dat dit vertrouwen terecht is; daarom kost me dat geen moeite. Voor mijn Oneindige Ik ben ik zijn representant in het Mensenspel; het houdt van me en zorgt voor me en zal het de juiste ervaringen voor me creëren – zoals het altijd al heeft gedaan – tot op het kleinste detail. (Zie hoofdstuk negenentwintig, Vertrouwen, in deel drie.)

Zelf heb ik geen persoonlijke behoeften of wensen, hoewel ik wel mijn voorkeuren heb zoals ik heb uitgelegd. Ik denk nooit aan wat ik niet heb, maar heb waardering voor wat ik wel heb. Behoeften en wensen zijn vaak gebaseerd op oordelen, omdat we denken dat het beter is dat te hebben. De waarheid is dat hetgeen je nodig hebt altijd al vlak voor je neus aanwezig is, als je die oordelen maar achter je laat.

Ik hou geen rekening met de toekomst en vraag me nu af of het verleden wel ooit bestaan heeft. Ik heb geen doelstellingen, geen agenda’s, er is niets wat ik zou moeten. Ik leef voor het moment.

En toch heb ik nog mijn dromen. Rudyard Kipling zegt dat mooi en zijn gedicht If:

If you can dream and not make dreams your master,

If you can think and not make thoughts your aim,

If you can meet with Triumph and Disaster,

And treat those two imposters just the same.₁

Ik heb weinig problemen en conflicten en ben vrijwel zonder pijn en lijden, op één uitzondering na, waarover ik het verderop zal hebben.

Ik ben vrij van ’s werelds dualiteit, wat betekent dat ik goed en kwaad gewoon niet zie. Soms heb ik over ietsdaarbuiten nog wel eens een oordeel, dat ik dan als een achtergebleven egolaag beschouw. Ik vertrouw hierbij op mijn Oneindige Ik, die voor mij de hologrammen zal creëren waarmee ik die kan verwerken; verder hoef ik nergens rekening mee te houden. Het is overigens al even geleden sinds de laatste van enige betekenis voorbij kwam.

Meestal zie alleen maar volmaaktheid om me heen, niet alleen in de voor mij gecreëerde wereld, maar ook in oorlogen, geweld, pijn en lijden. Immers, uit eigen ervaringen, testen en uitdagingen weet ik dat dit model onecht is; dat het een spel is, door bewustzijn, in bewustzijn en voor bewustzijn.

Mijn omgang met andere mensen met de wereld en met mijzelf gaat zoals ik me altijd heb gewenst. Ik heb een fijne familie en veel vrienden; ik hou van ze maar heb er geen bindingen mee. Ik behoor tot geen enkele groep en voel me nooit eenzaam of alleen.

’s Morgens sta ik met enthousiasme en verwachtingsvol op, nieuwsgierig naar wat mijn Oneindige Ik voor mij in petto heeft die dag.

Het is een prettig om te weten dat ik voor mijn ervaringen niets hoef te doen, niet na hoef te denken of ik iets moet laten gebeuren. Zolang mijn Oneindige Ik mij als Speler wil, weet ik uit ervaring dat het voor alles wat ik nodig heb zal zorgen en dat ik niet steeds de eindjes aan elkaar hoef te knopen. En het is een hele opluchting te weten dat ik nooit iets fout heb gedaan en ook nooit iets fout zal doen; dat iedere reactie en respons op ervaringen voor mijn Oneindige Ik van waarde is, dat geen enkele reactie beter of slechter is dan de andere.

Ik verwonder me iedere dag over de schoonheid en de luister van de wereld om me heen. Hier ben ik dan, aan de Middellandse-Zeekust van Spanje, omgeven door water, bomen, strand, blauwe lucht en warmte…, een hologram en een schepper dat me in constante verwondering brengen. Ik lach veel, voel dankbaarheid en vraag me (retorisch) af hoe ik hier terecht ben gekomen, verwondert over het holografisch universum als geheel. Het is geweldig hoe iedere Speler een eigen unieke en onafhankelijke holografische ervaring heeft, hoe deze hologrammen naadloos en volmaakt met elkaar integreren en zo elkaar iets kunnen schenken. Wat een geweldig spel!

