Vlinders zijn vrij is een boek geschreven door Stephen Davis. Hij verwoord in dit boek zijn kijk op onze werkelijkheid. Een kijk die voor een groot gedeelte aansluit bij mijn eigen kijk op de werkelijkheid, de virtuele holografische realiteit. Omdat Stephen het op een zeer unieke wijze beschrijft wil ik jullie dit niet onthouden.         De komende tijd zal ik het complete boek op mijn blog publiceren.               Stephen heeft zijn boek vrijgegeven voor publicatie.   Voor de totale inhoudsopgave kijk op: Vlinder zijn vrij

SPIRITUELE AUTOLYSE

Na ongeveer een jaar in je cocon en gebaseerd op succesvolle ervaringsresultaten van Roberts Proces, weet je nu met zekerheid dat er geen daarbuiten is daar buiten; dat de totale onderdompelingfilms niet echt zijn; dat jouwOneindige Ik alle ervaringen voor jou creëert, tot op het kleinste detail; dat je nooit ooit het slachtoffer van iets of iemand kunt zijn; als je ongenoegen voelt, dat alleen het resultaat is van jouw reactie op jouw films; dat je voor het Proces slecht enkele minuten nodig hebt – soms seconden zelfs – om achtergebleven oordelen te lokaliseren; dat je leven voornamelijk bestaat uit verwondering en waardering voor het Spel en de Spelers die je tegenkomt.

Dit is werkelijk een prachtige situatie; en toch voel je dat je nog niet klaar bent, dat er nog iets te verwerken is, dat je onbeantwoorde vragen hebt, dat je het ware antwoord op ‘wie ben ik?’ nog niet hebt, dat je op een punt van milde tevredenheid bent aangeland in plaats van enthousiasme en vreugde, met nog steeds wat momenten van onaangename ervaringen.

Hoewel er uitstekende resultaten mee worden behaald, heeft Roberts Proces inperkingen. Ik weet van anderen die hetzelfde ondervinden. 

Het Proces van Robert is effectief voor de ongenoegens die van daarbuiten lijken te komen, maar minder effectief als je op het punt bent aangekomen waarop er geen daarbuiten meer voor je is en je de wens hebt om het eerder daarbinnen te zoeken. Dat komt omdat oordelen slechts het topje van de ijsberg vormen; en als je die eenmaal met succes achter je hebt kunnen laten, ben je gereed voor de volgende stap in je metamorfose.

Onder de oordelen liggen de angsten die er de oorzaak van waren, met aangemaakte egolagen als resultaat – je onechte zelf die je dacht te zijn – die kan Roberts Proces niet aanspreken.

Althans zo was het bij mij.

In 2003 en nog steeds in het filmtheater, heb ik een auto-ongeluk gehad waarbij ik elf botbreuken heb opgelopen, in mijn nek en rug, waarbij ik een millimeter verwijderd ben geweest van levenslange verlamming. Er moest een nekwervel weggenomen worden die werd vervangen door een kooi van titanium, waarna ik zes maanden voor herstel in bed moest blijven.

In die tijd was mijn ex-vrouw drie maanden eerder hertrouwd met haar nieuwe man, waarvan de moeder recent bij hun in was komen wonen. Maar uit zorgzaamheid, liefde en uit meer dan bewonderenswaardig plichtsbesef, plaatsten ze een ziekenhuisbed in hun woonkamer, waar ik die zes herstelmaanden heb doorgebracht. Ze kochten zelfs op eigen kosten een caravan en plaatsten die op korte afstand van hun huis, waarin ik, toen ik weer wat kon lopen, mijn intrek kon nemen, terwijl ze nog eens zes maanden voor me zorgden.

In dat jaar werd de nieuwe echtgenoot van mijn ex-vrouw mijn beste vriend en zijn moeder behandelde me als was ik haar zoon. Na zevenenvijftig jaar had ik eindelijk de moeder die ik me als kind zo had gewenst, én een broer. De ouders van mijn ex-vrouw die dichtbij woonden, waren tevens een constante bron van zorg en liefde. Wat een ongelofelijke ervaring! Dat auto-ongeluk was op vele niveaus wel een héél speciaal geschenk van mijnOneindige Ik.

