Vlinders zijn vrij is een boek geschreven door Stephen Davis. Hij verwoord in dit boek zijn kijk op onze werkelijkheid. Een kijk die voor een groot gedeelte aansluit bij mijn eigen kijk op de werkelijkheid, de virtuele holografische realiteit. Omdat Stephen het op een zeer unieke wijze beschrijft wil ik jullie dit niet onthouden.         De komende tijd zal ik het complete boek op mijn blog publiceren.               Stephen heeft zijn boek vrijgegeven voor publicatie.   Voor de totale inhoudsopgave kijk op: Vlinder zijn vrij

HET SPEELMODEL

Dit is de eerste gelegenheid voor de vraag ‘Wie ben ik niet?’

Je bent niet jouw Oneindige Ik. Je bent niet degene die de golffrequenties uit Het Veld kiest.

Je bent niet eens oneindig. Jouw lichaam, geest, intellect en alles wat zich daarmee associeert maken deel uit van het holografisch universum. Ze zijn niet echt en nog minder oneindig.

Jouw Oneindige Ik is het Ik ben deel en jij bent het Ik denk deel van de vergelijking.

Als je dit in de beginfase van je coconperiode te pakken kunt krijgen, dan is je metamorfose des te leuker, makkelijker en vermakelijker. Op dit moment schreeuwt jouw ego – de onechte persoonlijkheid die je hebt ontwikkeld – waarschijnlijk in je oor dat dit allemaal bullshit is en dat je dit boek aan de kant moet gooien en niets meer van die idioot moet lezen; jouw ego wil je namelijk laten denken dat je iets bent wat je niet bent; iets meer, iets bijzonders dat onsterfelijk is. Op die manier hoeft het, zolang jij niet dood gaat, ook niet dood te gaan. Maar dat is precies wat er in de cocon gaat gebeuren, jij en jouw ego moeten sterven net als de rups.

Ik realiseer me dat elke religie en elke spirituele school in het filmtheater – inclusief New Age – predikt dat je een spiritueel wezen bent (jouw ziel) met fysieke ervaringen (in jouw lichaam). Zelfs Robert Scheinfeld, mijn mentor en medescout zei dat jouw Oneindige Ik (wat hij het Uitgebreide Zelf noemde) ‘de zon is van wat je werkelijk bent;’₁ en als iedereen dat zegt, waarom zou je dat dan niet geloven?

Omdat het niet waar is…

…en het misschien de grootste fout binnen het filmtheater is, die alle Kindmensen en Volwasmensen belet om vlinders te worden.

Zou je als astronaut op de Maan zeggen dat je in het echt Mission Control bent en de leiding hebt over de missie?

Als je verdediger bent in een voetbalteam, zou je dan zeggen dat je de trainer bent en het spel bepaald?

Als je trompettist bent in een orkest, zou je dan zeggen dat de dirigent bent?

Je zou wel willen denken dat je jouw bewustzijn bent, dat je de Ik ben bent; maar het feit dat je dat zou willendenken geeft aan, aan welke zijde van de vergelijking je werkelijk zit.

Wat je hier uiteindelijk naar waarheid over kunt weten en zeggen is, dat jouw Oneindige Ik degene aan de andere zijde van Het Veld is, die alle holografische ervaringen voor je creëert, dat jij niet jouw Oneindige Ik bent; eerlijk gezegd is dat alles wat je hoeft te weten.

Wat zou het uitmaken? Zou het een probleem zijn te denken dat we zelf onze Oneidige Ik zijn en onze holografische ervaringen creëren?

Als die astronaut op de Maan denkt dat hij Mission Control is, wat zou er dan de missie terechtkomen denk je?

Als de verdediger van het voetbalteam denkt dat hij de rechtsvoor is, hoeveel wedstrijden zouden hij dan winnen?

Als de trompetspeler in het orkest denkt dat hij de dirigent is, hoe zou een symfonie dan klinken?

Wat belangrijker is: je zou bij elk moment dat je probeert jouw Oneindige Ik te zijn, jouw werkelijke rol waarvoor je bent gecreëerd verstoren. Hoe eerder je stopt met jouw Oneindige Ik te willen zijn, des te meer tijd je zult hebben om uit te vinden wie je werkelijk bent.

Laat me eens een andere analogie gebruiken om het nog duidelijker te maken. Als een Oneindige Ik de Atlantische Oceaan zou zien en zou besluiten te gaan zwemmen, dan zou het eerst de temperatuur van het water willen weten; hét besluit een grote teen aan een rechtervoet te creëren om zo het water te testen. De taak van die grote teen is de ervaring van het water in de oceaan, en om dat gevoel terug te koppelen naar die Oneindige Ik via een feedback verbinding.