Mediteren of bidden doe ik niet, ik probeer klaarwakker te zijn om op de rimpelingen van het universum te letten, deze te volgen zonder sturen, dus met ‘losse handen’. (Iets voor een koan?)

Ik observeer – ben getuige – van wat er om me heen gebeurd, met andere mensen, met plaatsen en dingen, zonder er bij betrokken te raken of er binding mee te hebben. En hoewel ik het iedereen al het mooie gun wat ik zelf meemaak, weet ik dat hun ervaringen ook volmaakt zijn, dat verandering in hun ervaringen om een zelf genomen besluiten vragen, om reacties, en dat ik daarbij niets anders kan doen dan de verandering te zijn die ik hun toewens.

Ik heb geen angst voor de dood of voor niet-zijn. Totdat anders blijkt neem ik aan dat als dit lichaam sterft, mijn rol als Speler in dit Spel voorbij is; ik heb daar vrede mee. Het is dan een prachtige rit geweest. Mijn gevoelens als Speler zullen dan naar mijn Oneindige Ik zijn gezonden en zullen van die oneindige toestand deel gaan uitmaken.

Omdat ik niet langer al die egolagen met me meedraag die mijn identiteit definieerden en bepaalden, voel ik me ontspannen en opgelucht. Ik hoef niet langer vader, echtgenoot, ex-echtgenoot, zoon, geliefde, vriend, coach, leraar, mentor, student, musicus, politicus, piloot, chiropractor, zakenman, manager, of de man van twaalf ambachten en dertien ongelukken te zijn. Weldra zal ik ook geen scout meer zijn en volledig vrij zijn om mezelf te zijn, wat niets is.

Om kort te gaan, is het leven voor me meer dan ik ooit had verwacht; wat ik nu ben, daar heb ik jaren en jaren op gehoopt, en ik ben nog niet eens volledig getransformeerd tot vlinder. Wie weet wat er nog gaat komen.

Ik weet dat ik mijn taak heb volbracht, omdat ik nu weet wat die taak inhoudt en waarom ik hier ben.

Ik ben de Speler van mijn Oneindige Ik en ben gecreëerd om mee te doen in het Mensenspel; ik voel me hierdoor vereerd en bevoorrecht en verder niets. Ik heb het opgegeven om iets te zijn wat ik niet ben. Dat noem ik ‘sereniteit van zijn,’ dat is de zijnsstaat van volledige acceptatie en waardering voor ‘wie ik ben.’

Ik herinner me een zeiltocht over de oostelijke Atlantische Oceaan, van Madeira naar Tenerife op de Canarische eilanden…

Het was een nacht als in een droom. Ik stond aan het roer van de Kairos, een schoener van tachtig voet, en keek op naar de nachtelijke hemel die bezaaid was met sterren. Er was geen enkel licht, geen land in zicht. Een gunstige wind vulde de zeilen en het enige geluid was dat van het schip op een vredige zee. Nu en dan trokken dolfijnen groene fosforescerende sporen voor de boeg.

Ik was alleen aan dek. Er waren nog twintig anderen aan boord, voor een workshop van een week, plus een twaalftal prachtige vrouwen die Ja zouden zeggen als ik ze zou vragen. Op dit uur echter sliepen ze, benedendeks, erop vertrouwend dat ik ze veilig naar hun bestemming zou brengen.

‘Kan er iets volmaakter zijn?’ dacht ik, terwijl ik het schip op koers hield.

Maar bij de volgende gedachte vervloog de droom.

‘Waarom ben ik dan niet gelukkig?’

En het was waar: Als ik eerlijk was over mijn gevoel, nu zo’n vijftien jaar geleden, dan voelde ik me niet gelukkig. Daar stond ik, vijftig jaar oud, omgeven met alles wat ik van het leven verwachtte. Zelfs meer dan waar ik om gevraagd had. Dit was er dus bereikt. Ik trof mezelf aan in een situatie die me rechtstreeks naar het Nirwana zou kunnen voeren. Hier had ik mijn hele leven aan gewerkt en op gehoopt; en toch was ik niet gelukkig.

