Vlinders zijn vrij is een boek geschreven door Stephen Davis. Hij verwoord in dit boek zijn kijk op onze werkelijkheid. Een kijk die voor een groot gedeelte aansluit bij mijn eigen kijk op de werkelijkheid, de virtuele holografische realiteit. Omdat Stephen het op een zeer unieke wijze beschrijft wil ik jullie dit niet onthouden.         De komende tijd zal ik het complete boek op mijn blog publiceren.               Stephen heeft zijn boek vrijgegeven voor publicatie.   Voor de totale inhoudsopgave kijk op: Vlinder zijn vrij

WEERSTAND

Na uren van spirituele autolyse heb ik nog iets opgeschreven dat waar is:

Wat je blijft weerstaan, blijft bestaan.

Ik geloof dat ik dat het voor het eerst van L. Ron Hubbard hoorde – een van zijn geniale momenten vele jaren geleden – nog voordat anderen het ook gingen zeggen en voordat hij de weg kwijt raakte. Zelf ben ik er dus niet mee aangekomen, maar heb het wel getest en ondervonden dat het waarheid bevat.

Op het internet vind ik veel referenties naar die woorden, naar bronnen en groepen, van de beroemde psychiater Carl Jung (ik kan niet verifiëren of hij dat gezegd heeft) en EST (Warner Erhard nam voor de basis van EST die van L. Ron Hubbart over) tot Neale Donald Walsch’s Conversations with God. Het is ook in The Secretvan Rhonda Byrne gebruikt. Maar zoals gebruikelijk in het filmtheater, werd de ware betekenis en toepassing veranderd, zodat Volwasmensen dit juweel van wijsheid voor hun eigen zelfverbetering gingen uitproberen, met meer inperkingen tot gevolg.

Iedere keer als we ergens weerstand tegen bieden, gebruiken we ons energie verkeerd. Het is veel beter – en veel gemakkelijker – om met die weerstand, tegen iets wat we niet willen, te stoppen en ons te focussen op dat wat we wel willen. Probeer in plaats van armoede te bestrijden en te ploeteren met een tweede baan voor meer geld, te focussen op welvaart en op een positieve houding tijdens het werk. Als je een hekel aan je baan hebt en daar iedere morgen aan denkt, dan biedt je weerstand tegen je werk. Dat kan een promotie of het vinden van een betere baan moeilijker maken.₁

De Wet van Aantrekking zegt eenvoudig, dat je met je denken dingen aantrekt. Je dominante gedachten zullen een weg vinden zich te manifesteren.₂

Je zult inmiddels door hebben wat hier in deze interpretatie van ‘Wat je blijft weerstaan,blijft bestaan,’ niet klopt, hoe deze is verdraaid en voor de Volwasmens onwerkbaar is gemaakt (zoals het ook moet zijn). Laat me het voor de zekerheid duidelijk maken…

Het uitgangspunt is dat je moet stoppen met negatieve gedachten en je moet focussen op positieve gedachten, want door te focussen op negatieve gedachten zullen die beklijven en het voor de positieve gedachten onmogelijk maken zich te manifesteren. Klopt hé?

Maar dat uitgangspunt is gebaseerd op een oordeel: negatieve versus positieve gedachten. Het is ook gebaseerd op de onwaarheid dat je iets zou kunnen manifesteren in jouw holografische universum.

De waarheid is dat weerstanden gebaseerd zijn op oordelen; of anders gezegd, een weerstand kan niet zonder een oordeel bestaan. Als je iets als negatief veroordeeld, biedt je er weerstand tegen. De oplossing ligt dus niet in het ontkennen of negeren van negatieve gedachten en je te focussen op de positieve, maar in het elimineren van het oordeel dat de oorzaak is van die weerstand.

Wil je een betere baan? Oordeel dan niet over de huidige en je zult er tegelijkertijd ook geen weerstand meer tegen voelen.

Hoewel ik dit niet als waarheid neer wil leggen, heb ik wel ondervonden dat ik in een ervaring blijf hangen als ik die veroordeel en er weerstand tegen heb. Alleen als ik stop met oordelen en daarmee automatisch met weerstand bieden, kan mijn ervaring veranderen.