Je ziet het voor je. Jij bent die grote teen. Je bent niet het hele lichaam, niet het brein of het bewustzijn. Je bent die grote teen.

En als dat zo was – als jij die grote teen was – zou je dan iedereen gaan vertellen dat jij het Oneindige Ik bent? Als je werkelijk door zou hebben waarvoor je bent gecreëerd en je rol kende in relatie tot jouw Oneindige Ik, zou je dan niet tevreden zijn met jouw specifieke taak en deze goed uitvoeren en je niet anders voordoen dan je bent?

Maar als je voortdurend volhoudt dat je ‘echt waar’ jouw Oneindige Ik bent, zou je dan niet irritant zijn in plaats van een grote teen?

Je Oneindige Ik heeft oneindig veel geduld getoond; je hele leven lang probeerde je zijn taak over te nemen en dat je gelijkertijd jouw reden van bestaan hebt genegeerd en ontkend. Maar zelfs dat was niet fout en werkte uitstekend voor je ervaringen in het filmtheater. Het werkt alleen niet meer in de cocon.

Dit heeft deels met je ego te maken en deels met hetgeen je door religies en spirituele leringen is verteld; dat we niet goed genoeg zijn zoals we zijn, dat we meer zijn dan alleen maar een grote teen. Als we ons niet zouden schamen voor wat we zijn, zou het niet nodig zijn iets beters of hogers te worden. Als je klaar zult zijn met je werk in de cocon, zul je weten wie je echt bent en er tevreden mee zijn en niets anders nodig hebben. De ‘Sereniteit van het zijn’ zou ik dat willen noemen.

Misschien geloof je in niets, dat er niets anders is dan jijzelf en jouw verstand dat ervaringen creëert; nietshogers, geen ziel of geest of iets wat daarop lijkt. Misschien had je in het filmtheater het idee van een hogere macht in je leven al verworpen. Maar het bestaan van jouw Oneindige Ik te ontkennen, is net zo fout als te denken dat jij jouw Oneindige Ik bent en is in direct conflict met kwantumfysica en hersenonderzoek. Dat mag je misschien van dienst zijn geweest als rups, maar zal je in je cocon niet langer helpen. Ik kan je dat echter niet kwalijk nemen, noch veroordelen, omdat die hogere macht waarvan anderen hebben geprobeerd je te overtuigen geen logische was. Zoals Philip K. Dick zei in zijn novelle Valis: ‘the Creator is insane.’

Er is echter geen twijfel over dat er iets aan de andere zijde van Het Veld is (wat ik het Oneindige Ik noem), die jou en jouw holografische ervaringen heeft creëert. Eerlijk gezegd is het alleen jouw ego die je anders wil doen geloven, te geloven dat jij – aan deze zijde van Het Veld – het vermogen hebt van alles te creëren. Hiervan zul je in jouw cocon een directe ervaring hebben, als je jezelf toestaat die te zien.

Als je niet jouw Oneindige Ik bent, wat ben je dan? En wat is jouw relatie met jouw Oneindige Ik?

Het beste antwoord is dat je een Speler bent – net als ik – een Speler door jouw Oneindige Ik gecreëerd om een spel te spelen, waar het gek op is. (Het volgende hoofdstuk gaat over het spel dat we spelen.)

Shakespeare zei het al vierhonderd jaar geleden: ‘Heel de wereld is toneel, en alle mensen slechts spelers’₂ We hadden hier meer aandacht aan kunnen schenken.

Ik heb aangegeven, en zal dat vaker doen, dat er aanwijzingen en hints om ons heen zijn te vinden over hoe het universum werkt. Één ervan is de populaire computer videogame.

Als je nooit een videogame hebt gespeeld, zou je dat toch eens moeten doen. Deze kan naast plezier ook inzicht geven. Ga eens naar het gratis Pirates of the Caribbean Online, van Disney; een goed voorbeeld van wat ik bedoel.

Geavanceerde videogames zoals Pirates, beginnen met het creëren van een Player die jou in het spel gaat vertegenwoordigen. In Pirates gebeurt dat als eerste; de keuze van man of vrouw, lichaamsvorm, lengte, huidskleur en gezichtskenmerken; de kaaklijn, lippen en jukbeenderen, oogkleur, wenkbrauwen, oogvorm, keuze van neus en oren, haarstijl en –kleur inclusief snor of baard en allerlei kledingcombinaties. Als laatste kies je een naam voor de Player.