In die tijd zat ik nog in het filmtheater, uiteraard, waarin je sowieso niet gelukkig kunt zijn. Maar wat voor mij interessant is, is om die situatie te vergelijken met het heden, nu zo’n vijftien jaar later, om in te zien dat het omgekeerde waar is. Nu voel ik me echt gelukkig, onafhankelijk van wat er om me heen gebeurd.

Volgens Jed McKenna kom je met spirituele autolyse op een punt dat je klaar bent…

Een paar mijl van ons huis bij een kruispunt, kwam Paul naast me lopen. Dat beviel me wel. Het bevalt me altijd om te zien hoe iemand op een punt komt waar ik dacht dat Paul was aangeland. Hij kwam zwijgend met me mee lopen. Het duurde tien minuten voor hij zei: ‘Ik ben klaar.’ Ik lachte en er ging warmte door mijn hart. Verwarmd door herinnering, de dag dat ik tot dezelfde verrassende en onmiskenbare conclusie was gekomen, warmte voor de keren dat ik het van anderen had gehoord. Warmte dat iemands reis hier eindigt en warmte voor wat nog gaat komen. Zo is het als je aankomt; geen toeters en bellen, geen stralende achtergrondverlichting, geen engelenkoren. Zoals Layman P’ang het zegt: ‘je bent maar een gewone jongen die klaar is met zijn werk.’ ‘Ik heb geen vragen meer,’ zei Paul. Daarmee bedoelde hij niet dat hij geen vragen meer voor mij had, maar bedoelde dat hij geen vragen meer had, punt. Zo dus, op die manier kom je aan het eind, je bent gewoon klaar.₂

Er zijn geen vragen meer, niet van enig belang tenminste; maar ik kan niet zeggen dat ik klaar ben. Dat ben ik nog niet en ik weet het. Ik zit nog in mijn cocon en hoewel ik het voor me zie als een stralend licht aan het einde van de tunnel, is de Stille Oceaan nog steeds een eindje bij me vandaan.

Het is me gelukt om de Rocky Mountains over te komen, maar de klim over de Divide₃ was moeilijk en vol met inperkingen; ik ben de grote North American Desert overgestoken₄, waar ik de bagage heb achtergelaten die ik onderweg had verzameld, om te overleven; en ik ben over de Sierra Nevada gekomen₅, de laatste ups en downsvoordat de oceaan wordt bereikt.

Tijdens dit proces heb ik een veilige reisroute gevonden, ook voor anderen – geen gemakkelijke route, maar een veilige route – voor hen die haar ook willen gaan. Ik heb besloten hier te stoppen en als scout rapport uit te brengen, over wat ik tot dusver heb ontdekt, voordat ik details vergeet of de motivatie verlies.

Voordat ik de oceaan zal bereiken heb ik nog een stevige egolaag te verwerken. Het heeft met het lichaam te maken en zo lang ik nog in mijn cocon zit wacht die op me.

Robert Scheinfeld noemt deze bagagepakketten eieren – emotionele eieren, geldeieren, angsteieren, enz. – die we dienen te openen, om dat wat erin zit te verwerken.

Het lichaamsei is voor het ego misschien wel het laatste en moeilijkste om los te laten, althans bij mij, maar waarschijnlijk bij velen. Uiteindelijk identificeren we ons behoorlijk met het lichaam; het bepaalt in grote mate wie we denken te zijn. Ook als een Volwasmens aan het idee went dat er geen daarbuiten daar buiten is – dat niets wat in het holografisch universum wordt waargenomen echt is – is er de neiging dat buiten beschouwing te laten, en nog steeds te denken dat het echt is, dat het lichaam echt is en al het andere niet.

Ik had moeite met het verwerken van mijn mentale, spirituele en emotionele eieren, maar ik vind het verwerken van mijn fysieke ei wel bijzonder moeilijk. Met het loslaten van oordelen, angsten en de daarmee verbonden egolagen, had ik als het om het daarbuiten ging weinig moeite. Maar voor mijn lijf gaat dat niet op.