Maar wat kun je voor zoveel liefde en zorg terug doen? Ik was mijn ex-vrouw en haar man –hun hele familie – intens dankbaar en was de daaropvolgende zeven jaar bezig een manier te vinden om iets terug te kunnen doen, iets voor wat ze mij hadden gegeven. Dát nu bleek het onderwerp te worden van een serie holografische ervaringen die mijn Oneindige Ik voor mij in petto had.

Tijdens onze zeventien jaar samen, was ik zowel voor mijn ex-vrouw als voor haar man, scout en coach geweest. Deels vanuit mijn relatie met haar en deels door mijn ego, begeleidde ik haar – op haar verzoek – op haar zelfgekozen pad, dat ze daarvan niet zou afdwalen en om haar op koers te houden.₁ Haar man had me voor die hoedanigheid al vele malen overvloedig bedankt, voor hetgeen ik voor haar had gedaan.

Tien jaar na onze scheiding, was ik nog steeds met dit ego verbonden. Na anderhalf jaar in mijn metamorfose, toen er onverwachts communicatieproblemen bij mijn ex-vrouw ontstonden, zei mijn ego dat het een mooi geschenk zou zijn om nogmaals mijn diensten als coach aan te bieden – een mogelijk geschikt gebaar voor hun liefde en vrijgevigheid. ‘Als ik het haar alleen maar kon laten zien en begrijpen…’

Maar voor het eerst in onze relatie, ondanks alle bewijzen die ik aanvoerde, was mijn ex-vrouw het niet eens dat ze van haar koers was afgedwaald. Dit communicatieprobleem duurde een half jaar, terwijl ik probeerde haar bij te staan zoals ik eerder had gedaan, zonder succes deze keer. Ik begon meteen met Roberts Proces, zodat ik me gezien de situatie niet onaangenaam ging voelen of van streek zou raken. Ik nam haar niets kwalijk en beschuldigde haar niet; ook had ik niet langer de behoefte iets aan haar te willen veranderen.

Maar ik wist toen wél dat er iets bij mij niet klopte; ik had hulp nodig, iets anders dan Roberts Proces, om dat uit te vinden. Mijn Oneindige Ik liet toen Robert Scheinfeld (hoe ironisch en volmaakt) in mijn holografie verschijnen, die mij via een email introduceerde met Jed McKenna en zijn Enlightenment Trilogy…

Het externe zoeken is slechts één deel van het verhaal. De andere is het interne deel; de trage, pijnlijke vervellingsweg van het zelf, laag voor laag, beetje bij beetje.₂

Dankzij de communicatieproblemen van mijn ex-vrouw, was ik zover om de hardnekkige lagen van mijn ego te lijf te gaan, en daarmee de angsten die er de oorzaak van zijn.

In het eerste boek van zijn Enlightenment Trilogy: The Damnedest thing, introduceert Jed ons met een proces dat hij spirituele autolyse noemt. Ik laat in dit hoofdstuk en in de volgende Jed voor zichzelf spreken, omdat hij zich duidelijk uitdrukt en er voor mij geen reden is hem aan te vullen…

Autolyse betekent zelfvertering en spiritueel betekent… Tjonge, geen idee. Laten we zeggen dat het dat niveau van zelf is, welk de mentale, fysieke en emotionele aspecten omvat; jouwe koninklijke Ik-heid. Voeg de twee woorden samen en je hebt een proces waarmee je jezelf voedt, een stukje per keer, naar de louterende verterende vuren… Het is een onplezierig proces… Klinkt simpel, niet? Ja, dat is inderdaad alles.₃

De beste omschrijving die Jed van spirituele autolyse geeft, is in een gesprek met ene Arthur, in boek Een,Spiritual Enlightenment: The Damnedest Thing…

‘Schrijf een op wat je weet dat waar is, of waarvan je denkt dat het waar is, blijf schrijven tot je iets tegenkomt dat waar is.’

‘Pi is de verhouding van de cirkelomtrek tot zijn diameter,’ zegt Arthur.

‘Zeker, mee eens. Begin met zoiets onbetwistbaars en onderzoek dan de beginselen waarop die uitspraak is gebaseerd en volg die net zolang terug, totdat je niet verder kunt, iets basaals, iets dat waar is.’

‘Is Pi dan niet de verhouding van de cirkelomtrek tot zijn diameter?’ vraagt hij.