Ik verwonder me over deze technologie. Het lijkt of je met al die keuzes een oneindig aantal variaties aan Players kunt creëren.

Laten we teruggaan naar Pirates om nog een Player te creëren (je kunt gratis twee Players creëren). Maar zie je nu eens als een Oneindige Ik die wil spelen en zichzelf creatief wil manifesteren en daarvoor een Player ontwerpt, die het zal vertegenwoordigen in dit avontuur, omdat het zelf niet aan het spel kan deelnemen.

Waar het om gaat is dat jij – en ik – zijn gecreëerd door onze Oneindige Ik en naar persoonlijke smaak naar uiterlijk zijn ontworpen, van top tot teen. Ze hebben ons onze namen gegeven. (Voor diegene die nog steeds geloven wat hun op school is verteld, dat onze verschijning het resultaat is van het DNA van onze ouders, beveel ikThe Biology of Belief aan van Dr. Bruce Lipton.)

Zeg ik nu dat je los staat van jouw Oneindige Ik? Nee, in het geheel niet; niet meer dan dat een grote teen deel uitmaakt van de rest van het lichaam.

Een grote teen heeft een eigen functie, een eigen taak, maar is deel van het geheel. Een grote teen echter zal nooit denken dat hij het hele lichaam is. Dat is de misleiding waar de Spelers in het filmtheater last van hebben.

Een grote teen is continu verbonden met zijn lichaam en ontvangt vrolijk en bereidwillig opdrachten van het brein. Op dezelfde wijze ben jij – als Speler – continu verbonden met jouw Oneindige Ik; zo gauw je stopt met te proberen te zijn wat je niet bent, wordt je connectie met jouw Oneindige Ik een stuk helderder.

Je weet zo langzamerhand dat ik je graag citaten laat lezen, van anderen die in essentie hetzelfde zeggen maar met andere woorden, om je een ander perspectief op het onderwerp te geven. In dit geval ga ik voorbij de kwantumfysica en ga ik naar metafysica.

Darryl Anka doet aan channeling en de entiteit die verondersteld wordt via hem te spreken heet Bashar. Hier volgt wat Bashar over dit onderwerp heeft te zeggen, wat mij aanspreekt, al heeft hij het over ‘hoger zelf’…

De meeste van jullie zijn vertrouwd met het idee dat we een fysiek bewustzijn hebben – een persoonlijkheid als fysiek wezen – dat je als ‘jezelf’ beschouwt. Maar er is ook dat mysterieuze idee van het ‘hogere zelf’. Eenvoudig gezegd begrijpen de meeste van jullie, op zijn minst intuïtief, dat het zogenaamde ‘hogere zelf’ …niet fysiek is. Nog eenvoudiger zou je kunnen zeggen dat er een vibrerende frequentie is boven de fysieke werkelijkheid – net voorbij onze fysiek realiteit – waarin zich dát bevindt, wat we het ‘sjabloon’ voor onze fysiek realiteit zouden kunnen noemen, of waarop onze fysieke ervaringen zijn geconstrueerd.

Het zal jullie als persoonlijkheidsconstructies – als fysiek geesten – verbazen te vernemen, dat er geen enkel idee tot jullie komt. De persoonlijkheid ontvangt geen concepten. Zij wordt ze gewaar; ze komen niet tot haar… Het ‘hogere zelf’ komt dat toe; het fysieke brein ontvangt, de persoonlijkheid neemt waar. Dat is het enige wat het doet. Elk idee, elke inspiratie, elk denkbeeld dat jullie ooit hebben gehad, komt niet uit je fysieke geest voort, het komt van het ‘hogere zelf’ deel van jullie, via je ontvanger – het brein – en wordt door het brein vertaald in vibraties die de fysieke geest waarneemt als een gereflecteerde realiteit.

Dat klinkt aanvankelijk beperkend, maar in werkelijkheid is het heel, heel bevrijdend, want jullie kunnen ophouden met denken! Jullie kunnen allemaal ophouden te denken dat je de leiding hebt. Jullie kunnen ophouden te denken dat we overal rekening mee moet houden. Jullie kunnen ophouden te denken dat je het schip moet sturen. Dat hoef je niet. Je ziet alleen maar de weg. Je ervaart alleen het pad…

De reden van je problemen, de reden dat je als fysiek wezen het gevoel hebt vast te zitten, is dat je geleerd is te geloven dat het je fysieke brein is dat al dat gedoe geeft. Maar dat is niet zo. Daarom, als je probeert het te manipuleren, werkt het niet, omdat de fysieke geest niet gebouwd is om dit soort ideeën te creëren. Het is alleen maar ontworpen om de effecten van de creaties (van je ‘hoger zelf’) gewaar te worden, via de ontvanger, je fysieke brein.