Ik werk er nu aan en heb zelfs enige vooruitgang geboekt, maar het is net of mijn ego weet dat dit de laatste loodjes zijn voorafgaand aan zijn virtuele vernietiging en uit alle macht terugvecht. Ik zie mezelf op een heuveltop naar de oceaan kijken, wetende dat mijn lichaam me in deze conditie daar níet naartoe kan brengen. Tijdens de reis over de Rockies, door de woestijn en over de Sierra Nevada heb ik dat vaak in me om laten gaan, en ik moet toegeven dat ik dit tijdens mijn filmtheaterperiode heb verwaarloosd.

Waar het op neerkomt is dat ik veel fysieke pijn heb.

Echter… Ik kan je melden dat de pijn onecht is en dat het lichaam onecht is. Ik kan je melden dat het lichaam slechts een hologram is en in een oogwenk kan veranderen en over een minuut volledig pijnvrij zou kunnen zijn, zoals bij gedocumenteerde gevallen van meervoudige persoonlijkheidsstoornissen is bewezen:

Een meervoudige persoonlijkheidsstoornis of DIS is een bizar syndroom waarbij twee of meerdere gescheiden persoonlijkheden in één lichaam voorkomen. Slachtoffers van deze stoornis, de ‘meervoudigen’, zijn zich daar vaak niet van bewust. Ze realiseren zich niet dat hun lichaam van hand tot hand gaat tussen verschillende persoonlijkheden en vinden eerder dat ze lijden aan een vorm van geheugenverlies, verwarring of black-outs. Er kan bij meervoudigen sprake zijn van acht tot dertien persoonlijkheden, hoewel er bij supermeervoudigen wel meer dan honderd subpersoonlijkheden kunnen voorkomen…

Deze vorm van meervoudigheid kan als het ultieme voorbeeld van ‘fragmentatie’ worden gezien zoals de kwantumfysicus David Bohm het noemt. Het interessante is, dat als de psyche zichzelf fragmenteert, het niet in kartelige brokstukken uiteen valt, maar een collectie wordt van kleinere eenheden, kompleet en zelfonderhoudend met eigen angsten, motivaties en wensen. Ze zijn met de dynamiek van de originele persoonlijkheid verbonden, wat suggereert dat er een soort van holografisch proces bij betrokken is…

Een andere bijzondere eigenschap is, dat bij meervoudigen verschillende persoonlijkheid verschillende hersengolfpatronen laten zien. Dat is opmerkelijk omdat, volgens Frank Putnam, psychiater aan de National Institute of Health die dit fenomeen heeft bestudeerd, normaal gesproken iemands hersengolfpatronen niet veranderen, zelfs niet bij extreme emoties. En omdat hersengolfpatronen zich niet tot een enkel neuron of tot een groep van neuronen beperken, maar een eigenschap is van het gehele brein, suggereert ook dit dat er een holografisch proces aan het werk is. Net zoals een meervoudig hologrambeeld vele complete scènes kan bevatten en weergeven, zo kan het breinhologram waarschijnlijk op soortgelijke wijze meervoudige persoonlijkheden voortbrengen…

Net als de verschillende hersengolfpatronen, verschillen de subpersoonlijkheden bij een meervoudige ook psychisch van elkaar. Elk ervan heeft een eigen naam, eigen leeftijd, herinneringen en aanleg. Vaak hebben ze hun eigen handschrift en melden een eigen geslacht, culturele en raciale achtergrond, artistiek talent, vreemde taal en IQ.