Een voorbeeld hiervan is toen ik twintig jaar oud was. Ik was in die tijd weg van Peter Marshall en ik noemde net als hij God de Chef. Ik zat toen in Venezuela in Carácas, om de Spaanse equivalent van Up with People op poten te zetten.

Ik zat ongeveer een jaar bij Up with People en was de meeste tijd de drummer; maar ik wilde meer. Ik wilde een musicaldirecteur worden en ik beoordeelde mijn drummen als minder dan wat ik wilde en aankon, en had er dus weerstand tegen.

Op een dag toen ik in Carácas zou overnachten, deed zich bij mij een verandering voor en ik deed een oprecht gebed…

‘Chef, ik heb wat besloten. Als u wilt dat ik mijn verdere leven drummer blijf, als dat de beste manier is om u en de rest van de mensheid te dienen, dan zal ik dat doen – met vreugde en plezier, dat beloof ik.’ En ik meende het.

…op dat moment gaf ik al mijn oordelen en weerstand tegen het drummen op.

De volgende dag kreeg ik een telefoontje van de CEO van Up with People, dat hij een derde cast wilde vormen, en of ik maar meteen terug wilde komen omdat hij daarvoor een musicaldirecteur nodig had.

Zo zou ik nog meer voorbeelden uit mijn leven kunnen opnoemen, maar je zult mijn punt begrijpen.

Wat je blijft weerstaan, blijft bestaan.

Het is zelfs zo dat, hoe weerstand je tegen negatieve gedachten biedt om ze te vervangen voor positieve, des te meer negatieve gedachten je zult hebben. Is dat niet wat het betekent? Ben je, als je probeert te focussen oppositieve gedachten, niet bezig de negatieve te verdringen? En zullen die zich dan niet verzetten?

Het is als met dat oude spelletje, ‘probeer niet aan olifanten te denken.’ En natuurlijk zul je dan alleen nog maar aan olifanten denken.

Daarom werken The secret en de ‘Wet van Aantrekking’ niet; het is tenminste één van de redenen. De andere is dat ze deel zijn van het filmtheater en daarom niet kunnen werken, behalve dat ze voor meer inperkingen zorgen.

Een voorbeeld zijn de vredesactivisten, die vandaag de dag overal tevoorschijn komen. Maar door tegen oorlog weerstand te bieden, krijg je oorlog; als je weerstand biedt tegen geweld, krijg je geweld; en alsvredesactivist biedt je weerstand tegen oorlog en geweld, ondanks wat sommigen van hen beweren. Dus met meer vredesactivisten krijgen we meer oorlog in de wereld. Volg het nieuws maar.

Vredespogingen leiden af van de oorzaak, jouw oordelen en egolagen. Mahatma Gandi zei: ‘wees de verandering die je de wereld wenst.’ Hij zei niet: ‘wees de verandering die je de wereld wenst, en ga erheen om dat te veranderen,’ of ‘ga er heen en maak iedereen zo als jij.’

Het is nogal eenvoudig. We zouden moeten stoppen met oorlog als slecht en verkeerd te beoordelen, maar deze als volmaakt te zien en juist te omarmen. Als je hier, samen met al het andere in je hologram geen weerstand meer tegen te biedt, dan zal het niet langer voortbestaan.

Jezus zei…:

En ik zeg jullie je niet te verzetten tegen wie kwaad doet, maar wie je op de rechterwang slaat, ook de linkerwang toe te keren. 40 Als iemand een proces tegen je wil voeren en je onderkleed van je wil afnemen, sta hem dan ook je bovenkleed af. 41 En als iemand je dwingt één mijl met hem mee te gaan, loop er dan twee met hem op. 42 Geef aan wie iets van je vraagt, en keer je niet af van wie geld van je wil lenen.₃

Het gaat dus net alleen over het stoppen met weerstand bieden. Het gaat ook over het omarmen van dat waar je weerstand tegen biedt, over het stoppen met te willen herstellen, veranderen of verbeteren, ons te realiseren dat het reeds volmaakt is. Dat is het wat wat je blijft weerstaan, blijft bestaan betekent.