Dit staat toe je last lichter maken. Stop met dat gesjouw van bagage; hou op met het doen van de taak van het ‘hoger zelf’ en beperk je tot jezelf. Daarom zijn velen van jullie zo vermoeid; omdat je een taak probeert te doen waarvoor je niet bent ontworpen. Dat is uitputtend! Stop! Voor die taak ben je niet ingehuurd. Je ‘hoger zelf’ heeft die taak reeds en voert die perfect voor je uit… Doe alleen de taak waarvoor je bent ontworpen, die van waarnemer.

Blijkbaar gebruikt Bashar, of Darryl, metaforen net als ik! ‘Jullie kunnen ophouden te denken dat je het schip moet sturen. Dat hoef je niet. Je ziet alleen maar de weg. Je ervaart alleen het pad…’ – schip, weg, pad…

Laat mij het zo zeggen: Je bent niet degene die de bus bestuurt. Jouw Oneindige Ik heeft jou ingehuurd – jou gecreëerd – om achterin de bus te zitten om het landschap te bekijken en erop te reageren terwijl het je passeert, dat is alles. Maar ook die taak heb niet goed vervuld, omdat je voorin bent gaan zitten en hebt geprobeerd de taak van de chauffeur over te nemen.

Je bent niet de maker van het landschap (van jouw holografische ervaringen); je bepaalt niet naar welke landschap je kunt kijken; je bepaalt niet in welke richting de bus rijdt. Al die taken behoren bij de buschauffeur, jouw Oneindige Ik.

Wat ben ik niet? Je bent niet de buschauffeur. Je creëert niet jouw eigen realiteit. Jij – aan dezelfde zijde van Het Veld als de realiteit zelf – hebt om precies te zijn niet het vermogen om ook maar iets te creëren.

Als je jezelf uiteindelijk overgeeft en dat feit accepteert, zal dat een opluchting voor je zijn. We hebben achterin het filmtheater hard aan onze realiteit gewerkt – aan een realiteit die we ons wensten – en dachten inderdaad dat we de bus bestuurden en we verantwoordelijk waren voor de richting die deze nam en welk landschap we zouden zien; maar het werkte, uiteraard, niet. Op zijn minst creëerden we níet de realiteit die we ons wensten.

We kunnen achterover gaan leunen en van de rit genieten en het rijden aan onze Oneindige Ik overlaten, wetende dat onze enige taak het landschap waarnemen is en erop te reageren, op de ervaringen die voor ons tevoorschijn ploppen. ‘Neem de bus en laat het rijden over aan jouw Oneindige Ik.’

Er zijn mensen die als ze dit voor het eerst horen boos reageren – haast agressief – en denken dat ze niet meer zijn dan een marionet of slaaf van hun Oneindige Ik, die aan de touwtjes trekt en de Speler laat dansen. Maar niets is minder waar. Dat zou de hele opzet van het spel dat die Oneindige Ik heeft gecreëerd teniet doen, we zullen dat in het volgende hoofdstuk bespreken.

Om het spel voor het Oneindige Ik zinvol te maken, behoor jij als Speler vrij te zijn – je dient een vrije wil te hebben – niet om voor jezelf de holografische ervaringen uit te kiezen, maar voor jouw reactie daarop. Het is dé reden van jouw bestaan als Speler, om de vrije wil te gebruiken bij het kiezen van jouw reactie en gevoelens die ermee gepaard gaan. Het zijn de gevoelens die het Oneindige Ik van je wil; en zonder vrije wil zou de hele zin van het spel teniet worden gedaan.

Je bent dus alles behalve een marionet of slaaf die door een Oneindige Ik gemanipuleerd wordt, die je niet kunt zien en waarvan je niet eens zeker bent of die wel bestaat. Je bent in het spel een integrale Speler, die een unieke en waardevolle bijdrage levert voor jouw Oneindige Ik. Denk je eens in… Als jouw Oneindige Ik zich de hele tijd moet concentreren op het rijden van de bus, zou het dan zinvol zijn als het zichzelf iets zou creëren, een representatie van zichzelf, die achterin de bus kan zitten om zich geheel te richten op het landschap, en die de reactie en gevoelens daarop terug zend naar die Oneindige Ik via een krachtige en continue connectie.