‘De vraag gaat van de veronderstelling uit dat er een cirkel is.’

‘Er is geen cirkel dan?’

‘Mogelijk, weet ik niet. Is die er?’

‘Nou, als ik eentje ga tekenen…’

‘Ik? Sinds wanneer heb je het bestaan van die Ik bewezen? Tekenen? Ben je het deel, waar je bevestigt dat je een afzonderlijk fysiek wezen bent in een fysiek universum met het vermogen waar te nemen, al voorbij geracet; tekenen? Werkelijk? Als dat zo is, moeten we van stoel verwisselen.’

Arthur denkt na en zwijgt een tijdje. ‘Ik denk dat je dát met het terug volgen bedoeld. Dat is verwarrend. Ik weet nu niet waar ik moet beginnen.’

‘Het maakt niet uit waar je begint, pak gewoon een draad en begin eraan te trekken. Je zou kunnen beginnen met Ramana Maharshi’s vraag: ’wie ben ik?’ of met ‘wat ben ik?’, en werk dat uit. Probeer gewoon iets te zeggen wat waar is, totdat je iets hebt gevonden. Schrijf en herschrijf. Hou het zuiver en haal overbodige egozaken eruit en volg het waar dan ook heen, tot je niet verder kunt.’

‘Hoe lang duurt zoiets meestal?’

‘Ik denk een paar jaar. Maar als je ermee klaar bent, ben je ermee klaar.’

‘En er klaar mee zijn betekent…?’

’Klaar.’

‘Oh, zoiets als een journaal schrijven? Zoals een dagboek?’

‘Ah, goeie vraag. Nee. Dit gaat niet over persoonlijke gewaarwording of zelfexploratie. Niet over gevoel en inzichten. Het gaat niet over persoonlijke of spirituele evolutie. Dit gaat over waar je zeker van bent, over wat je weet dat waar is, over dat van jou dat waar is. Met dit proces pel je laag voor laag onechte maskers af. Als je dan terugleest wat je hebt opgeschreven, zul je verbaasd zijn over hoe ver je komt, al was het maar van gisteren. Het is eigenlijk een pijnlijk en gemeen proces, een soort zelfverminking. Het maakt wonden die niet genezen, en vernielt bruggen die niet meer hersteld kunnen worden en de enige reden hiervoor is, dat je het niet meer kunt laten.’

Hij laat dat een moment inzinken. ‘Waarom zou ik het opschrijven? Waarom het niet in je hoofd doen, zoals met een koan?’

‘Nog een goeie vraag. Ja, koan’s en mantra’s doe je in je hoofd. Ramana Maharshi’s vraag ‘wie ben ik?’ doe je met je hoofd. De reden om het op papier te zetten of in een computer waar je het kunt zien is omdat het brein, en dit klinkt raar, geen plaats is voor serieuze gedachten. Ieder keer als je serieus wilt denken, is de eerste stap om die hele schiettent uit je hoofd te krijgen en een plaats te vinden waar je er rustig omheen kunt lopen en van alle kanten bekijken. Dat zal niet lukken als die nog steeds in je hoofd zit. Door het op te schrijven ben je eigen leraar, eigen criticus, eigen opponent. Door je gedachten te externaliseren wordt je eigen goeroe; jezelf beoordelen, feedback geven, een meer objectief en verheven perspectief biedend…’

‘Maakt dat Spirituele Autolyse tot een pad van intellect, het tegenovergestelde van een pad van het hart of een pad van devotie en een pad van dienstbaarheid?’

Ahum,‘eerlijk gezegd kan ik je nu niet meer helemaal volgen Arthur.’ Hij kijkt me perplex aan. ‘Ik weet niet wat al die verschillende paden zijn, Arthur. Spirituele Autolyse is een intellectuele poging, maar ik zou het niet een intellectueel pad willen noemen. Het is een discriminatieproces, van niet weten wat onwaar is, van het progressief wegstrepen van het onechte om alleen dat wat waar is over te houden. Je gebruikt discriminatie om op een kapmesachtige manier je een weg door de dichte ondergroei van wanen te banen, of als je wilt het met een zwaard afhakken van het eigen met wanenraadsels gevulde hoofd. Het intellect is als het zwaard waarmee het ego een langzame en pijnlijke zelfmoord begaat; de dood van de duizend wonden. Of het nu dit soort of dat soort van pad is kan ons hier niets schelen; daar moet de student in paden zich maar zorgen over maken. Als de vraag bij je blijft hangen, dan is het iets waarmee je het proces van Spirituele Autolyse in kunt gaan.’₄ 