Wat valt er te weerstaan? Al die ervaringen die tot op het kleinste detail door jouw Oneindige Ik werden gecreëerd? Wat is er te weerstaan? Zou je daarmee niet zeggen dat jouw Oneindige Ik het bij het vereerde eind heeft en dat je het niet vertrouwd?

Het zal zo langzamerhand duidelijk zijn dat het schrijven van dit boek deel van mijn eigen spirituele autolyse uitmaakt, en dat het me niet verbaast als er in mijn hologram een ervaring opduikt die me iets wil vertellen, die te verwerken en in dit boek te vermelden.

Toen ik het laatste hoofdstuk schreef, kwam de familie van een vriend van me een paar weken logeren, samen met hun vier jaar oude zoontje die de gewoonte had om uit frustratie of uit enthousiasme zo hard mogelijk te krijsen. Dat gekrijs werd door de muren van de omliggende bebouwing versterkt en ging door merg en been. Het zou een glas kunnen doen versplinteren.

De ouders deden dan niets anders dan wat lachen. Toen ik mijn vriend daar naar vroeg zei hij, dat Duitsers en Zwitsers hun kinderen zo opvoeden en dat alleen de Britten het gegil van hun kinderen proberen te onderdrukken.

Goed, ik kan begrijpen dat verschillende culturen verschillende opvattingen over kindergedrag hebben en heb daar geen oordeel over, hoewel ik mijn kinderen anders heb opgevoed en dat zo nog steeds zo zou doen (wat niets met onderdrukking heeft te maken). Tijdens mijn verblijf in Europa heb ik gemerkt, dat Europeanen over het algemeen naar anderen toe nonchalanter zijn dan Amerikanen, zoals in het verkeer of door te blijven staan in een drukke deuropening én door het effect van kindergekrijs op anderen te negeren.

En dus bood ik een paar minuten weerstand tegen dat gekrijs, temeer omdat ik hoofdstuk zeventien wilde afronden. Maar meteen daarop besteedde ik een paar momenten aan het verwerken van die weerstand en realiseerde me dat ik bindingen had met de egolaag van de schrijver, die wilde ruimte om te schrijven. Eenmaal dat losgelaten, was ik vrij om me met de stroom mee te laten drijven en besloot, dat mijn Oneindige Ik een pauze voor me in gedachten had, alvorens ik met het volgende hoofdstuk zou beginnen.

Gelukkig was het die dag koeler dan normaal voor midzomer, bewolkt met wat opbouwende onweerswolken; ik kon voor het eerst in weken een wandeling gaan maken zonder die verzengende hitte, iets wat ik graag doe. Ik zette mijn mp3 speler op en ging het strand van de Middellandse Zee langs, luisterend naar hits van Abba en mijn eigen boogieversie van Take a Chance on Me en Dancing Queen.

Het was fijn weer eens te wandelen, iets waar ik van hield en als een geschenk opvatte van mijn Oneindige Ik,voor het vele werk aan dit boek. Gaande de wandeling ging het steeds beter. Wind en zee zorgden voor een prachtig schouwspel en ik kwam onderweg prachtige vrouwen tegen, de ene na de andere. Een van hen was zo mooi, dat ik stopte om haar dat te zeggen, wat zij beantwoorde met een lachje en een ‘Thank you,’ in het Engels!

Aan het einde van het strand nam ik in een café een paar glazen ijsthee met wat chips, een traktatie die ik in tijden niet meer had gehad. Ik voelde me er geweldig bij en was verfrist naar lichaam en geest.

En ik voelde dankbaarheid (in stilte), voor het vier jaar oude jochie, zijn ouders en mijn vriend, voor hun rol in het kunnen loslaten van deze egolaag van me, om achter de computer weg te gaan, weer eens naar het strand; dankbaarheid naar mijn Oneindige Ik voor deze mooie ervaring; en naar mezelf, voor de bereidheid mijn weerstand te onderzoeken zo gauw die opkwam. Ik had die wandeling niet graag gemist.

Maar nu betwijfel ik of dat joch ooit zal ophouden met krijsen… Tjonge! Hij hield niet helemaal op, maar deed het wel wat minder en het stoort me lang zoveel niet meer.