Beschouwt de astronaut op de Maan zich als een marionet van Mission Control? Denk je dat de verdediger van het voetbalteam zich slaaf voelt van de trainer? Zou de trompetspeler in een orkest zich een marionet of slaaf voelen van de dirigent?

Waarschijnlijk niet. Ze kennen hun rol en vertolken die met overtuiging.

Er schiet me een andere analogie te binnen. In Disney World, bij Pirates of the Caribbean, is een erg leuke rit, vergelijkbaar met de online versie waar ik eerder over schreef. Daarbij zit je in een kleine boot voor een tocht door een aantal scènes en gebeurtenissen, alle ontworpen om je dingen mee te laten maken, van plezier en opwinding tot angst en spanning. De route van de tocht en de scènes die je ziet zijn door iemand ontworpen en je kunt niet kiezen waar de boot heengaat of wat je te wachten staat. Jouw aandeel is het zitten in die boot en om van de tocht te genieten, reagerend op wat je ziet en wat je invalt; en uiteraard zal geen enkele reactie verkeerd zijn.

Het enige waar de ritontwerper in is geïnteresseerd is jouw gevoelens over de tocht die hij heeft gecreëerd; maar ik moet degene nog tegenkomen die denkt een marionet of slaaf van die ritontwerper van Pirates of the Caribbean te zijn.

Het is slechts jouw ego die zich bedreigd voelt en zich verzet tegen het idee een Speler te zijn voor jouwOneindige Ik, en dus met het marionet- en slaafargument komt. Het heeft ook te maken met de onwil om controle te verliezen. Blijkbaar willen we allemaal controle over ons leven, meester over ons domein, al moeten we toegeven dat we daarin niet succesvol zijn tot nu toe, omdat niemand erg blij wordt van de huidige realiteit.

Maar dat is precies wat er gebeurde toen we in het filmtheater waren. Je moest geloven – zoals ieder religie en spirituele beweging je wil laten geloven – dat jij degene was die de bus bestuurde. Het was perfect voor dat doel.

Maar nu heb je het filmtheater verlaten om vlinder te worden. Het opgeven van de controlebehoefte is daarbij een belangrijk en essentieel proces; het stuur los te laten en bereid te zijn de taak waarvoor je bent ontworpen te verrichten en om niet de buschauffeur te willen zijn.

‘Oké. Ik ben dus niet een marionet voor mijn Oneindige Ik. Maar ik wil dan op zijn minst medeontwerper zijn van mijn ervaringen,’ hield een vriend vol.

Hiermee wil ik echter voorzichtig zijn, omdat we in zekere zin medeontwerpers zijn, maar niet in de zin zoals we dat woord begrijpen. Het is namelijk mogelijk dat onze reactie op de ene ervaring, invloed heeft op de volgende ervaring.

Als mijn Oneindige Ik de bus rijdt en ik achterin de bus zit en reageer op het landschap dat voorbij trekt, dan kan ik een reactie hebben die door mijn Oneindige Ik speciaal wordt gevonden en die verder wil onderzoeken. De bus zou kunnen omkeren, om nog eens langs die plek te rijden voor dezelfde reactie; of het kiest voor een vergelijkbare situatie om te zien of ik net zo reageer. Je kunt dan zeggen dat mijn reactie op de eerste ervaring, geholpen heeft bij het creëren van dezelfde vergelijkbare ervaring later.

Als ik bijvoorbeeld ergens met angst heb gereageerd, dan zou mijn Oneindige Ik kunnen besluiten een vergelijkbaar hologram te sturen om te zien hoe daar de volgende keer op wordt reageerd. Mogelijk viel de angst op, omdat het wist dat er in de gecreëerde ervaring niets was om bang voor te zijn, en het zich nu afvraagt waarom ik zo angstig was. Of het wil me laten zien dat er niets is om bang voor te zijn. Of het wilde mijn angst nog wel eens meemaken (wat in het volgende hoofdstuk wordt besproken).

Om terug te komen op de Pirates of the Caribbean amusementsrit: de ritontwerper zal erg geïnteresseerd zijn in de reacties van de deelnemers en die een rol laten spelen bij het verbeteren van het ontwerp.