Dit was precies wat ik nodig had om de ervaringen met mijn ex-vrouw te verwerken. Ik had inzicht nodig in de emotionele banden met haar en haar man, in het bijzonder in die, die me als welverdiend en gegund uit dankbaarheid zo gerechtvaardigd leken. Ik moest ze opschrijven en definiëren hoe ik mijn eigen plaats daar in zag en hierin eerlijk zijn over de rol van mijn ego. Ik wilde weten wat hierin waar was en zag in dit proces spirituele autolyse als krachtig middel.

Ik ontdekte, uiteraard, dat mijn ego die rol van coach prachtig vond. Het bevestigde mijn identiteit, mijn relatie met haar, zeker omdat ik niet langer haar echtgenoot was.

In feite wilde mijn ego ieders coach zijn. Het verleende mij de status van leraar, mentor, van een soort goeroe. Het sloot aan bij mijn behoefte anderen te helpen, om pijn en lijden te verzachten, ondersteuning te bieden in het vinden van inconsistenties en contradicties die hun leven minder plezierig maakten dan de mijne – wat natuurlijk onzin was. Is het niet verbazingwekkend hoe arrogant ego’s kunnen zijn, dat we denken te weten wat het beste voor anderen is en hoe ze zouden moeten leven?

Het was mijn ego die eeuwige dankbaarheid wilde getuigen tegenover mijn ex-vrouw – zonder dat er ooit een kans zou zijn hen terug te betalen – en om aan die identiteit vast te kunnen houden. Op die manier ziet het ego kans te overleven, te groeien en sterker te worden.

Het werd duidelijk tijd om die identiteit van me los te laten –naar anderen toe en naar iedereen toe – en van mijn dankbaarheid voor haar en haar man.

Loslaten hoeft niet automatisch verbreken te zijn, hoewel; in dit geval verzochten mijn ex-vrouw en haar man hen van mijn mailinglijst af te halen, wat ik ook heb gedaan, maar ik hoop dat de verbreking niet permanent zal zijn.

Loslaten betekent… wel, daar gaan we het in detail in het volgende hoofdstuk over hebben. Zie het ego als een ui. Loslaten is als het afpellen van de rokken van de ui en die wegdoen. Je zou die bijvoorbeeld in kleine stukjes kunnen hakken, in een hete pan gooien met wat boter en met smaak opeten op een hamburger of zucchini. (Zie, voor meer waardering over het ego, deel drie, hoofdstuk eenendertig, Het Ego in dit boek.)

Gezien ons verleden was ik wat betreft mijn coach aanbieding, aanvankelijk verbaasd over de duidelijke afwijzing van mijn ex-vrouw en haar echtgenoot. Mijn waardering voor hen is nu alleen maar toegenomen, omdat hun weerstand mij de kans gaven die egolagen te vinden en los te laten. Het is een opluchting voor me niet meer in dat soort rollen te hoeven vervallen; nogmaals, wat een geschenk –ik ben nu niet meer door dankbaarheid aan het ego verbonden.

Bij het uitvoeren van Jed’s spirituele autolyse, vanwege het incident met mijn ex-vrouw en haar echtgenoot, ontdekte ik veel angsten. Uiteindelijk gingen de gesprekken met haar me tegenstaan; ik begon het onplezierig te vinden in haar drama’s te worden betrokken; ik kreeg een hekel aan zijn complottheorieën, over concentratiekampen van de overheid die gereed zouden worden gemaakt voor miljoenen Amerikanen. Het was door mijn dankbaarheid dat ik dit alles volhield.

Toch was ik bang hen te verliezen, ondanks het feit dat ik hen nooit terug zou kunnen betalen, wat ik ook probeerde. Bovenop het gevoel levenslang dankbaar te moeten zijn, was er de angst voor de mening van anderen als ik plotseling met die dankbaarheid zou stoppen. Ik was bang voor de mening van rest van de familie. Hoe ondankbaar zou het lijken als ik op een dag zou zeggen: ‘Ik ben jullie zeer dankbaar voor wat je voor me hebt gedaan en zal dat altijd blijven, maar ik kan jullie nooit terug betalen en hou er dus mee op. Dat deel van mijn leven is voorbij en ben er niet langer in geïnteresseerd – of  eraan gebonden door dankbaarheid – en voel niets voor de weg die jullie nu zijn ingeslagen.’