Vele jaren geleden had ik een vriend die onfatsoenlijk veel geld verdiende met het ontrubberen van landingsbanen. Maar op zijn vijfenvijftigste werd er kanker bij hem geconstateerd en men gaf hem nog twee jaar.

In plaats van tegen de kanker te vechten, besloot hij die als zijn lot te accepteren en die laatste twee jaar te besteden aan zijn land waar hij van hield en dat hem zoveel fantastische mogelijkheden had gegeven. Hij begon een tijdschrift met de naam The Duck Book, dat inging op de ware natuur van het economische systeem van de U.S. en verkocht levenslange abonnementen á $10 – zijn leven lang, niet de jouwe. Hij zou immers dood zijn na twee jaar, dus wat gaf het.

Twee jaar later was zijn kanker verdwenen. En zo hij had een nieuw probleem: het onderhouden van duizenden levenslange abonnementen á $10. Dat werd opgelost toen hij een paar jaar later in Costa Rica werd vermoord; hij werd een te groot risico voor ’s werelds financiële kartel. Maar daar gaat het niet om… Het punt is…, wel, je begrijpt het, het niet weerstaan van kanker…

In 2009 heb ik een aantal workshops over het holografische universum en over het Mensenspel gegeven. Onderdeel daarvan waren een aantal oefeningen voor de deelnemers, om de theorieën uit te proberen en om ze wat persoonlijke ervaringen mee te geven.

Drie van die oefeningen werden sterk aanbevolen, en zijn ook voor jou van belang. De eerste bestaat uit een dag lang – slechts vierentwintig uur – niets te doen wat je niet enthousiast van wordt. Geen ‘zullen en moeten.’ Dat zal nog niet zo eenvoudig blijken. Uit de eerste helft van het Spel zijn nog veel gewoonten overgebleven – geloof dat gaandeweg boven komt. Maar bedenk dat het slechts voor een dag is, en zie wat er gebeurd. Kijk bijvoorbeeld of jouw Oneindige Ik je op een of andere manier beloont, om je te laten merken dat het voor deze werkt, en dat het dat voor jou ook doet.

Bij de tweede oefening neem je opnieuw een dag van vierentwintig uur, waarin je niets doet dat ‘iets zal laten gebeuren,’ maar waarbij je alleen reageert op dingen die op je af komen. Geen, plannen, geen agenda’s, geen doelstellingen. Geen gedachten dat je nog iets zou moeten doen of in je leven moet laten gebeuren. Reageer alleen op hetgeen jouw Oneindige Ik voor je creëert en zei wat voor ervaringen het zijn, en of ze je meer voldoening en vreugde geven dan je gewend bent.

De derde oefening is mijn favoriet. Een dag lang – vierentwintig uur maar – mochten de deelnemers alleen maar Ja zeggen, wat er hun hologram ook binnenkwam. Ze moesten het woord Nee vergeten en alleen maar Jazeggen tegen alles wat op hun pad kwam. Ga eens na, als je Oneindige Ik alles voor je creëert tot op het kleinste detail, waarom zou je daar geen Ja tegen willen zeggen en zien wat er gebeurd?!

Probeer je niet voor te stellen hoeveel weerstand ik tegenkwam…

‘Maar wat nu als iemand me iets vraagt wat ik niet wil doen?’

‘Zeg Ja en doe het.’

‘Maar wat als iemand daar misbruik van wil maken en weet dat ik alleen maar Ja kan zeggen?’

‘Nog een angst die je tegemoet moet treden.’

‘Maar wat als het illegaal of immoreel is?’

…en zo gaan de tegenwerpingen maar door, alle gebaseerd op angst en oordeel; en daar gaat het nu juist om, je die angsten en oordelen te laten zien – om de deelnemers de Ja ervaring mee te geven en vertrouwen te hebben in de ervaringen die hun Oneindige Ik voor hen aanmaakt.

Ik ontdekte een film uit 2008 die ik nog niet kende en nog niet had gezien (ik zat die tijd geïsoleerd in Portugal), met de titel Yes Man met acteur Jim Carrey. Na het zien vond ik het een briljante film, met veel hints en aanwijzingen die voor Volwasmensen in het filmtheater zijn te wensen. Ik kan deze film aanbevelen.