Nóg opmerkelijker zijn de biologische verschillen die in het lichaam van een meervoudige bij persoonlijkheidsverwisseling kunnen optreden. Regelmatig verandert de medische conditie op mysterieuze wijze, als de ene persoonlijkheid een andere overneemt. Dr. Benner Braun van de International Society for the Study of Multiple Personality in Chicago, heeft een geval beschreven waarbij alle subpersoonlijkheden allergisch waren voor sinaasappelsap, behalve één. Als de man terwijl een allergische persoonlijkheid overheerste sinaasappelsap dronk, dan kreeg hij veel last van huiduitslag. Maar bij de niet allergische kon hij gewoon sinaasappelsap drinken en verdween de uitslag meteen…

Bij meervoudigen zijn het niet alleen de allergieën die schijnbaar aan en uit worden gezet. De twijfel over de onderbewuste invloed van een medicijn bij meervoudigen wordt op farmacologische tovenarijachtige wijze uitgebannen. Een dronken meervoudige kan bij verandering van persoonlijkheid ogenblikkelijk nuchter worden. Verschillende persoonlijkheden reageren verschillend op verschillende medicijnen. Braun beschrijft een geval waarbij 5 milligram diazepam, een kalmeringsmiddel, de ene persoonlijkheid verdoofde, terwijl op een andere zelfs 100 milligram geen enkel effect had. Vaak zijn bij meervoudigen één of meerdere persoonlijkheden kinderen, en als een volwassen persoonlijkheid na medicijngebruik werd overgenomen door een kind, dan was dit teveel voor het kind en was er sprake van een overdosis. Anesthesie bij meervoudigen geeft vaak problemen en er zijn verslagen van meervoudigen die wakker werden op de operatietafel als een niet verdoofde persoonlijkheid overnam.

Andere zaken die van persoonlijkheid tot persoonlijkheid kunnen variëren zijn: lidtekens, brandplekken, cysten en rechts- of linkshandigheid. Het gezichtsvermogen kan verschillen en er zijn meervoudigen die twee of drie verschillende brillen bij zich hebben voor hun verschillende persoonlijkheden. De ene kan kleurenblind zijn, de andere niet, en zelfs de kleur van de ogen kan verschillen. Er zijn gevallen van vrouwen die per maand twee of drie keer menstrueerden, omdat iedere subpersoonlijkheid haar eigen cyclus had. Spraakpatholoog Christy Ludlow ontdekte dat de stempatronen van meervoudige persoonlijkheden verschillen, een prestatie, want dat vraagt zo’n diepgaande fysiologische verandering, dat zelfs een kundig acteur zijn stem niet voldoende kan veranderen om zijn stempatroon te verbergen. Een meervoudige die voor diabetes werd opgenomen, verbaasde haar artsen door geen symptomen meer te hebben nadat ze was overgenomen door haar niet diabetische persoonlijkheid. Er zijn verslagen van epilepsie die kwam en ging, samen met het veranderen van persoonlijkheid, en psycholoog Robert A. Phillips Jr. rapporteert zelfs het ontstaan en verdwijnen van tumoren (overigens zonder te melden wat voor tumoren).

 Meervoudigen herstellen vaak sneller dan normale individuen. Er zijn bijvoorbeeld verscheidene rapporten over derdegraads verbrandingen die buitengewoon snel genazen. De verbazingwekkendste is wel die van een onderzoekster – Dr. Cornelia Wilbur, een therapeute die haar pionierswerk met ene Sybil Dorsett beschijft in haar boek: Sybil – die ervan overtuigd is, dat meervoudigen minder snel verouderen als andere mensen…₆

 

Het is waar. Mijn lichaam kan in een oogwenk veranderen; de pijn kan verdwijnen en ik zou totaal gezond kunnen zijn. Wat daarvoor nodig is, is dat mijn Oneindige Ik een nieuw hologram van mijn lichaam download en ik zou een tel later ‘off and running’ zijn.

Verstandelijk weet ik het allemaal, maar verdorie…, op dit moment is de pijn er nog steeds.

EINDNOTEN

1. Kipling, Rudyard, If – Verder lezen
2. McKenna, Jed, The Enlightenment Trilogy – Verder lezen
3. Wikipedia, Continental Divide – Verder lezen
4. Wikipedia, North American Desert – Verder lezen
5. Wikipedia, Sierra Nevada – Verder lezen
6. Talbot, Michael, The Holographic universe, pp. 74-76, 97-100 – Verder lezen