Wat zouden mijn kinderen denken? Zou ik door deze houding tegenover hun stiefmoeder mijn vaderschap op het spel zetten?

Ik was ook bang de moeder te verliezen die ik me altijd had gewenst en de nieuwe broer waar ik van hield. Deze identiteitslagen waren het gevolg van mijn gebrekkige kinderjaren en ik koesterde die.

Het belangrijkste was de angst dat dit de laatste kans zou zijn om mijn ex-vrouw uit het filmtheater te halen en in haar cocon te krijgen, wat hét geschenk was dat ik voor haar in gedachten had. Ik hield nog steeds van haar en gaf om haar en wilde graag dat ze haar weg uit die drama’s en conflicten zou vinden – uit die droomstaat waar ze als Volwasmens nog zo duidelijk in zat. Hier hield mijn ego natuurlijk van en voelde zich veilig binnen die verantwoordelijkheid die ik voor haar voelde; zorg voor haar spirituele evolutie in plaats voor mijn eigen.

Onthechten heeft niet altijd met dingen waar we van af willen te maken, maar ook met dingen die we wel willen en liefhebben.

Ik zou dit allemaal moeten loslaten, die angsten die laag voor laag op mijn ego waren gebouwd, het onechte geloof in wie ik dacht te zijn; coach, vriend, vader, broer, zoon. Het waren slechts gespeelde persoonlijkheden – geen van alle waren wie ik werkelijk was, maar wie ik in feite niet was.

Alle in mijn leven gevormde oordelen hebben me met die ervaring verbonden en vormden nieuwe lagen op mijn ego, op wie ik dacht te zijn. Ieder denkbeeld dat hiervan het resultaat was bleek vals en bevestigde en rechtvaardigde slechts mijn ego. Ieder mening die voortkomt uit deze onechte denkbeelden zullen, als ze in het nieuwe perspectief van waarheid worden gezien, fout blijken, .

Daarom zal onze Oneindige Ik in onze coconfase, ons opnieuw met die ervaringen confronteren en die opnieuw laten doormaken; om die oordelen los te laten; om die angsten met open vizier tegemoet te treden en om die verbondenheid met onechte egolagen te verbreken.

Allemaal goed en wel zul je zeggen, maar zoiets onbetekenend als een kleine emotionele oprisping over Betty’s geparkeerde auto, of een ruzie met je ex-vrouw; het zijn toch de kleinere drama’s en conflicten des levens. Hoe zit dat met echte problemen? Met mishandeling, verkrachting, huiselijk geweld, scheidingen, kindermisbruik, oorlog, armoede, honger, depressiviteit, ziekte en andere zware gavallen van pijn en lijden?

De zwaarte van die ongemakken echter doen er niet toe; het proces blijft dezelfde, ongeacht de inhoud van het hologram. Ze zijn geen van alle echt, ongeacht de intensiteit, of het nu een snee in je vinger is of een bijna fataal auto-ongeluk. Het lijkt alleen echt – het ziet en voelt als echt – en hoe meer emotionele of fysieke pijn, des te echter het wordt, wat betekent dat we er meer energie aan toekennen.

Daarom beveel ik Roberts Proces aan, om daarmee de hitte en het reële uit de situatie te halen; ga daarna verder met Jed’s spirituele autolyse, jezelf steeds herinnerend dat het een ervaringen van jouw Oneindige Ik is, om je te laten zien waar je energie aan toekent, om je de gelegenheid te geven jouw reactie te veranderen, te besluiten of je door wilt gaan met die angsten en onechte ego-identiteit.

Ja, het zal inderdaad wat langer duren om extremere vormen van ongemak te verwerken, maar dat verandert niets aan het proces zelf. Het kan zijn dat je in het begin wat energie weet terug te vorderen en er veel achterblijft om een volgende keer terug te vorderen, of de derde keer, of een driehonderdste keer. Het goede nieuws is, dat ieder keer als je in een bepaalde situatie het Proces toepast, het een volgende keer minder intens wordt en daardoor wat gemakkelijker.