Er zijn er die het Ja karakter van de film minimaliseren, omdat de goeroespeler, ene Terrence, in het eind tegen zijn eigen advies ingaat, hoewel dat niet zo is.

De opzet is als volgt… Jim Carrey gelooft dat hij een verbond heeft gesloten om alleen maar Ja te zeggen, en als hij dat verbreekt er iets ergs met hem zal gebeuren. Hij breekt het verbond inderdaad en ligt na een verkeersongeluk samen met Terrence in het ziekenhuis.

‘Terrence, hef dat verbond op. Zo ga ik er aan!’

‘Er is geen verbond. Nooit geweest. Het was maar riffing.’

‘Riffing?’

‘Tja, ik moest toch iets zeggen. Je deed moeilijk; maakte me belachelijk voor m’n eigen publiek.’

‘Dus dat hele Ja gedoe is allemaal bullshit?’

‘Nee, je weet alleen niet hoe je het moet gebruiken, dat is alles.’

‘Ja, weet ik. Ja tegen alles en iedereen – erg moeilijk te begrijpen.’

‘Nee, daar gaat het niet om. Misschien in het begin, maar dat is om je er warm voor te krijgen, om een begin te maken. Dan ga je Ja zeggen, niet omdat het moet of omdat een verbond het van je wil, maar omdat je in je hart weet dat je het zelf wilt.’₄

Hier gaat het om: Waarom zou je tegen een ervaring van je Oneindige Ik niet Ja willen zeggen? Waarom zou je die ervaringen van het moment niet willen, wetende dat ze speciaal voor jou zijn gecreëerd? Waarom zou je wat dan ook in jouw hologram willen bestrijden?

Eigenlijk kan ik wel meer redenen bedenken, vrij goede zelfs.

Ten eerste, gebrek aan vertrouwen in je Oneindige Ik, wat is te begrijpen. Uiteindelijk heb je een heel leven in het filmtheater doorgebracht, met de ene ervaring na de andere waar je niet bepaald enthousiast over was en andere, betere wilde. Er was iets mee, iets dat zou moeten veranderen, verbeterd.

Eenvoudig gezegd resulteren ‘eerste helft’ ervaringen meestal in drama en conflict, in pijn en lijden – waarvan we inmiddels weten dat de oorzaak in oordelen en weerstand ligt. We hebben door deze ervaringen een historie vanNee zeggen opgebouwd en nemen aan dat door Ja te zeggen, ze zullen doorgaan en zelfs vermeerderen.

Een andere reden is dat we tot op zekere hoogte controlefreaks zijn – wij allemaal. In het filmtheater hebben we veel tijd besteed aan controlepogingen op van alles; ons leven, ons geld, de mensen rondom ons, de boze wereld waarin wij leven, enz. Uiteraard was die controle een illusie, behalve onze reacties daarop.

Ja zeggen vereist dat we die illusie opgeven, vereist dat we het stuur loslaten, dat we bij het roer weggaan, dat we met de stroom laten meedrijven, zonder weerstand.

Maak daarom Ja zeggen tot een gewoonte en zie waar het je heen leidt; het is de snelste manier om vertrouwen in je Oneindige Ik te krijgen. Het zal een van krachtigste en effectiefste wegen blijken te zijn naar vlinderwording. Geef het daarom eens vierentwintig uur de kans en zie voor jezelf…

Ja zeggen is hét antigif tegen weerstand.

Vierentwintig uur is niet te veel gevraagd, geen levenslange verplichting. Mochten de resultaten van die vierentwintig uur je bevallen, dan zou je het een volgende keer voor achtenveertig uur kunnen doen; daarna voor een week, en daarna voor altoos. En onthoud, om aan het einde van ieder dag voor die ervaringen waardering voor je Oneindige Ik te uiten, en naar jezelf voor je rol als Speler, voor het werk dat is gedaan.

Nog even een opmerking: je kunt hierbij niets verkeerd doen. Er zit geen truck achter of iets waar je voorzichtig mee moet zijn, je kunt niets verknoeien. Maak je dus geen zorgen. Zoals Nike pleegde te zeggen, Just do it.