Er zijn vele mogelijkheden. Bepaalde reacties op ervaringen kunnen toekomstige ervaringen beïnvloeden. Dus technisch gezien zou je kunnen zeggen, dat je jouw toekomstige ervaringen van jouw Oneindige Ik aan het mede creëren bent, vanuit de reacties op vorige ervaringen. Maar dat is dan ook zover als het medecreëren gaat wat mij betreft; het zou best eens anders kunnen zijn. Jouw Oneindige Ik is altijd vrij om wat voor toekomst ook te creëren, ongeacht jouw reacties op de huidige; je maakt geen enkel deel uit van het eigenlijke creatieproces.

Maar dat maakte mijn vriend niet gelukkiger; hij wilde een volwaardig mede ontwerper van zijn ervaringen, om zo zijn ego te plezieren, de illusie dat hij een schijncontrole heeft over zijn leven.

Ik beschouw L. Ron Hubbard als een genie en als een gek. Enkele van zijn Scientology technieken om het verleden los te laten zijn voor Volwasmensen in het filmtheater redelijk geschikt. Maar uiteindelijk beging hij de fout zijn volgelingen te vertellen dat ‘de ultieme test voor de Thetan het vermogen was om dingen juist te laten plaatsvinden.’ (Thetan was zijn woord voor ziel of geest.)

Neem Hubbard’s twee kostbare eindproducten, John Travolta en Tom Cruise. Ik vraag me af… Geven zij, gezien hun familietragedies en professionele valkuilen, er blijk van de juiste dingen te hebben gedaan? Hoe zou jijje voelen als je werd gezegd dat je minder bent, dat je niet in staat was een willekeurige spirituele standaard te halen?

Binnen het filmtheater kan niet alles altijd goed gaan; zo is het ontworpen. John Travolta en Tom Cruise zijn niet anders dan andere Volwasmensen, die in hun leven op bepaalde gebieden bijzondere dingen hebben bereikt; maar zullen nooit hun eenden tegelijk op één rij krijgen zolang ze deel uitmaken van een groep achterin het theater.

Niet alleen is ‘dingen juist te laten plaatsvinden’ een oordeel dat Volwasmensen blijft binden aan het filmtheater, maar zoals je weet heeft een Speler niet het vermogen ook maar iets te laten plaatsvinden. De rol van de Speler is om op de gebeurtenissen, in het holografische universum door hun Oneindige Ik gecreëerd, te reageren.

Je kunt daarom stoppen om die controle over je leven, stoppen om ‘dingen juist te laten plaatsvinden’ en om de holografische beelden die jouw realiteit en jouw leven uitmaken te creëren. Het zal je niet lukken en is zonde van de tijd; het zal je anders uitputten en je achterlaten met de gedachte dat je een mislukking bent.

We hebben als Volwasmensen veel tijd besteed met het nemen van verantwoordelijkheid waar we die niet hebben, en hebben deze ontkend en genegeerd waar we die wél hebben. Het 12-Stappenprogramma komt dicht bij de waarheid als dat predikt:

God, geef me kalmte, om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen; moed om te veranderen wat ik kan veranderen; en wijsheid om tussen deze twee het onderscheid te maken.

• Je kunt jouw holografische ervaringen niet veranderen; je hebt ze niet gecreëerd.
• Je kunt jouw reacties daarop wel veranderen.
• Je zit in een proces naar wijsheid, nodig om het verschil te kunnen zien.
• Je kunt je ontspannen en van de reis genieten;
• je bent niet verantwoordelijk voor het creëren van jouw realiteit, om de dingen juist te laten plaatsvinden, niet voor de jou en niet voor anderen.
• Je bent alleen verantwoordelijk voor jouw reactie op het leven dat jouw Oneindige Ik voor je heeft gecreëerd, elk moment; het is zelfs zo dat elke reactie van jou als Speler – zelfs die, die je als slecht en fout beoordeeld – waardevol is en wordt gewaardeerd door jouw Oneindige Ik, vanaf je geboorte.

Laat me het herhalen want het is zo belangrijk: Alle reacties die je in je leven hebt gehad – reacties op de voor jou gecreëerde holografische films door jouw Oneindige Ik – waren juist en volmaakt. Je hebt nooit iets verkeerd of fout gedaan, ooit. Jouw Oneindige Ik wil de gevoelens die je het toezend, ongeacht welke.

Ik kan dit nu wel zeggen, en je zult het verstandelijk begrijpen, of niet; maar in de komende twee coconjaren zul je dit verwerken, totdat het in je cellen en je emotionele systeem zit, totdat je voelt en weet.

Het zal nóg begrijpelijker worden als je meer over het spel komt te weten dat wordt gespeeld. Dus…