Uiteindelijk, over een paar jaar, zul je dit met gemak en enthousiasme doen, met waardering voor die onaangename ervaringen – áls die zich voordoen – als een gelegenheid om de laatste resten oordeel en angst op te ruimen en om steeds meer een getuige van je leven te zijn.

In zijn derde boek van zijn Enlightenment Trilogy: Spiritual Warfare, gaat Jed, in een gesprek met de teenage studente Maggie, in op het getuige zijn…

‘Uiteindelijk is de enige spirituele praktijk: observatie; de dingen te zien zoals ze zijn. Dat is wat Spirituele Autolyse is; een middel dat ons helpt om helderder te zien, om ons brein zo goed mogelijk te gebruiken. Als getuige doe je een stap terug van jezelf, zodat je niet alleen maar je leven leeft, maar dat ook observeert. Niet als reflectie zoals in een dagboek, maar zoals het nu plaatsvindt, in realtime. Zoals nu, terwijl ik met jou praat zit in de getuigenstand, als onpartijdig waarnemer. Ik ben niet alleen mijn persoon, ik ben ook iemand uit het publiek. En ik realiseer me dat ik die rol speel; ik ben iets wat belangeloos mijn handelingen aan het observeren is.’

Ze lijkt verward maar gretig. ‘Hoe doe ik dat?’ vraagt ze.

‘Wel, je doet het eigenlijk al, alleen is jouw getuige wat ongedurig. Die verveelt zich, is hongerig, geagiteerd, gedempt. Je wilt haar in focus brengen, haar laten zitten en laten opletten.’

‘Haar? Haar wie?’

‘Die zachte stem achterin je geest. Zoals het is om verveelt te zijn, achterin je geest denk je dan aan iets anders. Je bent er niet helemaal bij, je geest is ergens anders, rondhangend, dagdromend… Dagdromen is het goede woord hiervoor, want het suggereert dat we slapen terwijl we wakker zijn, wat precies het punt is. We willen onze primaire gewaarwording verplaatsen, van het karakter dat we spelen naar de acteur die dit karakter speelt. Ik wil dat onderscheidt accentueren, om het door elkaar vloeien van het door ons gespeelde karakters en het door de acteur gespeelde karakter te voorkomen. We willen vooraan zitten, dichtbij de acteur in plaats van bij het karakter dat we portretteren. Kun je me volgen?’

‘Weet ik niet. Bedoel je , je de hele tijd van jezelf bewust zijn?’

‘Ja, maar dan op een onpartijdige manier, niet op een beoordelende manier. Wat ook karakter elementen zijn, zijn de stemmen in jezelf die een denkbeeldig gesprek voeren, dat je de verkeerde kleren aanhad. De acteur hoeft alleen maar achterover te leunen en dat allemaal aanhoren. Zo kun je jezelf observeren net zoals je dat bij anderen doet, alleen duidelijker.’

‘Ik weet niet of me dat wel lukt.’

‘Natuurlijk kun je dat, het klinkt alleen raar.’

Dit doet me denken aan de Fair Witness in Heinleins boek Stranger in a strange land, voor hen die hier vertrouwd mee zijn; wat mij betreft is het ‘getuige zijn’ een gevorderd proces dat veel oefening en discipline vraagt en waarschijnlijk minder geschikt tijdens de beginfase van de cocon.

Maar het begint op weg naar je metamorfose te leven…

Er is niet zoveel voor nodig, behalve observatie, gewaarwording en waakzaamheid. Wakkerheid. Eerst leer je hoe je het doet, deze ongebonden gewaarwording; die doe je bewust; bij beetjes tegelijk, om eraan te wennen. Oefen dat getuige zijn, om een idee te krijgen over andere mensen. Bekijk ze, verwonder je over hen, demonteer hen, haal ze uit elkaar; en bekijk daarna jezelf zoals je de anderen hebt bekeken. Daarna ga je het steeds meer doen, zodat het een tweede natuur wordt; je bent al bijna naar de getuigestand op weg, als je jouw eigen karakter beziet vanuit hetzelfde onpersoonlijke perspectief als waarmee je anderen beziet.