Toen mijn jongste zoon zestien was, hadden we een man tot man gesprek waarvan ik niet weet of hij zich dat nog herinnert. Ik zei hem, dat als hij op een morgen wakker zou worden en de gedrevenheid zou voelen om een bank te beroven, dat ik wilde dat hij dat dan ook ging doen, om op pad te gaan en zich een masker en een pistool aan te schaffen (bij voorkeur een speelgoedpistool) en al het andere wat daarbij nodig was. Dan vervolgens zó naar die bank te lopen, dat het zou lijken dat hij die ging beroven; omdat, zo suggereerde ik hem, het niet perse nodig was die bank te beroven, hoewel ik niet in staat was het uiteindelijk een goed of slecht iets te vinden.

Er waren twee mogelijkheden. Hij zou bijvoorbeeld naar de bank kunnen lopen en zijn masker opdoen, en als er dan een filmproducent (dit was Hollywood) voorbij kwam, die hem zou stoppen en zeggen, ‘Jij bent precies waar ik naar zoek. Ik heb een filmrol die je op het lijf is geschreven. Ik betaal je $100.000 als je die rol neemt.’ De andere mogelijkheid laat zich raden.

In Yes Man realiseert Jim Carrey zich dat, als hij geen Ja had gezegd, hij nooit de liefde van zijn leven was tegengekomen, hoewel het onder onechte voorwendselen was, vanwege één of ander verbond. (Bekijk de videohier.)

* * *

Om terug te komen op die dag een paar jaar geleden, toen ik in mijn appartement zat zonder baan en inkomen, geen geld, geen vooruitzichten, geen geliefde, enz., en me volledig overgaf aan de realiteit van ‘wat is’ zonder emotie of spijt of enig verlangen mijn situatie te veranderen.

Je zult me begrijpen als ik nu zeg, dat ik toen alle weerstand tegen mijn holografische ervaring van het moment heb laten varen.

Binnen drie dagen verscheen Robert Sheinfeld in mijn hologram (via een dvd met zijn Home transformation systems), die me op de deur achterin het filmtheater wees en waar ik toen doorheen ben gegaan.

Nu kijk ik met een iets ander perspectief naar die ervaring; omdat ik stopte met oordelen en bestrijden, werd ik voor mijn Oneindige Ik voor de eerste helft van het Mensenspel onbruikbaar. Ik zond op de ervaringen van inperking en restricties geen emotionele reacties meer terug, waarvoor ik aanvankelijk wel het Spel meespeelde.

Ik stel me voor dat mijn Oneindige Ik ook andere Spelers heeft gecreëerd om in de eerste helft van het Mensenspel mee te spelen, die doorgaan met het terugzenden van gevoelens van onvolmaaktheid. Maar hierbij was ik niet meer nodig, ik zou die rol niet meer kunnen vervullen. In plaats daarvan ging ik gevoelens die bij de tweede helft van het Spel horen terug zenden – wat het is om in een achtbaan over de top van de eerste helling heen te gaan voor het vervolg van de rit – wat het Oneindige Ik met zekerheid net zo waardevol vindt.

Dat betekent niet dat je het ‘zonder weerstand zijn’ kunt voorwenden, om je Oneindige Ik voor de gek te houden om zo vanuit de eerste helft in de tweede te komen, wat je dan nog niet zult waarderen trouwens. Het zal je niet lukken om weerstanden te onderdrukken of te negeren; je zult ze totaal en volledig uit je systeem moeten verwijderen. Je moet bereid zijn de gecreëerde ervaringen van je Oneindige Ik te omarmen en ongeacht welke, deze te waarderen.

Zo lang je tegen dingen uit de eerste helft van het Spel nog weerstand biedt, kun je niet overstappen naar de tweede helft. Zo lang je weerstand biedt tegen volledige overgave, tegen het loslaten van oordelen, kom je de bergen niet over. Zo lang je weerstand biedt tegen het opgeven van je identiteit als rups, wordt je nooit een vlinder.

Gemakkelijker gezegd dan gedaan waarschijnlijk en beangstigend…